Ako odgovora nema, netačno tumačenje istorije može da se ukorijeni: Povodom diskusije sa gospodinom Jokićem čitam komentare na ovom portalu, na Facebooku i na drugim sajtovima. I sam sam iznenađen koliko su poluistine i neistine Srpske crkve ukorijenjene, iako su 99% tumačenja naše prošlosti od strane SPC - ili obične neistine ili poluistine (poluistina je mnogo gora od neistine). Ipak, u sve izmišljotine Srpske crkve narod masovno vjeruje, razlog je jednostavan - svaka pa i najbesmislenija priča će se u narodu ukorijeniti - ako se na nju ne odgovara. U ovoj diskusiji sa g. Jokićem meni ništa drugo nije cilj, sem da se utvrdi istina.
Piše: Miroslav ĆOSOVIĆ
Propaganda bilo koje ideje može da uspije, ako kontrapropagande nema. Tako je i SPC u divnoj poziciji, jer je niko ne ometa, da npr plasira priču kako su Veličani 28. jula 1944. stradali zbog vjere i srpstva iako je istina potpuno suprotna - da su Veličani bili odani Pavlu Đurišiću ništa im se 28. jula 1944. ne bi desilo, jer je Đurišić bio vjerni saradnik nacista. Međutim, Veličani su se masovno borili protiv naci-fašizma, označeni su kao partizansko i crnogorsko selo i zato su strašno stradali. Branko Jokić piše u prošlom reagovanju: "Ako sam 'pravilno' razumio g. Ćosovića, on hoće da ustvrdi da je Velika bila partizanska baza, ili uporište te da je zato i stradala tokom cijela rata a posebno 28. jula 1944. godine. Međutim, ovo drugo je manje tačno..."
Nevjerovatno, g. Jokić kaže da je "manje tačno" da je Velika 28. jula 1944. stradala zato što je bila partizanska, iako je jedina i cijela istina da su tog kobnog dana Veličani stradali baš zbog svoje odanosti partizanskom pokretu. U mom prošlom reagovanju sam pokazao stavove iz knjige "Vatre sa Komova" (Beograd, 1978), knjigu su između ostalih pisali i odobrili Veličani, kao i ostali pripadnici NOR-a iz tog kraja. Dao sam podatak da je u NOR-u učestvovalo 270 Veličana, a 50 poginulo, i sa ovim se Jokić složio. Dao sam i izvještaj napisan 1. avgusta 1944. u kom njemački zapovjednik Veliku označava kao partizansko i crnogorsko selo.
Evo još dokaza da su Veličani 28. jula 1944. stradali zbog toga što su dali mnogo partizana - boraca protiv naci-fašizma. U knjizi "Vatre sa Komova" (poglavlje Velika), kaže se:
"Sa sigurnošću se može tvrditi da je NOB-a imala toliko iskrenih prijatelja u Velici koliko je bilo i porodica." ("Vatre sa Komova", cijela knjiga na linku:http://www.znaci.net/00003/485.pdf)
Jesam li pogriješio kad sam prije napisao da je Velika bila najpartizanskije selo na śeveroistoku Crne Gore? Pa je u istoj knjizi Miloš Džudović ostavio zapis:
"Povlačenje naših jedinica s položaja bilo je kobno za narod Velike. Fašisti su 27. jula izvlačili svoje ranjenike iz Murine i Plava preko Čakora, a 28. jula po treći put zapalili Veliku i izvršili strahoviti pokolj naroda, sveteći se za svoje gubitke i poraze, sveteći se posebno partizanskoj Velici."
Miloš Džudović kaže - "sveteći se partizanskoj Velici". Znače li Branku Jokiću što riječi ovog partizana koji je u Velici bio već u drugoj polovini avgusta 1944. godine?
Izgleda, kako vrijeme prolazi, sve će više biti "manje tačno" kako su Veličani stradali zbog odanosti partizanima i na kraju će biti potpuno netačno da partizanstvo Veličana ima ikakve veze sa njihovim stradanjem u II svjetskom ratu?!
