Prije nego što je kročio na filmski set, Stiv Mekvin je bio uvaženi likovni umjetnik. Za svoje video instalacije osvojio je Tarnerovu nagradu 1999, tri godine kasnije dobio je Orden Britanske imperije, a 2009. predstavljao je svoju zemlju na Bijenalu u Veneciji, mjesec dana nakon što je njegov debitantski film „Glad” osvojio Zlatnu kameru na Kanskom festivalu. Ova priča o štrajku glađu Bobija Sandsa, zatvorenog člana IRA, donijela je Mekvinu odlične kritike i nagradu Bafta.
Drugi film, „Sram”, jedna je krajnje neseksi studija o zavisniku od seksa, ali je zaradila oko 20 miliona dolara. Najnoviji film, „12 godina ropstva”, Mekvin je snimio za samo 35 dana jednom kamerom i nije bio uvjeren da će naći dovoljno hrabrog distributera. Ne samo što je osvojio Oskara, ovaj film sa sumornim scenama mučenja je do danas zaradio skoro 160 miliona dolara.
- Suštinski sam veoma srećna osoba, ali, iz nekog razloga, snimio sam prilično mračne filmove. Ne znam otkud to i ne pitam se - kaže Mekvin, koji već 16 godina živi u Amsterdamu sa suprugom Holanđankom i dvoje djece.
Kao dječak sa disleksijom, Mekvin je crtanjem uspio da sebi prokrči put od razreda za manje nadarenu djecu (škola je kasnije priznala da je bila pod uticajem institucionalnog rasizma) do uspešnog umjetnika. Svoje talente brusio je na Likovnoj akademiji u Čelsiju i koledžu Goldsmits.
Još dok je sticao prva znanja o filmskoj režiji Mekvin se nadao vremenima kada će zasjeniti svog glamuroznog imenjaka.
- Jednog dana - rekao je svom profesoru Vilu Broukeru - kada ljudi budu pričali o Stivu Mekvinu, ja ću biti prva osoba na koju pomisle. Čini se da nikada nije bio bliži tome.
Drugi poznati Stiv Mekvin rođen je 1930. u Indijani kao sin kaskadera u letećem cirkusu i buntovne prostitutke alkoholičarke. Kasnije je postao glumac poznat pod nadimkom „kralj ležernosti“ i antiherojskim filmskim likovima koji su bili mamac za publiku.
Godine 1967. nominovan je za Oskara za ulogu u filmu „Pješčani obluci”. Najpoznatiji filmovi su mu „Afera Tomas Kraun”, „Bulit”, „Bjekstvo”, „Leptir”, „Sedmorica veličanstenih”, „Veliko bjekstvo” i „Pakleni toranj”. Postao je najplaćeniji glumac na svijetu 1974, međutim naredne četiri godine nije snimio ni jedan film.
Nije bio lak za saradnju, ali je zbog popularnosti mogao da bira uloge i diktira honorare. Preminuo je 1980. od srčanog udara.
Blic; Rojters
