U velikim količinama arsenik izaziva povraćanje, grčenje i na kraju komu. U manjem hroničnom izlaganju oštećuje jetru, izaziva rane na koži i nekoliko vrsta raka.
Ne postoji način liječenja hroničnog trovanja arsenikom. Ali, šta ako bi ljudi mogli da ga izbace iz tijela prije nego što izazove štetu. Ispada da je za to dovoljan pravi gen.
Visoko u planinama Anda postoji populacija ljudi koji su se gentički prilagodili ovom otrovu.
„Oni mogu da brže kroz metabolizam obrade arsenik i to na manje toksičan način u poređenju sa Amerikancem ili nekim sa Zapada. Ovo je prvi dokaz ljudske prilagođenosti na otrovnu hemikaliju“, navela je u studiji Karin Broberg, genetičarka sa švedskog Instituta Karolinska iz Stokholma koja je vodila tim istraživača.
Još 2006 jedan od njenih kolega posjetio je mali grad San Antonio de los Kobres na sjeveru Argentine.
„Nalazi se na oko 4.000 metara nadmorske visine. Morate da putujete autobusom dobrih nekoliko sati po klizavom putu da biste došli do njega“, navodi Broberg.
Njen tim je otkrio da je uzorak vode koju su pili ljudi iz ovog gradića sadržao izuzetno visok udio arsenika, oko 20 puta više od maksimalne koncentracije koju je odredila Svjetska zdravstvena organizacija. Ovaj metal u vodu dospijeva prirodnim putem iz vulkanske podloge.
U tom regionu pronađene su mumije stare od 400 do 7.000 godina koje su imale izuzetno visoke nivoe arsenika u kosi.
„Dakle, vjerovatno je da je stanovništvo u San Antonio de los Kobresu živjelo sa ovako visokim nivoima arsenika kroz mnogo, mnogo generacija“, objašnjava Broberg.
Ona smatra da bi tajna otpornosti i opstanka mogla da bude zapisana u njihovom genomu. Zbog toga je sa timom analizirala DNK 124 žene iz te zajednice. Otkrili su da je tokom vremena oko četvrtine stanovništva doživjelo mutiranje gena koji obrađuju arsenik u njegovu manje toksičnu formu.
Taj gen se zove AS3MT, a ove mutacije su, prema Broberg, prisutne kod mnogih ljudi širom svijeta.
„Ali, kod andske populacije, one se javljaju češće“, kaže ona.
Izvor i foto: blic.rs