I sve tako dok se istorija Velike potpuno ne "prekreči", dok ne bude po ukusu SPC?
Branko Jokić stavlja priču u strogo ograđeni kontekst koji se njemu sviđa, piše o mnogobrojnim pojedinačnim zločinima koji su se dešavali tokom rata, kakvih je inače u Crnoj Gori bilo u to vrijeme na hiljade. Jokić detaljno opisuje pojedinačne zločine muslimana nad pravoslavcima, te kad bi čoek čitao samo Jokićevo pisanje, zaključio bi da pravoslavci nad muslimanima u II svjetskom ratu (i ranije) nikada nijesu izvršili nijedan jedini zločin.
Gospodin Jokić se nevoljno složio da su 28. jula 1944. u Veliku upale dvije SS divizije - Princ Eugen i Skenderbeg. Vjerujem da je istina da je SS Skenderbeg sastavljena od Albanaca - bila popunjena i nekim muslimanima iz plavsko-gusinjskog kraja, a ako nije istina - nije moje da ja to ispitujem. Ja u polemici sa Jokićem mogu samo da se bavim masakrom od 28. jula 1944. Imamo desetine plaćenih istoričara (takođe i sa śevera Crne Gore), pa neka se oglase i neka prikažu sve dokumentovane zločine koje su činile još Osmanlije - pa sve tako do Srebrenice.
Gospodin Jokić neprestano pokušava da minimizira ulogu SS divizije Princ Eugen u Veličkom pokolju, a da svu krivicu - i komandnu i dželatsku svali na komšije muslimane iz kraja, ali to može uspjeti samo ako svi ljudi u Crnoj Gori i šire, potpuno zaborave istorijske činjenice, ako više niko u Crnoj Gori ne bude znao što je radila SS Princ Eugen divizija.
Sedma dobrovoljačka brdska SS divizija Princ Eugen: Najzlikovačkiju oružanu formaciju na Balkanu, gospodin Jokić pokušava da predstavi kao džentlmensku, citira Đilasa koji je neđe napisao da su Njemci povlačeći se iz Grčke polugoli i gladni pokazali ratničko čojstvo. Jesu, jesu, ali to su bili obični vojnici Wehrmachta, nijesu to bili vojnici SS Princ Eugen divizije.
Dakle, SS Princ Eugen je bila jedna od najzlikovačkijih njemačkih oružanih formacija u II svjetskom ratu, svi podaci i citati koje ću sada pokazati su iz knjige Srđana Božovića "Divizija Princ Eugen" (Pančevo, 2011), to je prva knjiga o diviziji Princ Eugen na našem jeziku. Božović je napravio kvalitetnu i zanimljivu knjigu.
Sedma dobrovoljačka brdska SS Princ Eugen divizija, formirana je u proljeće 1942. godine, dobila je ime po jednom od najvećih vojskovođa u istoriji, princu Eugenu Savojskom (1663-1736). Sastavljena je u početku uglavnom od vojvođanskih Njemaca (većinom paora i radnika), ali bilo je tu i Njemaca iz Hrvatske, Rumunije, Slovačke, Njemačke. Divizija je u februaru 1944. brojala skoro 23.000 ljudi. Svi su bili fanatično odani Rajhu, nikakvo rodoljublje nijesu gajili prema Jugoslaviji - u kojoj je većina ovih folksdojčera rođena. Zadatak SS Princ Eugen je bio da se bori protiv ustanika na Balkanu, bila je to neka vrsta "protivpožarne" divizije, stalno je krstarila zapadnim Balkanom, gasila bune i otpor antifašista. Poslije obuke koja je trajala nekoliko mjeseci divizija je upućena na borbene zadatke u jesen 1942.
