Kada je završio studije arhitekture u Beogradu prije osam godina, Goran Ivo Marinović iz Budve uvjerio se da kod nas za mlade arhitekte nema mnogo mogućnosti da se bave kvalitetnom arhitekturom i usmjerio se na akademski rad – sada je, po svom prvom profesorskom ugovoru, docent na fakultetu u Seulu.
Može se učiniti da, u današnje vrijeme, to i nije nešto naročito čudno i neobično, jer ima još naših mladih koji su „svuda po svijetu“, ali put iz male Budve, i Crne Gore, do jednog od svjetskih megapolisa na drugom kraju velike Azije, „nije pao s neba“, niti je lako dospio do katedre u južnokorejskoj prijestonici
... A nije zaboravio ni svoj grad i domovinu – želi da se vrati sa znanjem iz arhitekture i dizajna, sticanom na više kontinenata.
Prvi posao u Njujorku- Osnovnu školu sam završio u Budvi, Gimnaziju u Kotoru, a arhitekturu, osnovne i master studije završio sam u Beogradu. Poslije master studija prvi posao sam dobio u Njujorku.
Dok sam studirao, kao član Kluba mladih arhitekata, radio sam kao volonter za „Nedelju dizajna“, instituciju kojajednom godišnje dovodi afirmisane arhitekte i dizajnere u Beograd da održe predavanje.
Tako sam upoznao profesoricu sa Pensilvanija univerziteta Vinku Dabldem, koja je i poznati arhitekta u Njujorku, a uz njenu pomoć i najpoznatije arhitekte današnjice, između ostalih Rema Kulhasa.
Kasnije, Vinka mi je ponudila da radim kao arhitekta u njenom arhitektonskom birou u Njujorku. Nakon rada u Njujorku, vraćam se u Crnu Goru i tada projektujem jednu kuću u Budvi koja je pod naslovom „2d ili ne 2d“ objavljena na Arhidejliju (Arch daily), najpoznatijem svjetskom onlajn časopisu, koji prati savremena dešavanja i promoviše inovativni dizajn. Taj projekat je predstavljao jedan vid total dizajna gdje sam imao poziciju da iskontrolišem projekat od prve skice do konstrukcije.
Za vrijeme rada na tom projektu kod mene raste interesovanje za filozofske teme, pa započinjem izučavanje filozofskih radova Žana Bodrilarda, Mišela Fukoa i Martina Hajdegera – kaže Goran dodajući da ga je ovo skromno istraživanje filozofskih tema motivisalo da se usavršava u oblasti teorije arhitekture.
I baš u to vrijeme, s tom motivacijom i željom, aplicira za stipendiju države Južne Koreje za doktorske studije, koju dobija i koja mu pokriva sve troškove i put, pa doktorske studije zapocinje u Seulu septembra 2009. godine.
Stipendije- Tokom posljednjih šest godinarada na doktoratu mnogosam radio i nijesam imao puno slobodnog vremena. Doktorat je nešto najteže što sam dosad radio. Za istraživanje socijalnih tema, koje su teoretska osnova mog doktorata, dobio sam njemačku stipendiju DAAD za studiranje na tehničkom univerzitetu u Minhenu.
Iz Njemačke dalje nastavljam studije u Čileu, u Santjagu. Naučio sam španski i otputovao u Čile da izučavam njihove državne socijalne programe stanovanja za ljude sa malim primanjima.
Bio sam lociran na Institutu za izučavanje stanovanja koje je pri najprestižnijem državnom fakultetu. Zahvaljujući saradnicima iz Instituta vrlo lako sam dolazio do kontakata sa arhitektama i ljudima koji rade sa Ministarstvom stanovanja i urbanizma. Tad sam dobio i pismo od predsjednice Čilea Mišel Bacelet koja je zahvalila na mojem istraživanju.
Po završetku istraživanja u Čileu vratio sam se u Seul da branim doktorat, a nakon toga nastavio sam svoju akademsku karijeru na jednom od najstarijih fakulteta u Koreji, na Keimjung fakultetu, gdje sam docent na departmanu za arhitekturu – približavam nam Goran svoj put do korejske katedre, precizirajući da predaje studio dizajn, uči studente kako da dizajniraju savremene projekte od značaja za dalji razvoj gradova.
