Zato je Mogerini zvanično razgovarala sa predsjednikom Skupštine Brajovićem i premijerom Markovićem, prvim ljudima zakonodavne i izvršne vlasti. I neće Evropa u Crnoj Gori da gleda ,,makedonski scenario“ ili neko novo izdanje „ukrajinske drame“, premijerno prikazane 16. oktobra prošle godine u izvođenju međunarodne trupe ruskosrpsko-crnogorskih zavjerenika.
Dijalog se, to je suštinska poruka koju je Mogerini izrekla u srijedu veče, mora voditi unutar Crne Gore i to u „srcu demokratije“. U parlamentu, a ne na ulici.
Tužno je što su riječi Federike Mogerini odzvanjale u polupraznoj sali, bez predstavnika vaskolike opozicije. Još je gore što riječi zvaničnog Brisela nijesu čuli ili nijesu željeli da saslušaju baš oni kojima su bile namijenjene – lideri crnogorske opozicije.
Ako su neđeljama i mjesecima pozivali i prozivali Brisel, tražili evropsku medijaciju u Crnoj Gori, zašto su lideri crnogorske opozicije, čak i oni koji sebe nazivaju evropejcima, emeritusima i „građanskom opozicijom“, bojkotovali visoku predstavnicu Evropske unije?
Jedinstvo u bojkotu institucija, savezništvo u ignorisanju vlasti, može biti učinkovit mehanizam borbe. Ali, jedinstveno ignorisanje poruka iz Evrope je suštinsko odbacivanje vrijednosti evropske demokratije. I bijeg od realnosti.
To su već simptomi opozicionog političkog sljepila. Istini za volju, Demokratskom frontu se nije čuditi što ignorišu Brisel: od evropskih prijestonica, Moskva im je politički najbliža. Kao i istočni metodi utjerivanja političkih ideja. Ta se politička grupacija još od sredine 2015. bori za svrgavanje DPS-a svim sredstvima.
Uostalom, simbol uličnog pokreta „Sloboda traži ljude“, ona silueta čovjeka koji ruši barikade, otkriva glavni metod akcije DF-a: sa ulice ovladati institucijama, dijaloga sa vlašću nema, a izbore će priznati samo - ako ih vlast izgubi.
Demokratski front je dosljedno krenuo tim putem i teško da više može nazad. Problem je što lideri opozicionih partija, makar oni koji sebe od milošte zovu „građanska i proevropska opozicija“, nijesu razumjeli da Federika Mogerini nije u Crnu Goru došla da, kao gubernator, mijenja zakone, daje ukaze, postavlja svoje ljude; smjenjuje lokalne kmetove i postavlja njihove nasljednike...
Ne. Posjeta visoke predstavnice bila je neka vrsta testa, svojevrsnog izazova za opozicione stranke. Da pokažu da nijesu postali politički prirepak Demokratskog fronta. Ali i da su savladali osnovnu lekciju: za dijalog je potrebno makar saslušati drugu stranu, za konsenzus unutar države potrebno je podići glavu iznad partijskog okovratnika i stega ličnih sujeta.
Nijesu uspjeli. Ili, politički licemjerno – nijesu smjeli. Nije slučajno što se u istom danu kada je Mogerini u crnogorskom parlamentu o potrebi za unutracrnogorskim kompromisom, pojavio mlađani Dritan Abazović sa platformom koja je – ultimatum.
I nije, nažalost, tek koincidencija što je, dan kasnije, lider SDP-a Ranko Krivokapić odbacio i pomisao o pregovorima sa predstavnicima vlasti, sve dok se ne ponište oktobarski izbori. Koji, to i Krivokapić zna, neće biti poništeni jer ih su ih, zvanično priznali i Brisel i Vašington; i Peking i Moskva.
Teško je tu naći demokratski princip. Ne prihvataju se rezultati izbora jer su izvedeni u „atmosferi državnog udara“, a formira se vlast u Budvi i Kotoru gdje opozicija ima većinu?! Napušta se parlament jer se traži hitno sudsko razrješenje slučaja „pokušaj terorizma“, ali se bojkotuju izbori u Nikšiću kada specijalni tužilac zatraži privođenje poslanika osumnjičenih za podstrekavanje na pokušaj terorizma?! Traži se posredovanje Evropske unije, a ignoriše se predstavnica Evropske unije?!
To više nije vođenje politike bojkota, već bojkot logike političkog djelovanja.
