Da je bivši obavještajac od izuzetnog značaja za terensko djelovanje aktivista Demokratskog fronta, pokazalo je i jučerašnje saopštenje konstituenta DF-a, Nove srpske demokratije Andrije Mandića.
„Pod izgovorom i ničim potkrijepljenom sumnjom, bez ikakvih relevantnih dokaza da je umiješan u pokušaj ubistva, već očiglednim podmetanjem u susret izborima, vlast Mila Đukanovića uhapsila je srpskog pukovnika Radovana Aleksića “, kazali su iz Nove srpske demokratije.
Velika panika zavladala je u rukovodstvu Nove srpske demokratije, hitro je reagovala Demokratska partija socijalista, tvrdeći da ima razloga što ,,u momentu kada nadležni državni organi vode intenzivnu akciju na rasvjetljavanju tog teškog krivičnog djela, NSD saopštava da je Aleksić priveden bez ikakvih relevantnih dokaza“. Stranačka saopštenja ponekad otkrivaju više nego što njihovi kreatori hoće. Stvarno: zbog čega se, dok još traje istraga, stranka Andrije Mandića tako angažovala u ulozi branioca lika i djela čovjeka osumnjičenog za pokušaj ubistva?! Patriotske igre Detalji iz biografije bivšeg vojnog obavještajca ukazuju da je Aleksić, iako penzionisan prije tri godine u Srbiji, ostao vrlo aktivan u Crnoj Gori i da je značajna njegova uloga u formiranju redarske službe Demokratskog fronta, udruženja koje djeluje po nekim vojnim principima.
U bezbjednosnim krugovima ime Radovana Aleksića odavno je poznato. Sredinom devedesetih godina bio je prvo zamjenik, potom i načelnik Odjeljenja bezbjednosti Podgoričkog korpusa Vojske Jugoslavije. U periodu kada je došlo do razlaza, potom i sukoba Miloševića i Đukanovića, potpukovnik Aleksić je postao gorljivi zagovornik politike Beograda. - Pojavljivao se u ulogama u kojima ne bi smio i počeo je da zagovara ekstremne akcije. Njegov ekstremizam postao je vidljiv i ljudima van užih bezbjednosnih krugova - govori za Pobjedu jedan bivši istaknuti bezbjednjak iz Beograda. Miloševiću su tada odgovarali ekstremisti u službama pa je Aleksić imao 1999. godine značajna zaduženja u formiranju Sedmog bataljona, koji je trebalo da posluži kao oružana formacija spremna da se sukobi sa crnogorskom policijom. Prema tadašnjim operativnim podacima crnogorske službe bezbjednosti, Aleksić je bio u direktnoj komunikaciji sa funkcionerima SNP-a Momira Bulatovića, a sa nekim istaknutim esenpeovcima zajednički je vrbovao pojedince spremne da ,,i život daju za odbranu zajedničke države“. Beogradska prekomanda Izgleda da u toj političkoj borbi Aleksić nije štedio sebe, pa je, baš 1999. godine u jeku sukoba na relaciji crnogorska policija - Sedmi bataljon, pretučen u zasjedi u Nikšiću. Liječio se na Vojno-medicinskoj akademiji u Beogradu, gdje je - prema informacijama dobro upućenih bezbjednjaka iz Beograda - imao nekoliko zanimljivih posjeta ljudi iz Crne Gore. Aleksićevo ekstremno, kako je zvanična Podgorica tumačila - ,,anticrnogorsko djelovanje“ - ozbiljno je smetalo ovdašnjoj vlasti, pa se, nakon pada Miloševića 5. oktobra 2000. godine, trudila da vojnog obavještajca skloni iz Crne Gore.
Nakon formiranja državne zajednice Srbija i Crna Gora, kada se i Podgorica počela nešto pitati o kadrovima na crnogorskoj teritoriji, Aleksić je krajem 2003. premješten u Beograd. Tamo je, pod Koštuničinom vlašću, ipak imao značajna zaduženja.