Prethodni semestar predavao je stanovanje, a u sljedećem semestru predavaće društveno odgovorni dizajn koji se bavi pitanjem kako da dizajniramo jednu prostornu intervenciju koja će unaprijediti neki urbani blok ili dio grada. Ta tema je bliska njegovom istraživanju socio-političkih tema u gradu.
Tako je Goran Ivo, koji je mislio da će biti arhitekta i da će se isključivo baviti dizajnom u svom gradu i zemlji, stigao do profesorskog ugovora u Koreji.
Ne pravi planove, „dosad nikad nijesam planirao život“, ali naglašava, volio bi da živi u svom gradu. I da tu radi, a nakon prvog ugovora vidjeće koje su mogućnosti za njegov društveno odgovorni posao na lokalitetu Budve i Crne Gore.
- Smatram da Budva i dalje ima potencijala za kvalitetan prostorni razvoj i da se još može oplemeniti ovako devastiran grad. Još postoji optimizam da se u Budvi može napraviti jedan, dva ili tri projekta, koji će biti od javnog interesa i koji će oplemeniti našu urbanu sredinu. Moramo naći odgovor na projekte koji su dosad rađeni izvan svih prostornih regulativa radi zadovoljenja privatnih interesa.
Volio bih da uradim nekoliko projekata od javnog gradskog interesa, ili isključivo za interese građana i građanki Budve. Vrlo sam pažljiv i obazriv pod kojim radnim okvirima bih se eventualno vratio u domovinu i na koji način bih sproveo u djelo projekte od javnog značaja – odlučan je i ozbiljan Goran Ivo, navodeći da je prije tri godine počeo da radi na tome, da je u septembru tadašnjem predsjedniku opštine i upravi predao idejno rješenje gradskog parka, koje je uradio u saradnji sa profesorom Vladimirom Nikolićem iz Ahena, ali evo već tri godine čekaju odluku odgovornih opštinskih organa.
Taj park bi trebalo da se nalazi na prostoru od recepcije „Slovenske plaže“, između Jadranskog sajma i Grđevice do šetališta, a idejno rješenje, kako navodi, predstavlja mali, ali fino dizajnirani park koji bi koliko-toliko mogao „da apsorbuje loše uticaje u gradu“.
Razgovarao je Marinović prije šest mjeseci i sa predsjednikom opštine dr Srđom Popovićem, koji je pohvalio projekat, ali dalje se ništa nije uradilo.
Drugi projekat koji bi Goran želio da uradi je revitalizacija starog prvog vrtića u gradu.
- Pokušavam da očuvam lokaciju starog vrtića i zagovaram da se napravi jedan hibridni dizajn koji može da očuva taj ambijent u kojem će naše buduće generacije odrastati. Budva ima par modernističkih projekata
koje treba poštovati i treba cijeniti arhitekturu koju smo naslijedili – naglašava Goran, dodajući da je u februaru sa dva druga oformio NVO Budva 2020, ćiji je osnovni cilj da prodrma naše društvo i javno mnjenje kako bi zajedno radili na projektima koji bi poboljšali kvalitet življenja u gradu.
Iako puno radi i nema mnogo vremena za druženje, Goran Ivo,ipak, navodi neke podatke o Seulu, velikom gradu na istoku Azije koji ima 10-11 miliona stanovnika, a još nekoliko miliona dnevnih migranata.
Seul kao grad je izvanredna urbana lekcija, ne postoji centar grada. Grad ima palatu koja je kultrološki i istorijskicentar, a još postoje razlicite lokacije u gradu koje susame za sebe centri. Citav grad je ispunjen genericki dizajniranim višespratnicama. To je grad koji nikad ne spava, ne postoji subota i nedjelja. Obuhvata veliko prostranstvo, a cesto provodite u metrou po satvremena da biste došli od željenog odredišta – prva jeslika iz Seula koju prenosi, dodajuci da je u Seulu najviše stranaca iz SAD, da Koreja ima velike vojne baze,da su druga grupacija ljudi koji govore engleski jezik kao maternji i koji predaju engleski jezik, dok su manja grupacija akademski građani koji predaju na lokalnim univerzitetima kojih je u Južnoj Koreji oko 300.
I ono što nas sve interesuje – cijene. Nijesmo, navodi, mnogo daleko po cijenama i potrošnji. Ali, primanja su im mnogo veća iako su nam cijene približne. Na akademskom nivou je velika razlika, pa je profesorska plata triput veća nego ovdje.
(Pobjeda)