Pripadnici SS Princ Eugen dobili su od svog prvog komandanta, rumunskog Njemca generala Flepsa, ovo uputstvo:
"Fanatično stanovništvo, naročito srpske nacionalnosti, ne podnosi plemenit, strpljiv tretman, ono poštuje samo brutalno nasilje. Ono želi i mora u svakom momentu da oseti gospodara! Dobrota i popustljivost odmah se ocenjuje kao slabost i nemoć. Akcije naših odeljenja i nastupi pojedinaca moraju da ostave takav utisak na stanovništvo da sama pojava jednog jedinog vojnika koji nosi "odalsrune" na kragni i grb na rukavu, ulije poštovanje i uguši bilo kakav neprijateljski postupak." (Srđan Božović, Divizija Princ Eugen, Pančevo, 2011, str 114)
Najvjerovatnije je ovo uputstvo uz saglasnost Hitlera napisao komandant cijelog SS-a Hajnrih Himler, zvani - "krvavi pas Evrope".
Dakle, već u startu pripadnicima ove SS divizije naređeno je da čine "brutalno nasilje", naređeno im je da stanovništvo mora da ośeti strahopoštovanje čim ugleda pripadnike ove divizije.
Mnogi pripadnici SS Princ Eugen dobro su znali srpski jezik, što im je puno pomagalo u borbama na Balkanu kao i u komunikaciji sa stanovništvom. Jedan śedok je ispričao autoru knjige Božoviću što mu je lokalni vojvođanski Njemac pričao kad je došao na odsustvo:
"Jedan od komšija, Johan Klajn, kada je došao na odsustvo razgovarao je sa mojim ocem i sa mnom. Rekao nam je da njemu i njegovim drugovima iz divizije dobro dođe znanje srpskog jezika na ratištu. U toku borbi često se dešavalo da čuju partizane kako se dozivaju i dele instrukcije i naređenja. Na taj način tačno su znali šta će da urade i mogli su da ih presretnu u akciji. Jednom se čak desilo da su zarobili nekoliko partizana koji su se pred njima počeli dogovarati kako da pobegnu. Nisu ni sanjali da nemački vojnici razumeju srpski. Odmah su ih streljali." (ista knjiga, strana 158)
Kako sam iz Božovićeve knjige razumio, vojnici Princ Eugena su se vrlo dobro, često fanatično Rajhu odano, borili tokom cijelog rata, bili su najveći neprijatelji partizana. U oktobru i novembru 1944. kod Kraljeva su držali mostobran prolasku 350.000 njemačkih vojnika koji su se povlačili iz Grčke. U borbama protiv Crvene Armije, pa kasnije protiv jugoslovenskih partizana i Bugara tada su uz velike gubitke fanatično odbranili Kraljevo i iz njega se povukli, tek pošto su prošli svi njemački vojnici koji su se povlačili iz Grčke. Za to što su odbranivši mostobran kod Kraljeva obezbijedili odstupnicu Njemcima koji su se povlačili iz Grčke, komandant divizije Princ Eugen odlikovan je Viteškim krstom sa hrastovim lišćem i mačevima, najvećim odlikovanjem koje je Hitler ikada dodijelio na Balkanu.
Bezbrojni zločini SS divizije Princ Eugen: Prvu akciju ova divizija imala je na Kopaoniku, u oktobru 1942. Tražili su četnike sa kojima situacija nije bila jasna, jedan od komandanata divizije je rekao da "nisu prijatelji, nisu ni neprijatelji". Božović piše:
"U rano jutro 12. oktobra počela je akcija. Iz više pravaca kolone vojnika krenule su ka selu Kriva reka, na Kopaoniku, ali od četnika nije bilo ni traga ni glasa. I pored toga pripadnici "Princ Eugen" divizije počinili su masakr nad lokalnim civilnim stanovništvom. Ne samo u Krivoj Reci već i u okolnim selima i zaseocima ubijali su muškarce, žene i decu na njivama ispred kuća, u kućama, gde bi ih zatekli. . . Pripadnici Princ Eugen divizije, zarobili su 45 civila i odveli ih u pravoslavnu crkvu u Krivoj reci. Nedugo zatim crkvu su minama i bombama digli u vazduh..." (ista knjiga, strane 115 i 116)
Kad se u Google ukuca "crkva sv. Ilije Kriva Reka" nema skoro nikakvih rezultata. Da li je moguće da niko u SPC ne obilježava ovo veliko stradanje? Za očekivati je bilo da se crkva proglasi za - crkvu mučenicu, no nema ništa od toga, valjda SPC nema političke koristi da obilježava ovo veliko stradanje pa je to i ne zanima.