“ Postavljen je za pomoćnika načelnika Centra za usavršavanje kadrova službi bezbjednosti, a kasnije je postao i prvi čovjek te škole. Preko pojedinih Crnogoraca koji su bili u službi Vojislava Koštunice održavao je konekcije sa nekim pojedincima iz radikalnih srpskih političkih organizacija koje djeluju u Crnoj Gori i nije izgubio nadu da će se Crna Gora vratiti pod okrilje Srbije “, kaže izvor Pobjede iz Beograda, koji je izvjesno vrijeme bio i formacijski nadređen Aleksiću.
Nakon što se penzionisao prije tri godine, Aleksić je počeo sve više da boravi u Crnoj Gori i nije izgubio veze sa nekadašnjim pripadnicima Sedmog bataljona. Ali, ni sa ovdašnjim političkim istomišljenicima. Prema informacijama Pobjede, prošle godine je u saradnji sa pojedinim istaknutim funkcionerima Nove srpske demokratije, aktivno - kao iskusni bezbjednjak
pomagao osnivanje redarske službe Demokratskog fronta. Redarska služba, formalno osnovana za organizaciju mitinga, više liči na organizaciju za terensku podršku partiji, nego na zaštitarsku firmu. O tome svjedoče i sami članovi službe.
“ Redarsku službu čine članovi svih konstituenat a DF-a, ljudi koji su se profesionalno bavil i pos lov im a obezb jeđ enja skup ov a. Među njima su bivši ofic ri VJ koji su više puta, tam o gdje je trebalo, pokazali svoj patrioti zam, za razliku od onih ko ji su 1999. učinili sve da, na čelu sa svo jim komandantom Milom Đuk anovićem, opstruiraj u odbranu otadžb in e, što se svuda u svijet u zove izdaja “, ispovijedio se svojevremeno ,,redarstvenik“ Velimir Eraković u tekstu objavljenom u dnevnom listu Dan.
Pregledavanjem video zapisa uočljivo je da redarska služba ima jasnu hijerarhiju, da se postrojavaju kao vojska i da zaista djeluju kao militarna formacija. U međuvremenu su nabavljene i crne, jednobrazne uniforme sa kapama, dok zapovjednici nose crne beretke. Djeluju, zaista, kao paravojska.
Što i ne treba da čudi kada se zna da je organizacione pripreme, osim već pomenutog Radovana Aleksića, izvodio i bivši oficir Vojske Jugoslavije, major Zoran Damjanović, a da su istaknuti članovi redarske službe bivši podoficiri vojske SRJ Goran Nikezić, Benko Kralj, Mirko Kecojević, Nenad Kljajić...
Hapšenje Aleksića je, kao po principu spojenih sudova, počelo da odmotava jednu drugu priču - o ulogama bivših vojnih bezbjednjaka u formiranju udruženja i ekstremnih organizacija koje, pod okriljem izborne kampanje, treba da posluže kao logistika za izazivanje političkih tenzija u Crnoj Gori. Javna je tajna da se nekadašnji ruski, američki, britanski ili francuski obavještajci, nakon penzionisanja ili otpusta iz službe, često vraćaju u države u kojima su ,,operisali“ da bi krenuli u neki biznis, zahvaljujući vezama koje su ranije ostvarili. I u Crnoj Gori ima nekoliko kompanija koje kontrolišu bivši radnici CIA-e ili KGB-a. Nije rijetka pojava i da se javljaju u ulogama savjetnika za bezbjednost pojedinih partijskih lidera ili kao stručnjaci za ,,internetsku sigurnost“ određene kompanije. Ono što je hapšenjem Aleksića izronilo na površinu, mimo priče o napadu na Šukovića, je da je njegova uloga vrlo zanimljiva u ovdašnjim političkim obračunima. I zato bi valjalo sklopiti i taj dio mozaika, jer od njega može da zavisi i miran rasplet političkih dešavanja u Crnoj Gori.
Draško ĐURANOVIĆ
