Jedan od najvećih stručnjaka u istraživanju genocida, a čast mi je da sam mu prijatelj, američki profesor Greg Stenton, stvorio je najpoznatiju metodologiju koja prati svaki genocid, poznatu pod nazivom „Deset etapa genocida“. Zadnja je negiranje.
Srpska vlast je jedina koja pominje priču o genocidnim narodima
Generalno, vazda postoji grupa koja negira počinjeni genocid i uglavnom se radi upravo o onima koji su ga počinjeli, saučesnicima ili savremenicima. Kada je riječ o Srebrenici, to negiranje prelazi u totalno drugu realnost i viši nivo.
Ono što svaki genocid čini upravo genocidom i razlikuje od zločina protiv čovječnosti je genocidna namjera. Namjera da se određena etnička, vjerska ili rasna grupa satre u dijelu ili u cjelosti.
Naravno, vazda je cilj ako se to može postići u cjelosti. Nacisti su željeli da ubiju i posljednjeg Jevrejina, Hutu-i su skoro i uspjeli da pobiju sve Tutsije. Za ostvarenje ove namjere potrebna je ogromna logistika. Faktički genocid može počiniti i jedan jedini čovjek (jer na svijetu postoje narodi koji imaju samo desetak pripadnika), ali je u većini slučajeva to fizički nemoguće i takvu logistiku potrebnu za istrebljenje jedne grupe može obezbijediti jedino država.
To znači da genocidna namjera nije nužno samo individualni čin. Isto tako za činjenje genocida od strane države ne može krivicu ponijeti i njeno cjelokupno stanovništvo. Međutim, dio barem moralne odgovornosti nose i oni koju su na takva činjenja vlasti ćutali, pa sve i da nisu podržavali ono što se radi. Ili ćute i danas, kad se genocid negira.
14Tom logikom su se vodili Amerikanci kad su oslobodili logor smrti Dahau, kad su doveli lokalno njemačko stanovništvo koje kao nije znalo za postojanje logora, da iskopava leševe izgladnjelih do smrti, a nabrzinu zakopanih Jevreja i vide što se radilo u njihovo i ime ideologije koju su podržavali. Zato Njemci danas ne negiraju Holokaust.
Današnja vlast u Srbiji pokazuje primjer politike sistematskog negiranja genocida. Negiranje u ostalim slučajevima u svijetu biva uglavnom suptilno, neđe i sponzorisano od strane države, ali ipak suptilno.
U slučaju vlasti u Srbiji radi se o sistematskom i organizovanom negiranju genocida politike koja ga je počinila u ime Srbije i srpskog naroda.
Sistematskom jer zalazi u sve pore društva: od predsjednika države do srpske crkve, vojske, obrazovanja i školskih udžbenika koji negiraju genocid i služe za kreiranje sopstvene verzije istine i mobilisanje novih nacionalističkih i negatorskih naraštaja. Organizovanom jer dolazi iz samog vrha vlasti koji kontroliše sve pore društva i radi na tome da vječno ostane na toj poziciji koristeći se na lažima i uz pomoć manipulacije podgrijane emocijama svojih građana.
Jedan od načina podgrijavanja emocija je i kreiranje narativa kolektivne krivice i vječite žrtve: „Srbi su vazda ugroženi, Srbi su jedini krivi, Srbe žele da predstave kao genocidan narod“. Papagajsko ponavljanje ovih narativa veoma utiče na obične ljude koji vremenom i sami povjeruju u to.
Otrovnost ovoga sam imao priliku da vidim u brojnim razgovorima sa obrazovanim ljudima koji su opozicija Vučićevoj diktaturi. I ti ljudi koji bi trebali da su primjer zdravog razuma vjeruju u ove narative. Kako je onda onima koji su suprotnost, a koji čine većinu srpske populacije?
Srpski narod nije genocidan i svijet, Bošnjaci, Crnogorci ili bilo ko drugi van Srbije ne želi da srpski narod proglasi za takav. Srpski narod želi da genocidnim napravi njegova vlast.
Srpska vlast je jedina koja pominje priču o genocidnim narodima. Ona tako sama nameće osjećanje krivice sopstvenom narodu za ono što ne priznaje. Takođe, sistematskim i organizovanim negiranjem vlast u Srbiji kreira narativ neprijateljstva i mržnje prema svim ne-Srbima i stvara uslove za neku novu namjeru istih motiva koja u slučaju novog rata na Balkanu može lako postati realnost.
Nažalost, viđeli smo i da crnogorska vlast pomaže diktatorskom režimu u Beogradu u kreiranju nove namjere naslonjene na nasljeđe genocida u Srebrenici. Predlaganjem amandmana na rezoluciju UN o Srebrenici vezanu za srpski narod samo se potencira legalizovanje narativa o Srbima kao genocidnom narodu koji će dalje biti dograđivan i korišten u podgrijavanju kolektivne mržnje.
Zašto? Zato što nije potrebno konstatovati nešto što se već zna. Nije potrebno učiti međunarodnu zajednicu da ne postoje genocidni narodi, već zvaničnu vlast u Beogradu i njene sljedbenike koji u ove narative vjeruje. Na kraju, kreatori ovih amandmana, i oni koji ih budu podržali, samo će pokazati svoju glupost i brukati Crnu Goru pred međunarodnom zajednicom jer očigledno nemaju pojma niti što pišu niti što predlažu.
Svakako, donošenje ovakve Rezolucije, sa ili bez amandmana, u suštini neće promijeniti ništa onamo đe bi najviše trebalo da utiče, a to je Balkan. Ovakva zvanična Srbija, a bojim se i svaka naredna, nastaviće da negira genocid u Srebrenici i da podgrijava nacionalizam jer se u Srbiji pomoću njega najlakše vlada i opstaje na vlasti. Neće promijeniti ništa ni u entitetu Republika Srpska jer je on, bojim se, trajno osakaćen bušenjem i agenturom iz matice.
Neće promijeniti ništa ni u Crnoj Gori, đe takozvane vođe Srba, a i mnogi drugi, slijepo slušaju i prate dirigovanje iz Beograda. Sve dok srpski nacionalizam slobodno može da žari i pali i za to dobija podršku Zapada biće i negiranja i narativa i namjera.
A ako se tako nastavi, bojim se, i praktične primjene. Onda će oni koji takvo ponašanje tolerišu da se uhvate za glavu i predlože neke nove Rezolucije.
