Poznata pjesnikinja i publicista, zvanično će podgoričkoj publici predstaviti ovu knjigu u srijedu u KIC-u „Budo Tomović“, a u tome će joj pomoći novinar Nebojša Vujović.
Bakić podsjeća da je do Hendriksa odvela njena studija o „Deep Purple“-u, objavljena u Hrvatskoj 2012. godine, a kojoj su prethodile još dvije studije: o grupi „Led Zeppelin“ i Džimu Morisonu. O vezama ovih umjetnika i, ujedno, savremenika, ona kaže:
- Pjesma „Mandrake Root“ sa albuma „Shades of Deep Purple“ (1968) na jedan način predstavlja odgovor gitariste „Deep Purple“-a, Ričija Blekmora, na Hendriksov gitaristički solo pjesme „Foxy Lady“, a „Deep Purple“-ova „Hey Joe“ (sa istog albuma) je aluzija na istoimenu Hendriksovu pjesmu. Istovremeno se, ako se uzmu u obzir godine rođenja postave „Deep Purple“, kao i godine rođenja postave „Jimi Hendrix Experience“, dolazi do činjenice da se radi otprilike o istoj generaciji muzičara, koja je rođena ili tokom Drugog svjetskog rata, ili neposredno nakon njegovog završetka, odnosno o generaciji ljudi koja je odrasla u strahotama rata ili u periodu oporavljanja od istih tih strahota. Njihovo odrastanje bilo je praćeno pričama starijih o ratu ili sličnim lekcijama na časovima istorije. I tek nakon što su ova „djeca rata“ stupila u svijet odraslih, zakoračili su u prostor novog rata - onog u Vijetnamu. Zato je njima rokenrol bio toliko važan. Pružao im je utočište, prostor odakle se mogao čuti njihov glas revolta. Čuvena balada „Deep Purple“-a „Child in Time“ predstavlja njihov psihodelični odgovor protiv rata u Vijetnamu. S druge strane, Hendriksova interpretacija američke himne na Vudstoku predstavlja njegovo otvoreno nezadovoljstvo američkim angažovanjem u ratu u Vijetnamu...Za Portal Analitika Bakić najavljuje novi interesantan naslov koji se vremenski i tematski naslanja na njene dosadašnje naslove kojima istražuje život i djelo muzičkih velikana druge polovine prošlog vijeka.
- Moja nova studija iz oblasti reprezantacije dekade 1960-ih u pop muzici, koja je u izradi, ima trenutni radni naziv „Smrt Briana Jonesa“. Riječ je o osnivaču „Rolling Stones“-a i velikom prijatelju Džimija Hendriksa, pa bih ovu izjavu htjela da završim stihovima Džima Morisona, napisanim povodom smrti Brajana Džonsa 3. jula 1969 (koji je umro na isti dan, samo dvije godine kasnije):
“I hope you went out
Smiling
Like a child
Into the cool remnant
of a dream”.
Novu knjigu Tanje Bakić „Voodoo Child: Priča o Džimiju Hendriksu“ objavila je Izdavačka kuća Nova knjiga iz Podgorice, a publikovanje je pomoglo Ministarstvo kulture Crne Gore.
U knjizi je praćen Hendriksov muzički put počev od njegove saradnje sa Litl Ričardom, Ajsli Bradrs, Ajkom i Tinom Tarner, kroz njegov boravak u delti Misisipija unutar afroameričkog Chitlin’ Circuit muzičkog kruga, zatim kroz rane nastupe (1965-1966) po Grinvič Vilidžu u Njujorku, preko njegovovog „londonskog perioda“, odnosa sa Erikom Kleptonom i „Beatles“-ima, nastupa na kalifornijskom Montriju, boravka u Maroku, učešća u filmu „Rainbow Bridge“ (snimljen tri mjeseca prije Hendriksove smrti, u režiji Čaka Vejna, člana Vorholove „Fabrike“), kontroverznog nastupa na Vudstoku, pa sve do njegove prerane smrti, 1970. godine. Ekskluzivne intervjue autorka je dobila od Rodžera Mejera, slavnog inženjera zvuka koji je snimio mnoge Hendriksove hitove, i Keti Ečingam, Hendriksove bivše djevojke iz Londona, koja je za potrebe ove knjige autorki ljubazno ustupila fotografije iz privatne kolekcije. Recenzent knjige je Bojan Zulfikarpašić, svjetski priznati i višestruko nagrađivani džez pijanista i kompozitor, koji živi i radi u Francuskoj.
