- Devedesetih i kasnije sam kritikovao neprimjereno miješanje vjerskih institucija u politiku, posebno služenje ratnoj politici, kao što danas krajnje neprimjerenim smatram nagrađivanje medijskih sluga vlasti koji sprovode progon slobodnomislećih ljudi.
Kao što sam kritikovan kada sam bio na braniku građanskog društva i prava Crne Gore da odlučuje o svojoj sudbini, bio sam i podržavan od istih sveštenika, na primjer mitropolita Amfilohija, kada sam, kao u slučaju Tare, branio prirodno bogatstvo Crne Gore. Antisrbi su oni koji rade na štetu Srbije, kao što su anticrnogorci oni koji štete Crnoj Gori, kako god se nacionalno izjašnjavali. U konačnom, politika koju sam zagovarao dobila je potvrdu vremena. A politika kojoj sam se tada protivio najviše je štete nanijela Srbiji i ta politika je suštinski ,,antisrpska“.
Negdje sam se našalio sa Borisom Tadićem da sam više doprinio borbi Srbije za demokratiju protiv Miloševića nego on. Od okupljanja sa Novakom Kilibardom srpske opozicije 1996. u prostorijama Građanskog saveza, do lobiranja na molbu Zorana Đinđića po ambasadama u Beogradu poslije Dejtonskog sporazuma da prihvate opoziciju, a ne Miloševića kao ,,garanta mira“. Mislim da sam prvi Crnogorac koji je govorio sa sprata Demokratske stranke 1996, k a z a o j e Krivokapić u razgovoru za Vreme.
A kako je u stvari bilo...: Što je lider LSCG rekao sa prozora zgrade Demokratske stranke
U jesen 1996. godine, srpska opozicija predvođena Demokratskom strankom Zorana Đinđića, skupa sa studentima, počela je sa organizovanim protestima ulicama Beograda, kasnije i u drugim gradovima, zbog odbijanja vlasti Slobodana Miloševića da prizna pobjedu opozicione koalicije ,,Zajedno“ na lokalnim izborima.
Višemjesečni masovni protesti, uz upotrebu šerpi, pištaljki i drugih rekvizita, natjerali su Miloševića da, pod pritiskom međunarodne zajednice, donese leks specijalis kojim je priznata opoziciona pobjeda. U to doba, vlast jedinstvenog DPS-a - koju su predvodili Momir Bulatović, Milo Đukanović i Svetozar Marović - bila je u savezništvu sa Miloševićevom Socijalističkom partijom Srbije.
Direktna podrška srpskoj opoziciji stizala je iz Narodne sloge, koju su predvodili lider Liberalnog saveza Slavko Perović i predsjednik Narodne stranke Novak Kilibarda.
Da li je Ranko Krivokapić zaista bio, kako tvrdi, prvi Crnogorac koji je govorio sa simsa prozora zgrade gdje je bilo sjedište Demokratske stranke - utvrdiće učesnici i svjedoci demonstracija. Mediji tog vremena prenijeli su obraćanja Perovića i Kilibarde, koji su oduševljeno pozdravljeni od mase okupljene na ulicama.
Lider LSCG Slavko Perović - koji je tada bio proglašavan od crnogorske i srpske vlasti za ,,najvećeg antisrbina“ - održao je nadahnut govor.
- Beograde, pala nam je u dužnost užasna stvar. Danas Crna Gora demokratska i Srbija demokratska ruše dva zadnja bastiona komunizma na evropskom tlu. Srušićemo ih! Nećemo više nikada, Beograde, krvlju i puškom, nego građanskim otporom. Vi ste konstituisali taj građanski otpor u Srbiji. Mi ga prihvatamo u Crnoj Gori.
I neka vam je - u ime lovćenske Crne Gore, u ime Crne Gore Durmitora i Rumije - neka vam je svaka čast. Vi, Beograde, vi Srbi gradite slobodu ovih prostora. Mi ćemo vam u tome pomoći. Naša snaga nije mala, naša snaga u Crnoj gori je velika - kazao je Perović, pozdravljen ovacijama mase.
(Pobjeda)
