Piše: Miodrag Vlahović
Naslušali smo se, takođe, priručnih teorija i jeftinih floskula iz jednog režnja opozicije u Crnoj Gori o tome kako je i našoj zemlji potreban ,,makedonski model“, jer je i kod nas nepovjerenje između vlasti i opozicije takvo da je neophodno arbitriranje inostranih faktora i evropsko posredovanje. Čuveni ,,parlamentarni dijalog“, sjećamo se svi, iskontruisan je sa željom da se zaobiđu regularni tokovi i procedure konstituisanja vlasti i da se u parlamentarne sfere uključe partije i grupe koje, do tada, nisu ni omirisale izbore.
Na našu sreću, Crna Gora, u političkom i bezbjednosnom smislu, nije Makedonija, pa su se zvanične evropske instance uzdržale od podrške političkom rješenju koji bi Podgoricu svrstao u istu grupu sa Skopljem - ako se izuzme prisustvo bivšeg (i neprežaljenog) ambasadora Drobniča, koji je na sesijama ,,parlamentarnog dijaloga“ imao funkciju Počasnog Fikusa - posmatrača bez mišljenja, glasa i uticaja, dakle.
Slike iz glavnog grada nama drage i bliske Makedonije podsjetile su nas i na nasrtaje na naš parlament. Sada vidimo koliko je bilo značajno da se spriječi planirano ,,oslobađanje Skupštine“, a kakvu dimenziju dobijaju aktivnosti koje su bile planirane za oktobarske izbore, kada su protesti izostali, jer je, kako smo odmah saznali, politički neutralni i nevini poglavar srpske crkve u Crnoj Gori urgentno zvao okolo - baš one koji su bili spremni na juriš - i otkazao ,,spontano“ okupljanje ispred parlamenta…
Danas, pošto je Skupština donijela povijesnu odluku da se priključimo Sjevernoatlantskom savezu, a domaće opozicione partije imale međusobno nepovezane i neusaglašene jalove odgovore na tu istorijsku činjenicu, crnogorskoj politici ostaje zadatak da politički razvoj naše zemlje usmjeri u pravcu koji će onemogućiti ,,makedonski scenario“ i u budućnosti.
Ukratko, iako to nekome može izgledati kao pleonazam ili kao podrazumijevajuće otkrivanje tople vode: Crnoj Gori je potreban- crnogorski scenario.
Za društvo i državu koji su uspjeli, uprkos svemu, da prebrode, izbjegnu, nadmudre i prevladaju sve balkanske opasnosti, izazove i rizike, sve projektovane i slučajne negativne i destruktivne planove i scenarije - bar od 1997. naovamo - postoji obaveza i odgovornost da nastave tim putem.
Dakle, da ponovimo: postoji naša zajednička obaveza da sve važne odluke, prevashodno one koje će se odnositi na izbor predstavnika građana i konstituisanje vlasti, donosimo u miru i demokratski. Time ćemo i našoj nezavisnosti i našoj odluci o članstvu u Alijansi dati puno smisao.
S druge strane, upravo su te dvije istorijske odluke najbolji temelj i garancija da će konstituisanje i obnašanje vlasti u Crnoj Gori biti lišeno izazova i opasnosti koje često gledamo u našem okruženju - kod susjeda i prijatelja sa nekadašnjih jugoslovenskih prostora.
Na sceni će biti, kako god da ih rasporede glasovi građana, oni koji shvataju demokratiju kao saradnju i kompromis i koji razmišljaju o strateškim interesima Crne Gore, i oni kod kojih isključiva retorika pokriva nedostatak kapaciteta da izadju iz paradigme gubitnika - još od obnove crnogorske nezavisnosti.
Potreba za istorijskim političkim kompromisom se nameće - jasnije nego ranije. Kompromis, dakle, i saradnja zasnovani na prihvatanju crnogorske nezavisnosti i njenog evro-atlantskog usmjerenja, a ne zamajavanje o nekakvom „nacionalnom pomirenju“.
Biće prilike da se sjete i priznaju, čak i najveći protivnici našeg članstva u NATO-u, koliko je bilo važno i djelotvorno naše pristupanje Alijansi - bez obzira na to ko će od njih, u nekom od nastupajućih izbornih ciklusa, biti na pobjedničkoj, a ko na onoj strani koja nije pobijedila.