Božović dalje piše: "U zaseoku Jankovića, u spaljenoj kući Dobrivoja Jankovića zatečeno je 11 ugljenisanih leševa. Pored kuća Borisava Jankovića, nađeni su leševi Borike Mitrović i njeno dvoje dece od 10 i 12 godina. U istom zaseoku, kod česme, nađen je leš Borike Simić, koja je u naručju držala dete svog devera Svetomira. Uz samu šumu nađen je leš njene devojčice od godinu i po dana. S druge strane česme, nađen je leš njene devojčice od godinu i po dana. S druge strane česme, nađen je leš sina Svetomira Simića, Živorada, starog 7 godina, a malo dalje, leš njegovog drugog sina, Radoslava od 6 godina." (ista knjiga, strane 116 i 117)
I tako dalje, Božović opisuje pokolj u Krivoj Reci i okolnim selima. U junu 1943. divizija Princ Eugen je prodrla u Crnu Goru i zauzela Šavnik. U Crnoj Gori je dobro poznato kakav je zatim pokolj ova divizija izvršila u Pivskom kraju, evo iz pera Božovića:
"Ubrzo posle toga počeo je masakr nad civilnim stanovništvom u nikšićkom i šavničkom srezu. Vojnici Princ Eugen divizije ubijali su muškarce, žene i decu gde god bi ih zatekli, bez obzira što oni nisu pokazivali nikakvo neprijateljstvo. Žrtve su ubijane sa nečuvenom svirepošću; klane, kasapljene noževima, žive bacane u zapaljene kuće. Ubijana su i najsitnija deca zajedno sa svojim majkama. U selu Braljevu, decu Nikole Vasovića, blizance Živka i Sava od po 7 meseci, vojnici Princ Eugen divizije ubili su u kolevci bajonetima. U istom selu u kući gde je živela, zaklana je Milosava Lješević i njena ćerka Stana od 2 godine. Jaglika Đokić iz sela Miloševića sa svojom ćerkom od 3 godine bačena je u zapaljenu kuću. Preplašeno stanovništvo pokušalo je da nađe spas sakrivanjem u šumama. Mnogi međutim nisu uspeli da ostvare svoje namere. Vojnici Princ Eugen divizije presretali su zbegove i na licu mesta ubijali zarobljene civile, ili ih odvodili u obližnja sela i sa drugim zarobljenicima spaljivali u kolibama. Samo u jednoj većoj kolibi, u mestu zvanom Tresulja, spaljeno je preko 100 osoba. Čitave porodice Kandića i Tufegdžića nestale su u jednom danu. U selu Dol kod Plužina pripadnici Princ Eugen divizije ubili su 522 meštana ovog i susednih sela (Bukovac, Rudnice, Seljane, Miljkovac). Poseban vid iživljavanja nad nedužnim civilima bilo je bacanje sa visokih stena u provaliju. Tako je nastradala i porodica Vasović iz Braljeva (Milan, supruga Danka, ćerke Saveta od 12 i Ruža od 7 godina, sin Andrija od 4 meseca). . . Svedok dr Obren Blagojević iz Pive vodio je statistiku i popisivao žrtve u Pisvkoj župi. Posle detaljnog istraživanja, ustanovio je da broj žrtava u Pivskoj Župi iznosi 1080. Blagojević je obilazio sela u pomenutom kraju neposredno posle prolaska Princ Eugen divizije i bio svedok užasa koje je ova jedinica ostavila za sobom. Samo u rodu Blagojevića odakle je poticao ubijeno je 282 osobe." (ista knjiga strane 130, 131 i 201)
Na žalost, informacije su tokom II svjetskog rata sporo kružile, da su Veličani krajem jula 1944. znali da im se približava tako zlikovačka formacija, da je imao ko da im ispriča što je ista ta divizija počinila u Pivi i širom Jugoslavije, svi bi se sklonili što dalje od dometa ovih zlikovaca.
