Nastao je spajanje prva dva barska tima - „Četnika“ i „Željezničara“ - a registrovan je kod Splitskog nogometnog podsaveza godinu dana kasnije, sa odrednicom „Jugoslovenski sport-klub“, što je govorilo o njegovoj orijentaciji. Fotografija tima objavljena je u Albumu jugoslovenskih fudbalskih klubova, uz napomenu da su ga osnovali Đuro Čejović, Andrija Perović, Blažo Knežević i predsjednik Sreten Žutković. Potpredsjednik je bio upravnik barske Pošte Maksim Ivović, sekretar Milić Dragović, a blagajnik Jelena Dragović. Iste godine, ekipa se uključila u prvenstvo Splitskog nogometnog podsaveza.
Prvi sačuvan rezultat „Crnojevića“ datira iz 6. jula 1924. godine. Prvenstvena utakmica u Budvi sa „Vihorom“ završena je pobjedom domaćina 3 - 2. Za ovaj meč igrači i uprava „Crnojevića“ krenuli su barkom veče uoči utakmice, i veslajući stigli u zoru u Budvu.
„Crnojević“ je 5. septembra 1926. godine odigrao svoju prvu međunarodnu utakmicu u Skadru, protiv tamošnjeg „Juventusa“, prvaka Albanije. Na putu im se pokvario kamion, pa su morali pješice da nastave put i stignu na utakmicu koju su završili bez golova. U revanšu, 19. septembra, Barani su pobijedili 2 - 0.Na Pristanu je 1926. godine igrana i međunarodna utakmica sa mornarima dva engleska ratna broda.
„Igrali su odlično i pobijede nas sa 5 - 1. Dobro se sjećam nekog njihovog desnog krila. Brz kao strijela, a puca kao iz topa. Spraši on meni tri komada. I pored toga, na kraju rekoše da sam odlično branio“, pričao je osamdesetih Jovan Nikočević, golman „Crnojevića“, ističući da su Englezi „pokazivali interesovanje za neke naše fudbalere“.
Godine 1926. „Crnojević“ se plasirao u finale Kupa Crne Gore, ali ga nije osvojio. Pehar je pripao podgoričkom „Balšiću“, koji je pobijedio - kako pišu tadašnje novine - „zbog očigledne naklonosti sudija“. U istoj godini zabilježena je i najubjedljivija pobjeda „Crnojevića“ u njegovoj dvodecenijskoj istoriji: poražen je tivatski „Arsenal“ sa nevjerovatnih 10 - 1, a Boško Strugar (docnije proglašen narodnim herojem kao učesnik NOB-a) postigao je šest golova.
„Crnojević“ je 1926. odigrao i dvije prijateljske utakmice sa čuvenim beogradskim „BSK“-om, članom Prve jugoslovenske lige koji se nalazio na pripremama u Sutomoru. U prvoj utakmici bilo je 1 - 1, da bi u revanšu Barani pobijedili sa 3 - 1. Posljednji gol postigao je kapiten „Crnojevića“ od osnivanja, Andrija Perović.
Tokom 1931. formira se Cetinjski nogometni podsavez. „Crnojević“ se uključuje još marta 1931. godine u ovo fudbalsko takmičenje, i u njemu ostaje do 1933, kada postaje član Primorske nogometne župe, gdje su se takmičili i barski klubovi po dvostrukom sistemu bodovanja.Zbog velike novčane krize, naredne dvije godine igra samo mečeve sa lokalnim timovima, pa 21. septembra 1935. Primorska nogometna župa donosi saopštenje u kome se kaže da „Crnojević“ i „Zrinjski“ nisu za godinu dana odigrali nijednu zvaničnu utakmicu, pa se predlaže njihovo brisanje iz Podsaveza.
Rad „Crnojevića“ obnovljen je u jesen 1936. godine, kada je odlučeno da se narodni poslanik Đuro Čejović izabere za doživotnog počasnog predsjednika kluba. Za predsjednika je izabran Vido Radović, za potpredsjednika Milić Dragović, a članovi-odbornici su bili Andrija Ratković, Borislav Mećikukić, Tomo Nikpaljević, Rade Popović, Jašar Karađuzović, Stanko Rađenović, Gligo Rikardo i Milutin Iličković. I pored pompeznih najava, „Crnojević“ se pominje tek 1938. godine, kada je kao učesnik takmičenja za Kup poražen 2 - 1 od „Crnogorca“ sa Cetinja.Posebno poglavlje u predratnoj istoriji „Crnojevića“ predstavljalo je rivalstvo sa lokalnim timom, starobarskim „Orlom“. Najbolje lokalne utakmice, sa najviše publike, igrane su za vrijeme ljetnjih ferija. Za „Orao“ je igrao Dušan - Duljo Vukčević, afirmisani fudbaler „Lovćena“ i beogradskog “BSK-a“, a za „Crnojević“ Kaplan Mustagrudić, član podgoričke „Budućnosti“.
I u periodu 1941- 45, „Crnojević“ je bio fudbalski aktivan, a ostaće upamćena utakmica protiv kombinovane italijansko-njemačke vojne ekipe, u oktobru 1943. godine. U barskom timu je igrao Marćelo (Marcello), Italijan iz Rijeke, koji se od rata sklonio u Crnu Goru, nekada fudbaler milanskog „Intera – Ambrosiane“ i „Napolija“. Kao debitant, na tom se meču pojavio Anto Radović, igrač koji je punih 25 godina nosio dres sa brojem pet, a koga su u timu naslijedili sinovi Jovan i Nikola - Tole. Utakmica je završena pobjedom Barana 2 - 0.Fudbaleri „Crnojevića“ aktivno su učestvovali u Drugom svjetskom ratu, a živote su izgubili Boško Strugar, Branko Čalović, Milorad Lekić, Đuro Nikezić, Dušan Kavaja i Anto Iličković.
Nakon Drugog svjetskog rata, klub iz Bara nije više nosio ime crnogorske dinastičke familije.
Željko MILOVIĆ
