Podatak da će jedan od aktera glavne borbe biti naš sugrađanin Predrag-Peđa Radošević, aktuelni najbolji sportista Crne Gore donosi tom događaju dimenziju, već u najavi, ogromnog interesovanja, navijačko-patriotskoj strasti, jasno naglašene kod svih kojima je crnogorski sport na srcu, kao i dominantna želja da naši predstavnici budu dio elite u sportu koji je visoko kotiran na globalnoj skali popularnosti.
Rijetki su, skoro nesvakidašnji, primjeri da jedan sportista bude u razmaku od dvanaest godina najbolji u svojoj državi, a to, samo po sebi, dovoljno govori o njegovom kvalitetu, konstantnosti, pregnuću i, na koncu, uspješnosti.
Ovjenčan titulama omladinskog prvaka svijeta u WBC, Prvaka Evrope u WBO, Radošević se nije zadovoljavao postignutim već je predano radio na osvajanju novih pojaseva, afirmišući tako na najbolji mogući način svoj grad i državu.
Iako smo (vele)majstori da osporavamo ono najbolje što imamo, valjalo bi da utkamo u sebe neophodnu dozu realnosti sagledavajući stvari iz ugla elementarne korektnosti dajući podršku onima koji je zaslužuju.
Hiljade rundi sparinga, desetine hiljada istrčanih kilometara, neposredna izloženost opasnosti od povreda i posledica koje znaju biti jako neugodne, dovoljan su razlog za uvažavanje i ogromno poštovanje onoga što je Radošević, a i sve njegove kolege i “saborci” učinio i što, kontinuirano, čine svrstavajući sebe i državu iz koje dolaze u poziciju da se njeno i njihovo ime s’ poštovanjem izgovara tamo gdje se surovo cijeni samo uspjeh i kvalitet.
Radošević je desetak godina u evropskom vrhu, u poslednjih godinu je u Top 10 na svijetu u svojoj kategoriji i u rubrici porazi u njegovoj knjižici nalaze se samo dva imena.
Feliks Šturm i Lijam Smit!
Dva velika planetarna asa.
Od prvog je izgubio u Njemačkoj pred 20.000 ljudi, doživio da ga najavi Majkl Bafer, mnogo poznatiji od brojnih prvaka i čovjek koji najavljuje samo najpoznatije borce.
Od drugog, Lijama Smita, poražen je u gradu Bitlsa i fudbala, Liverpulu.
Sve ostale protivnike je dobio, udaravši i, istovremeno, primavši udarce. Uvijek je nalazio, na sreću, za djelić sekunde bržu reakciju od protivnika, a to je u boksu determinantno. Suočen, nebrojeno puta, sa nedostatkom svega što bokseri njegovog kalibra u iole ozbiljnijim državama imaju, Peđa je uvijek birao tišinu. Radeći u njoj, pripremajući se sa stručnim štabom za sve izazove. Uspio je iz tišine da se izbori za sve, za ime, slavu, prestiž. Tamo gdje tapšanja po ramenu ne postoje, gdje vas prepoznaju po uspjehu. Tamo gdje prevare nema, iako smo skloni da je sami prizivamo i da njen ružan eho odzvanja u ušima onih koji su, najčešće, sami sebi frakcija.
Nema nas puno, “mali” smo, boksera posebno, valjalo bi zbiti redove, ne davati na sebe, pružajući podršku jer je zaslužuju, a znanje taloženo tokom karijera nesebično prenositi onima kojima je potrebno.
Živimo u vremenu tehnološkog progresa, dovoljno naprednog da običnim dodirom tastature saznamo sve o svima.
Stoga, ukucajmo na Google-u ime Jama Saidi.
Vidjećemo da dolazi iz Njemačke, sa skorom u profi ringu od 15 pobjeda, bez poraza i remija, IBF je prvak Evrope.
Dolazi u Podgoricu 2.juna da “otme” titulu našem borcu u viteškoj borbi magičnog četvorougla.
Peđa ne da titulu, trenira, trči, sparinguje, krvari, misli o taktici.
Zato ga podržimo, kroz njega podržavamo i ne damo na sebe, ne dozvolimo da se o stepenice koje nepostojećim konstrukcijama sami zidamo, sapliću oni naši.
A Peđa je naš!
I evropski i svjetski!
Dokazaće to 2. juna.
Uz našu podršku.
(Autor je publicista i ljubitelj plemenite vještine)
