Karadžić je optužen za genocid, progon Hrvata i Muslimana, opsadu Sarajeva, kršenja zakona i običaja ratovanja i zločine protiv čovečnosti.
Predsjedavajući Žalbenog vijeća, sudija Van Josen kazao je da obzirom na učešće u više udruženih zločinačkih poduhvata, Žalbeno vijeće potcjenjuje težinu Karadžićevih zločina i njegovo učešće u njima. Prema sudiji, ovi zločini su neviđenih razmjera i brutalnosti.
Sve žalbe Karadžića su odbijene, uključujući i onu na dužinu kazne. On je prvobitno bio osuđen na 40 godina zatvora.
Karadžić je nakon višegodišnjeg skrivanja, uhapšen u Beogradu 21. jula, a devet dana kasnije izručen je Hagu i smješten u pritvorsku jedinicu Tribunala u Ševeningenu iz koje nikada nije pušten na privremenu slobodu.
Dok je za njim bila na snazi potjernica Haškog tribunala, on se u Srbiji krio pod identitetom doktora alternativne medicine Dragana Dabića.
Suđenje mu je počelo u oktobru 2009. godine, a okončano je prvostepenom presudom u martu 2016.
Na tu odluku žalio je i Karadžić sa svojim pravnim timom, kao i tužilaštvo Haškog tribunala.
Karadžić se pred sudom formalno branio sam uz pomoć stručnjaka iz svog pravnog tima.
Prvostepenom presudom Karadžić je kao vrhovni komandant srpskih oružanih snaga proglašen krivim za genocid u Srebrenici.
Žalbeno vijeće, uz izuzeto mišljenje sudije Den Prade, stava je da tužioci nisu pokazali da je donesena greška pri zaključku da Karadžić nije kriv za genocid 1992. godine u sedam bosansko-hercegovačkih opština. Ono je odbilo ovu tačku i potvrdilo oslobađanje za genocid u Bratuncu, Foči, Ključu, Prijedoru, Sanskom mostu, Vlasenicama i Zvorniku.
Optuženi Karadžić najviše je naglašavao svoj navod da nije imao saznanja za događaje u Srebrenici prije i tokom samih dešavanja, te da je za njih saznao tek naknadno.
Josen je rekao da Karadžić nije pokazao da je Prvostepeno vijeće pogriješilo kada se oslonilo na Direktivu 7, koju je Karadžić potpisao i u kojoj je naredio da se stvore "nepodnošljivi uslovi bez nade za dalji opstanak".
Žalbeno vijeće nije našlo greške u rezonovanju prvostepenih sudija u vezi s progonom Bošnjaka s područja Srebrenice. Progon Bošnjaka sa područja Srebrenice se odnosi na prisilno preseljenje žena, djece i staraca sa područja Srebrenice.
Sudija Josen je naveo da je Karadžić bio u kontaktu sa ljudima na terenu koji su ubijali.
Govoreći o ubistvima nakon pada Srebrenice, Vijeće je utvrdilo da je znao za ubistva u julu 1995.
"Karadžićevi navodi da je on odgovoran za to samo zato što je predsjednik su neuvjerljivi", rekao je sudija.
Sud je nakon donošenja prvostepene presude saopštio da je Karadžić „bio jedina osoba u Republici Srpskoj koja je imala moć da interveniše i zaustavi ubistva."
Tokom žalbenog postupka tvrdio je da nije znao za masovna ubistva u Srebrenici i da ubistva nije počinila nijedna jedinica vojske Republike Srpske.
Međutim, jedan od ključnih dokaza tužilaštva bila je presretnuta radio komunikacija u kom Karadžić kaže: „Došlo je vrijeme. Podržavam sve odluke koje smo donijeli. Naredio sam i usmeno i pismeno da se napadne Srebrenica."
Bivši predsjednik Republike Srpske prvostepeno je proglašen krivim i za zločine nad civilnim stanovništvom za vrijeme opsade Sarajeva. Tokom opsade Sarajeva, koja je trajala tri i po godine, u gradu je ubijeno više od 11.000 ljudi, prema podacima nevladine organizacije Istraživačko-dokumentacioni centar Sarajevo.
Podaci o broju ubijene djece se razlikuju, a udruženje roditelja djece stradale tokom opsade vjeruje da ih je u Sarajevo stradalo oko 1.600.
„Civili u Sarajevu ubijani su snajperima dok su išli po vodu, šetali po gradu. Djecu su snajperisti ubijali dok su se igrala ispred kuća, hodala kraj roditelja ili se vraćala iz škole", saopštio je sud tokom izricanja prvostepene presude.
Karadžića je sud u prvostepenom postupku proglasio krivim i za progon Bošnjaka i Hrvata iz 20 opština sa teritorije Bosne i Hercegovine, kao i za uzimanje pripadnika UNPROFOR-a za taoce.
