Tog kobnog dana, 7. juna 1993. godine, Dražen je bio u automobilu kojim je upravljala njegova tadašnja djevojka, manekenka i bivša košarkašica Klara Salanci, a s njima je bila i 23-godišnja turska košarkašica Hilal Edebal.
Putovili su iz Frankfurta, gdje se rastao sa hrvatskom reprezentacije, nakon odigrane kvalifikacijske utakmice u Poljskoj, koja je bila njegova posljednja.
Smrt “Amadeusa, košarkaškog Mocarta”, odjeknula je kao eksplozija širom svijeta. Nakon njegove smrti, Draženov dres s brojem 3 koji je nosio na početku NBA lige je povučen iz upotrebe i podignut pod krov dvorane Nju Džesrsi Netsa.
Tadašnji trener Netsa Čak Dejli na ceremoniji je kazao:
“Ne znam može li se uopšte riječima opisati šta je Dražen značio klubu, emocionalno, fizički i na ostale načine. Svi ćemo zauvijek pamtiti ono što smo upravo vidjeli na ekranu, taj osmijeh, taj osjećaj, taj takmičarski duh, i sa stanovišta košarke šut prema košu. Nikad ga nećemo zaboraviti”.
Dražen se smatra predvodnikom talasa evropskih košarkaša u NBA ligi. Tokom svoje bogate košarkaške karijere igrao je za KK Šibenka, KK Cibona, Real Madrid, Portland Trejl Blejzerse i već spomenute Nju Džersi Netse. Sjajnu i trofejima ispunjenu karijeru počeo je sa svega 15 godina kada ga je trener prvoligaškog kluba Šibenka ubacio u igru, nakon čega se javnost upoznala s vanserijskim košarkašem, koji će deceniju poslije obilježiti evropsku i svjetsku košarku.
On je sa Šibenkom osvojio titulu prvaka Jugoslavije, koja im je oduzeta, i dva puta bio učesnik finala Kupa Radivoja Koraća, dok je sa zagrebačkim timom pored titula nacionalnog šampiona dva puta trijumfovao u Kupu šampiona i osvojio Kup Evrope.
U tom takmičenju, trofej je osvojio i u dresu madridskog Reala.
U dresu Portlanda nije ostvario značajniji uspeh, ali je u Nju Džersiju u dve sezone bio najbolji strijelac ekipe sa prosjekom od 20,6 koševa po meču u prvoj i 22,3 koša u drugoj sezoni.
U toj sezoni Dražen je, prema ocjenama poznavalaca NBA lige, trebalo da bude učesnik Ol star meča.
Bio je mezimac navijača, od kojih je i dobio nadimak "košarkaški Mocart" ili "El grande", kako su ga zvali španski poklonici kraljice igara.
Biran je za najboljeg i najkorisnijeg igrača Evrope, a u NBA ligi smatran je za najboljeg neameričkog košarkaša.
U dresu reprezentacije Jugoslavije i kasnije Hrvatske osvojio je titulu evropskog i svjetskog prvaka 1989. i 1990. godine, dve srebrne medalje sa Olimpijskih igara 1988. i 1992, bronze sa Olimpijade 1984. u Los Anđelesu, šampionata svijeta 1986. i Evrope 1987.
Ostaće upamćen i po tome što je na jednom meču postigao 112 poena.
Najveću nagradu nakon smrti Petrović je dobio prijemom u Kuću slavnih u Springfildu, a dobio je i spomenik u Lozani.
Zagrebačka dvorana nosi njegovo ime, kao i trg u tom gradu.
rtcg.me
