Primjer za to je profesionalni bokser Predrag Radošević, koji je dva puta proglašen za sportistu Crne Gore na osnovu titula koje su nepostojeće za ozbiljne ljude u boksu. Prvi put je to bila titula omladinskog prvaka svijeta u profesionalnom boksu (što je samo po sebi šaljivo), u kojoj su Radoševićevi protivnici imali ukupno sedam pobjeda, samo jedan protivnik šest, u devet mečeva.
Sportski novinari polećeli da ljube ruke šampionu, a poklonodavci izdašni, srećni što su mu u blizini. Smijeh do neba. U decembru prošle godine još veća šala.
Protivnik bijaše Ronny Gabel, koji je prije sedam godina već jednom izgubio od "proslavljenog crnogorskog boksera" Radoševića, tako ga najavljuju sportski novinari koji pojma nemaju o profesionalnom boksu.
Gabel je, prema podacima Boxreca, 25. na rang listi Njemačke a 518. na rang listi svijeta. Radošević je 124. u svijetu. Kakve dvije munje ulećeše da se bore za titulu prvaka Evrope u WBO verziji. Opet Radošević pobijedi Gabela, opet novinari pokloniše titulu sportiste godine u Crnoj Gori. To već postaje smehotresna Olimpijada. Kome to treba ?
Šteta je što postoji za Evropljane samo Evropska bokserska unija (EBU) čiji su šampioni u vrhu svjetskih lista WBC, WBA, IBF i WBO. Za neobaviještene postoji i meč za prvaka Evrope u WBO verziji čiji je šampion 124. u svijetu a njegov oponent u meču za titulu 25. u Njemačkoj.
Na kraju dobar dan Crna Goro!!! (Autor je bivši profesionalni bokser)
