Radojević je za Portal Analitika kazao da je objavljivanje ove jedinice izazvalo pravu buru i niz napada na njega kao autora jedinice.
“Napadi su uslijedili u listovima koji su izlazili u Srbiji i u Crnoj Gori, i to naročito tokom naredne, 1985. godine, ali su trajali dugi niz godina. Poznati autor, istoričar velikosrpke provenijencije, pokojni dr Rastislav Petrović posvetio mi je više desetina strana u njegovoj knjizi ‘Crnogorske ustaše’ koja je objavljena 1997”, kaže Radojević.
“Zbog tih napada, Centralna redakcija Enciklopedije Jugoslavije u Zagrebu sugerisala je Redakciji EJ za Crnu Goru da iskaže svoj stav o naučnoj zasnovanosti pomenute jedinice. Redakcija, na čijem je čelu bio dr Branko Pavićević, a sekretar dr Slobodan Tomović, zaključila je, međutim, da ne postoji ni jedan ozbiljan razlog za naknadno izjašnjavanje o objavljenoj jedinici o Crnogorsko-primorskoj mitropoliji, budući da je Redakcija sudjelovala tokom izrade i usvajanja njenoga teksta”, podsjeća se Radojević. Redakcija je, prirodno, stala iza svoga člana.
Radojević naglašava da se do objavljivanja enciklopedijske jedinice “Crnogorsko-primorska mitropolija” u drugom izdanju Enciklopedije Jugoslavije, o toj temi šućelo i da se niko njome nije kritički bavio.
“Od tog trenutka počeo je proces otkrivanja nepoznatih i malo poznatih činjenica o povijesnom putu Cetinjske mitropolije, njenom okretanju interesima crnogorskog naroda i sticanju autokefalnog položaja, paralelno sa afirmacijom države, od 18. vijeka. Ta su saznanja veoma doprinijela obnavljanju autokefalne Crnogorske pravoslavne crkve”, kaže Radojević.
Na sajtu montenegrina.net objavljena je ova enciklopedijska jedinica.
Portal podsjeća i na žustru i tešku polemiku koja je uslijedila zbog ovakvog pristupa tumačenju istorije Crnogorsko-primorske primorske.
“Vesnik”, organ Saveza udruženog pravoslavnog sveštenstva Jugoslavije, “NIN”, “Književne novine”, “Politika”, “Borba”, “Književna reč”, “Večernje novosti”, “Svet”, “Duga”, “Pravoslavlje”, “Glasnik”, službeni list Srpske pravoslavne crkve, “Sutra”, “Demokratski magazin”, “Pobjeda”, “Omladinski pokret”, “Ogledalo”, “Nikšićke novine”, “Danas”, samo su neki naslovi novina i časopisa, u kojima su autori, B. Kovačević, M. Mišović, V. Đuretić, N. Ražnatović, R. B. Petrović, N. Rakočević, Lj. Durković-Jakšić, Amfilohije Radović i drugi objavili niz tekstova protiv Radojevića. Objavljeno je mnoštvo starih i kreirani novi falsifikati, u funkciji osporavanja postojanja crnogorskog naroda, preko negiranja fakata o autokefalnosti CPC.
Srpski književnik Božidar Kovačević, autor prvog napada, koji je potpisao pseudonimom “Svevid” (“Vesnik”, februar 1985), nalazi da u pomenutoj jedinici ima “diskutabilnih mesta”, da je za autora jedinice pravoslavlje “raskolništvo”, ali je izostavio naznačiti na koje je mjesto mislio. On tvrdi da je za dodjelu autokefalije “nadležna Carigradska patrijaršija”, dok neki drugi autori to pravo daju Pećkoj patrijaršiji. B. Kovačević prividno nije izričit u negiranju autokefalije Crnogorske mitropolije, već to pitanje ostavlja u kondicionalnoj formi. Postupajući u skladu sa mišljenjem srpskog istoričara Ilariona Ruvarca, da se tek od knjaza Danila - zavođenja potpune svjetovne vlasti – može tretirati crnogorska državnost, Kovačević kaže da je i autokefalnost Crnogorske mitropolije moguća tek od tada. On na kraju zamjera redakciji Enciklopedije Jugoslavije što nije angažovala za pisanje te jedinice nekoga od autora Istorije Crne Gore, navodeći nekoliko imena, ali ne i Lj. Durkovića-Jakšića, autora pomenute jedinice u prvom izdanju EJ.
U naporu da negira činjenice iznijete u enciklopedijskoj jedinici “Crnogorsko-primorska mitropolija”, Ljubomir Durković-Jakšić je pokušavao da ospori konstataciju kanoniste episkopa Nikodima Milaša da je Crna Gora bila samostalna država u vrijeme ukidanja Pećke patrijaršije (1766), pa da se i zato Crnogorska mitropolija takođe smatrala (i ostala) samostalnom. Polazeći od formalnog međunarodnog priznanja crnogorskog suvereniteta, Durković piše da Crna Gora “nije bila samostalna sve do 1878″, što bi značilo da je bila nesamostalna kroz dugi period, dok je vodila odbrambene ratove. Iz toga stava izlazi zaključak da je knjaz Danilo bio na čelu nesamostalne države, da su mitropoliti Petar I i Petar II vladali nesamostalnom državom, pa i kralj Nikola prvih 18 godina, da su međunarodne komisije povlačile granice nesamostalne crnogorske države, i td. Da bi eliminisao, kao argumente, akta o ustrojstvu crnogorske crkve, Durković-Jakšić predstavlja Crnu Goru kao lični pośed kralja Nikole, pa pokušava unijeti sumnju da je Ustav Svetog Sinoda u Knjaževini Crnoj Gori i Ustav pravoslavnih konsistorija u Knjaževini Crnoj Gori pisao N. Milaš, sugerirajući da je to uradio sam kralj Nikola. Međutim, sačuvana je prepiska N. Milaša i naručioca, mitropolita Mitrofana Bana, o toku rada na tim aktima.
Autori tekstova čije je objavljivanje uslijedilo poslije Kovačevićevog napisa, većinom su bili crnogorskog porijekla. Oni su, kad je u pitanju autokefalija CPC, ponavljali šemu iz teksta Lj. Durkovića-Jakšića, da Crnogorska mitropolija nije ni od koga tražila autokefaliju, pa da je nije mogla ni dobiti, da nema tomosa od “majke crkve”, da nikad nije imala puni episkopat da bi mogla obavljati kanonsku hirotoniju svojih mitropolita, itd. Ti oponenti su najviše posvećivali pažnje negiranju crnogorskog naroda, ponavljajući tvrdnju da se radi o “dijelu” srpskog naroda, pa da je i u tome “dijelu” crkva morala biti “srpska” iako je ostvarivala “autonomni” status. Neki od autora tih polemičkih napisa, prateći velikosrpsku ideološku matricu, izvodili su zaključak da enciklopedijska jedinica “Crnogorsko-primorska mitropolija” predstavlja inicijativu za razbijanje “srpske” crkve.
