“Nastala je neviđena trka za osvajanje tehnologije proizvodnje raketa V2”, kaže Džon Beklejk, bivši šef sektora inženjerstva u londonskom Muzeju nauke. “Između Amerikanca, Rusa, Francuza i nas”, dodao je.
Rukovodilac Hitlerovog programa naoružanja “Osveta”, Verner von Braun predao se Amerikancima maja 1945. i neprimjetno je prebačen u Sjedinjene Države. Istog mjeseca Rusi su zauzeli Fon Braunov Vojni istraživački centar u Penemundeu, na obali Baltičkog mora. U međuvremenu, Francuzi su okupili oko 40 njemačkih inženjera i stručnjaka za rakete, a Britanci su sklapali rakete radi izvođenja niza probnih letova.
Britanska operacija obuhvatala je lansiranje raketa V2 iz Holandije na ivicu svemira prije nego što će pasti u Sjeverno more. Eksperiment se pokazao kao uspješan, pri čemu su se rakete spuštale na udaljenost od oko pet kilometara od ciljeva - preciznije nego što je to uspjevalo Njemcima tokom rata.
Inženjeri koji su nadgledali testove shvatili su da je Von Braun riješio suštinske probleme u raketnoj tehnici: dizajnirao je pozamašni motor, unapređenu pumpu za brže ubrizgavanje goriva, kao i napredan sistem za navođenje.
Inženjeri Britanskog međuplanetarnog društva u Londonu shvatili su da ova tehnologija može da im pomogne da ostvare san o izgradnji svemirskog broda koji je prije samo pet godina djelovao nevjerovatno. Ralf Smit, član društva, dizajner i umjetnik, predstavio je 1946. detaljan plan adaptiranja V2 u “raketu koja transportuje čovjeka”.
Njemačka ideja zaživjela nakon rata
Smitov projekat “Megaroc” podrazumijevao je uvećanje i ojačanje trupa, korišćenje više goriva i zamjenu bojeve glave od jedne tone kapsulom za transport čovjeka.
Pošto ne bi bila dovoljno snažna da ga pošalje u orbitu, astronaut bi bio lansiran na paraboličnu putanju na visinu od 300.000 metara iznad Zemlje.
Lansirana pod uglom od dva stepena, raketa bi, kada stigne u svemir, odbacila vrh nosa i oslobodila kapsulu. Smit je predvidio dva prozora, a astronaut u specijalnom odijelu imao bi nekoliko minuta da posmatra Zemlju, atmosferu i Sunce.
Poslije pet minuta u bestežinskom stanju kapsula bi pala na Zemlju, pri čemu bi toplotni štit čuvao astronauta. Otvorili bi se padobrani i kapsula bi se lagano spustila. Smit je predvidio padobran i za raketu kako bi letjelica u cjelosti mogla ponovo da se koristi.
Njemačka mogla da se lansira u svemir pet godina nakon završetka rata
“Projekat je bio veoma praktičan. Cjelokupna tehnologija je već postojala i ideja je bila ostvarljiva u roku od tri do pet godina”, kaže istoričar svemirskih istraživanja i urednik magazina “Spaceflight” Dejvid Bejker, koji je proučavao projekat “Megaroc”.
“Najkasnije 1951. Britanija je mogla da počne redovno da šalje ljude u svemir koristeći paraboličnu putanju”, kaže on.
Svoj projekat za svemirsku letjelicu Smit je podneo nadležnom britanskom ministarstvu decembra 1941, ali je nekoliko mjeseci kasnije odbijen. Smit je odustao i posvetio se dizajniranju svemirskih aviona i velikih orbitalnih stanica.
Na drugoj strani Atlantika, američka vojska je dala Fon Braunu sredstva neophodna da razvije V2 u sljedeću generaciju raketa. Rezultat je bila raketa “Mercury-Redstone”, kojom je 1961. u svemir lansiran prvi američki astronaut Alan Šepard.
Izvor: blic.rs