U julu 1943. u Bosni, kod sela Košutica partizanski odred je ubio jednog vojnika divizije Princ Eugen. Božović piše što se dalje desilo:
"Sutradan, 12. jula 1943. znatno veće snage Princ Eugen divizije upale su u Košuticu. Odmah su usledile represalije. Za kaznu zbog ubijenog nemačkog vojnika, streljano je ispred džamije 70 stanovnika ovog mesta. Među ubijenima bilo je 38 dece." (ista knjiga, str 145)
U ovom selu pripadnici Princ Eugen divizije pobili su dakle Bošnjake, ljude muslimanske vjeroispovijesti.
Poslije kapitulacije Italije djelovi divizije Princ Eugen su poslati da zauzmu dalmatinske gradove. Šmidhuberova grupa zauzela je Dubrovnik. Božović piše: "Za kaznu što se suprostavio razoružanju, streljan je komandant grada, general Đuzepe Amiko, a svi italijanski oficiri i vojnici poslati su u zarobljenički logor u Mostaru." (ista knjiga, strana 147)
A što se desilo poslije talijanske kapitulacije u Splitu, Božović piše:
"Za kaznu što su partizanima predali oružje i borili se protiv njih, vojni sud Princ Eugen divizije, kojim je predsedavao fon Oberkamp osudio je na smrt streljanjem 3 italijanska generala i 55 oficira. Kazna je izvršena odmah nakon suđenja. Posle toga, više hiljada italijanskih oficira i vojnika sprovedeno je u zarobljeničke logore." (ista knjiga, strana 148)
Pripadnik divizije Petar Ler, kad je bio na odsustvu, rekao je jednom śedoku: "Naši su potpuno podivljali, gori su od Nemaca iz Rajha. Bajonetima ubijaju malu decu." (ista knjiga, strana 156)
Krajem marta 1944. pripadnici SS Princ Eugen ubili su u selima oko Sinja i Splita više stotina muškaraca, žena i đece hrvatske nacionalnosti. Božović piše: "U selu Otok saterali su ženu i decu u kuće i ubijali ih u grupama od 5 do 15 osoba. Samo u jednoj kući, posle krvoprolića, nađeno je 45 leševa spaljenih žena i dece. Najviše žrtava bilo je u selima Otok, Dolac Donji i Ovrlje." (ista knjiga, strana 161)
Ustaške vlasti u Zagrebu su od svojih podređenih primile izvještaj o stradanju Hrvata u Dalmaciji, između ostaloga u tom izvještaju je stojalo: "Klanje i ubijanje u ovim hrvatskim selima izvršili su odredi divizije Princ Eugen koja se sastoji od folksdojčera. Ono što je najvažnije prigodom ovih pothvata, to je činjenica, da su njemački vojnici pitali pučanstvo da li je katoličko ili pravoslavno, i na veseli odgovor svih seljana da su katolici i da nema ni jednog jedinog pravoslavca, odgovorili su strojničkom vatrom na njih i paljenjem u hrpama. Prolazeći i pljačkajući ova sela, njemački su vojnici pitali pojedine starce i žene, gdje su im sinovi, te su ih na licu mjesta ubijali. Nisu samo bili ubijeni muškarci sposobni za oružje, nego isto tako žene djeca i starci. Nije bio zaklan samo pojedini član obitelji, nego sva obitelj bez razlike. To je najbjelodaniji dokaz, da to nisu bili pothvati čišćenja, nego pothvati trijebljenja hrvatskog življa. Žene su bile parane, a muškarci razapinjani na tlu, a čitave hrpe živih ljudi u vatru bacane." (ista knjiga, strane 161 i 162).
