Piše: Branka BOŠNJAK
Podgorički Vodovod je izgrađen 1953. godine i po starosti on se ne može porediti sa cetinjskim i danilovgradskim vodovodima, koji su u pojedinim djelovima stari preko 100 godina, pa su samim tim i troškovi održavanja tih vodovoda mnogo veći, što utiče na cijenu usluga.
I po razruđenosti terena Podgorica je u prednosti zbog koncentracije potrošača što umanjuje troškove, za razliku od drugih gradova gdje imamo na ogromnom prostoru mali broj sitnih potrošača. Primjer je recimo Danilovgrad, gdje skro pola vijeka imamo gradski vodovod po pojedinim selima.
Sva vodoizvorišta u Podgorici su blizini gradskih naselja, tako da nema potrebe za transport vode na dužim relacijama, kao što je slučaj sa cetinjskim, koji crpi vodu iz Crmnice ili vodovodima na primorju koji crpe vodu sa udaljenih izvorišta, recimo sa izvorišta Bolje sestre na Skadarskom jezeru, što takođe umanjuje troškove.
I sama konfiguracija terena u Podgorici je povoljna, pa kao takva omogućava da voda dođe do potrošača bez dodatnih prepumpavanja, osim u rijetkim slučajevima, recimo za Malo brdo, za razliku od drugih crnogorskih vodovoda koji da bi dopremili vodu do potrošača moraju više puta da vrše prepumpavanje, što povećava gubitke vode iz sistema a samim tim su i troškovi tih vodovoda veći.
Isto tako, Vodovod Podgorica eksploatiše kvalitetnu i zdravu vodu, koju je samo potrebno preventivno hlorisati, a nema potrebe za prečišćavanjem i dodavanjem drugih sredstava za poboljšanje kvaliteta, što znatno umanjuje troškove u odnosu na druge vodovode.
Da se ne može uporediti podgorički Vodovod sa vodovodima u drugim gradovima, jasno ukazuje i činjenica da je potrošnja vode u Podgorici ujednačena tokom godine, čak i tokom 24h uz male oscilacije, dok su primorski gradovi prinuđeni da održavaju kapacitete, a samim tim i da pokviraju fiksne troškove poput troškova amortizacije, plata, održavanja sistema, tokom cijele godine iako im je potrošnja tokom godine manja više od tri puta u odnosu na 3 mjeseca ljetnje sezone. Takođe ovi gradovi, kao turističi centri vodu koriste za obavljanje turističke djelatnosti, pa stanovnici tih gradova te troškove ugrađuju u usluge koje pružaju turistima, dok građani Podgorice nemaju tu mogućnost.
Važno je istaći i to da je Podgorica administrativni centar i da je u njoj koncentracija gotovo svih državnih organa, sjedište stranih predstavništava, te civilnog sektora, koji su potrošači sa većom cijenom a i naplata usluga je bolja i racionalnija je eksploatacija u Podgorici. Pošto se radi o naplati od državnih institucija, tj. naplati iz državnog Budžeta, znači da troškove usluga Vodovoda Podgorice plaćaju svi crnogorski građani.
Ne manje važno je istaći i tehničke prednosti Vodovoda Podgorice. Naime, sistem Vodovoda Podgorica je urađen na bazi prstena što znači da se voda iz svih izvorišta sistemom spojenih sudova uliva u jedan prsten. Prednost ovog sistema je ukoliko prestane sa radom neka od pumpi, može se smanjiti pritisak, ali će vodosnabdijevanje biti i dalje uredno.
Dakle kao zaključak, troškovi eksploatacije vode u Podgorici su mnogo manji nego u ostalim gradovima, i neumjesno je vršiti upoređenja. Ni sa regionom se ne možemo upoređivati, a to ponekad čujemo od direktora pa se pominje Beograd. A zanemaruje se činjenica da Beogradski vodovod ima ogromne troškove za prečišćavanje vode, a naša voda je visokokvalitetna i prirodnim filterima prečišćena, pa nema potrebe za ovom vrstom troškova.
Sve ovo pokazuje da u ovom dijelu, na koje se poziva menadžment Vodovoda kad je u pitanju povećanje cijene vode, nema uporišta. Drugom prilikom ću pisati o friziranim podacima u izvještaima ovog preduzeća i o tome da li je to paravan za razne zloupotrebe. (Autorka je odbornica PZP-a u Skupštini Glavnog grada)
