Momir Matović, poznati crnogorski reditelj dokumentarnih filmova i producent kaže da aktuelna rasprava oko Tabačkog mosta teško pada preostalim Staropodgoričanima, jer pokazuje skandalozno neznanje republičkih i opštinskih organa o, pored Satkule, jedinom preostalom staropodgoričkom neimarskom obilježju.
Matović, čiji su neki od filmova ostali kao jedino svjedočanstvo o znamenjima, duhu i obilježjima stare, ali i novije Podgorice, a koji se nemilosrdno ruše pred zahtjevima novih investitora, podsjeća nadležne da Tabački most nije stradao u savezničkim bombardovanjima 1944. godine!
“Tabački most ili, kako su ga poslije rata često Podgoričani zvali ‘most kod kasapnice’ preživio je sve ratove, a izgleda neće Agencijinu ‘pretpostavku da je most tokom bombardovanja srušen u Drugom svjetskom ratu i ponovo izgrađen”, stoji u Matovićevom reagovanju poslatom Portalu Analitika.
On dodaje da taj dio stare Podgorice jeste bio bombardovan, ali da je tom prilikom bila pogođena i srušena džamija Glavatovića i Knjeginjin most, oštećena Katolička crka, naravno, i uz ljudske žrtve, ali da su Tabački i ostali mostovi na Ribnici ostali netaknuti, a da su i poslije rata bili jedina veza Mirkove Varoši sa južnim dijelovima Crne Gore.Podsjetimo, iz Agencije za izgradnju Podgorice su za “Dan” kazali da su konstatovali da rasponsku konstrukciju mosta čini armirano betonski svod, i da je njihova pretpostavka da je most tokom bombardovanja srušen u Drugom svjetskom ratu i ponovo izgrađen!
Portal Analitika prenosi integralno Matovićevo obraćanje javnosti:
“Nama još preostalim Staropodgoričanima teško pada nebriga i neznanje republičkih i opštinskih organa koja se spore oko ovog još preostalog, pored Satkule, staropodgoričkog neimarskog obilježja .Posebno u tome se ističu iz dana u dan žustra saopštenja Agencije za izgradnju Podgorice čije analize, procjene i saopštenja idu djelimično i na osnovu ‘pretpostavki ‘, a za njihov prepoznatljivi naum da ovaj most treba ‘rekonstruisati’ tako što će se nadograditi jedna oveća saobraćajna površina za dobrobit stanara dviju rogobatnih zgradurina na nekad atraktivnom prostoru između sadašnjeg parka (koji je ovim naumom uprkos poklonu Vlade Azarbejdžana izgubio svoj lokalitet i značaj) i korita Ribnice.
Tabački most se nalazi na najstarijim gravurama, crtežima i fotografijama stare Podgorice, kao i u mnogim zabilješkama putopisaca koji su pohodili ove prostore. Trebalo je samo poći i pogledati zbirku fotografija koje je sakupio Rade Ljumović, a koja se nalazi u posjedu Muzeja grada Podgorice i sagledati njegovu autentičnost integriteta, istorijskog, arhitektonskog ...
Tabački most ili kako su ga poslije rata često Podgoričani zvali “most kod kasapnice” preživio je sve ratove, a izgleda neće Agencijinu najavljuju žalbu ‘pretpostavku da je most tokom bombardovanja srušen u Drugom svjetskom ratu i ponovo izgrađen.Taj dio stare Podgorice jeste bio bombardovan, ali je tom prilikom bila pogođena i srušena džamija Glavatovića i Knjeginjin most, oštećena Katolička crka, bilo je i žrtava ... Ali, Tabački i ostali mostovi na Ribnici su bili netaknuti i poslije rata su bili jedina veza Mirkove Varoši sa južnim dijelovima Crne Gore. Prostor oko ovog mosta bio je poznat i pod imenom Vodokršće, jer se odmah ispod Tabačkog mosta obavljala vjerska procesija - polagao se krst i svetila vodica koju su Podgoričani čuvali do sljedeće godine, Nije se kao danas, po nekom novom Amfilohijevom običaju i pravilniku, bačap u Moraču.
Sticajem okolnosti bio sam vezan za ovaj prostor jer sam rođen i odrastao u jednoj kućici, baš gdje Ribnica pravi blagu okuku, a koja je u ovoj urbanističkoj viziji, sa kućom Bata Brajovića jednostavno nestala. Moja sjećanja datiraju od 1955. godine kada sam dolazio kod moje babe, kupao se u bistroj i ugodnoj Ribnici, dok su ispod mosta domaćice ispirale veš, a Tabačkim mostom se obavljao cjelodnevni, veoma živi saobraćaja koji je bio praktično ulaz i izlaz u tadašnji Titograd.
Tu je bila i mala pijaca koja je obrskbljivala stanovništvo Nove Varoši, kao i park za predah i odmor.
Na drugoj obali, gdje je sada kompleks Nikić, nad samim vodama bistre Ribnice, bilo je načičkano, arhitekonsko veoma zanimljivo naselje Tabhana, svojevrsno obilježje jednog kolektivnog života, koje je egzistiralo do 60 godina, a potom sravnjeno, uprkos velikom angažovanju Mila Milunovića koji je sugerisao tadašnjem crnogorskom rukovodstvu da se to sačuva i rekonstruiše kao jedan specifikuma duha Stare Varoši.
Svakako, most je vremenom dorađivan radi njegove vremenske postojanosti, ali nikome nije padalo na pamet do ovih vremena , da ga ovako ‘rekonstruiše”, kao što su naumili i počeli da rade sadašnji gradski inovatori i rekonstruktori koji će biti upamćeni kao veliki planeri i majstori u nestajanu onoga što je sveto ovom gradu, a to je njegovo vanvremensko istorijsko ili svako drugo nasleđe.