Pošto su ustaške vlasti uputile protest Berlinu, interna njemačka istraga je povodom ovog slučaja utvrdila da su pripadnici Princ Eugen divizije ubili 486 (hrvatskih) civila. Zvanični Berlin pripadnike SS Princ Eugen povodom ovog slučaja nije priveo pravdi, iako su to ustaške vlasti tražile.
Božović u knjizi ništa ne piše o operaciji "Draufgenger" (kod nas poznata kao Andrijevačka operacija) kada su dvije SS divizije imale preko 800 mrtvih a poslije toga izvršile pokolj u Velici.
Božović u knjizi, sa operacije u Drvaru 25. maja 1944. u kojoj je takođe učestvovala Princ Eugen divizija, preskače na operaciju Ribezahl iz avgusta 1944, ovako piše: "Poslednja velika akcija Princ Eugen divizije pre prelaska u Srbiju, bila je operacija Ribezahl ("Rübezahl"). Prema planu koji je po naređenju komandanta Jugoistoka pripremio štab 2. oklopne armije - divizija Princ Eugen, 1. brdska divizija, jedinice muslimanske milicije i četnički Crnogorski korpus, trebalo je da spreče 1. i 12. partizanski korpus da iz Crne Gore i istočne Bosne pređu u Srbiju. Najžešće borbe prilikom ove operacije vodile su se na Durmitoru od 16. do 22. avgusta." (ista knjiga, strana 174).
Kao što saznajemo četnici Pavla Đurišića su sarađivali sa SS Princ Eugen i ja mislim da ima smisla kad pitam što traži SPC u Velici, dok njeni najviši velikodostojnici veličaju saradnike Veličkih krvnika.
Śedočenja na suđenju, februara 1947: Visokim oficirima Wehrmachta suđeno je u Beogradu, u februaru 1947. Među njima je bio i August Šmidhuber jedan od četiri, poslednji komandant SS Princ Eugen divizije. Šmidhuber je bio Bavarac, osuđen je na smrt i pogubljen. Božović piše:
"Na suđenju su protiv Šmidhubera svedočili i pojedini oficiri i podoficiri iz Princ Eugen divizije. Poručnik dr Eugen Štumpf izjavio je: »Najkrvoločniji oficiri iz Princ Eugen divizije bili su August Šmidhuber i Herbert Folmer. Šmidhuber je naređivao masovne pokolje. Primera radi navešću jedan: U selo Piva ušli smo u kuću učitelja čija se žena nedavno porodila. Šmidhuber je naredio da se cela porodica od 12 članova odmah iseli. Kako nije bio zadovoljan brzinom iseljavanja, naredio je da se pobiju. Poznat mi je i slučaj kada je jedan seljak na leđima doneo ranjenog nemačkog vojnika. U tom trenutku naišao je Šmidhuber i pitao šta se dešava. Iako je čuo da je seljak spasio našeg vojnka naredio je da se odmah ubije.« Ove navode potvrdili su i sanitetski podoficiri iz Princ Eugen divizije Jozef Durst, Ignac Nil i Kristof Taninger." (ista knjiga, strana 202).
Evo nekih śedočenja sa suđenja: "Svedok Mara Knežević izjavila je da se za vreme četvrte ofanzive (Neretva) nalazila u selu Močilu kod Slunja. Njoj su nemački vojnici tada ubili trudnu tetku tako što su joj rasporili stomak i izvadili dete. U istom selu Nemci su ubili još jedanaestoro ljudi i devetoro dece. . . Milka Kovačić iz Busovače, srez Bosanski Petrovac izjavila je na suđenju da je pred nastupanje nemačke vojske izbegla sa narodom iz svog kraja, ali su ih Nemci ubrzo stigli i ubili oko 500 ljudi iz zbega. Ona je bila jedna od retkih preživelih. Gledala je kako nemački vojnici odsecaju glave sa pojedinih leševa i nabijaju ih na kolac, a onda takvim glavama u usta stavljaju cigare, šamaraju ih i viču 'što ne pušiš'! Pravili su i druge crne šale. . . Najviše svedoka govorilo je o zločinima Princ Eugen divizije i Šmidhuberovog 14. puka za vreme ofanzive na Sutjesci. Svedok Mitar Đukanović dao je izjavu o streljanju Velike Drašković i njene ćerke Zorke od 4 godine u selu Lukovu. Dušan Čolović iz Šipačkog kod Nikšića svedočio je da su pripadnici Princ Eugen divizije u selu Gornje Polje ubili 64 osobe i zapalili više kuća. Milo Šarac dao je izjavu o bacanju 10 osoba porodice Velja Tomića u zapaljenu kuću. Đuro Gojković govorio je o masovnom streljanju u selu Orah, a Momčilo Kandić u selu Stabno, gde je 106 žena i dece zatvoreno u 3 kuće i zapaljeno. Jovan Ružić iz Miloševića izjavio je: 'Živ su narod bacali na vatru, malu decu, starce i starice. . . Svedok Božidar Jovanović izjavio je na sudu da je gledao kako su nemački vojnici iz Princ Eugen divizije ubili 50 ranjenih partizana. Jedan od vojnika naočigled svojih oficira, nožem je zaklao ranjenika i njegovu krv uzeo u porciju." (ista knjiga, strane 199, 200, 201)
Da SS-ovci nijesu odlučili da masakriraju Veličane, ništa se ne bi desilo: Eto ta oružana formacija je ušla u Veliku 28. jula 1944, koju gospodin Jokić pokušava preko Đilasovog pera da predstavi kao džentlmensku, a sve da svali na komšije muslimanske vjere. I ovo što sam prikazao je samo dio zločina SS Princ Eugen, zapravo svuda kuda su prolazili ubijali su civile.
Krivica SS Skenderbeg i nekih muslimana iz plavsko-gusinjskog kraja za pokolj u Velici je velika, ali se ne može porediti sa krivicom SS divizije Princ Eugen. Ova folksdojčerska divizija formirana je sa idejom da bude zlikovačka, takva je uputstva dobila čim je formirana, dobila je uputstva da strašnim nasiljem zadaje strah stanovništvu.
Čoek se po ko zna koji put zapita kako je jedan tako civilizovan narod uspjela da zajaše grupa ludih gadova kao što su bili Hitler, Himler, Gebels, Gering, Hes...
SS Princ Eugen divizija je na Balkanu pobila par desetina hiljada civila i zarobljenika i to vrlo često na brutalan, zvjerski način, nesrećno stanovništvo je umiralo u najgorim mukama.
Kao što smo saznali, pripadnici SS Princ Eugen divizije ubijali su civile i zarobljenike - Srbe, Crnogorce, Bošnjake, Hrvate, Italijane...
Vidimo, za bezbrojna zvjerstva koja su činili u Pivi, Srbiji, Bosni, Dalmaciji... nijesu im bili potrebni zlikovci iz SS divizije Skenderbeg, jer sami su bili, ko zna, možda najzlikovačkija vojna formacija cjelokupnog Wehrmachta.
Zaista, ako bi neko uspio da amnestira i rehabilituje naciste, pa i ove iz SS Princ Eugen, ostalo bi da je krivica za zločin u Velici 28. jula 1944. samo na Albancima i Muslimanima/Bošnjacima. Samo treba sakriti istorijske činjenice! Narod u Crnoj Gori već i gubi iz śećanja da je ovuda krstarila SS divizija Princ Eugen.
Da komandant SS divizije Princ Eugen nije tog 28. jula izdao naređenje da se masakriraju Veličani, ništa se ne bi desilo i tog se dana niko ne bi śećao. Ali, pripadnici SS Princ Eugen su i tog 28. jula 1944. postupili zlikovački, kao i nebrojeno puta prije toga.
