Vojinović, koji je funkcioner Srpske liste, u tekstu naslovljenom “Marovićeva zamjena teza”, piše da je Marović ponovo pokrenuo pitanje koje nije u njegovoj nadležnosti, te da je “otkrio Ameriku” kada kaže da je bolje vjerovati u Boga nego pričati o crkvi, a da je Crkva „u službi dobra i okupljanja, a ne podjela i udaljavanja najbližih.”
“Kao da je on, a ne Crkva, dva milenujuma na tom stanovištu! I kao da je Crkva, a ne on i njegovi, u svakoj ili u gotovo svakoj ovdašnjoj porodici dovela do podjela i udaljavanja najbližih!” piše Vojinović i nastavlja:
“Svoju jezuitsku blagoglagoljivost Marović demonstrira izanđalim frazama, skupovima praznih riječi koje nekakav smisao dobijaju tek kad ih posadi na kolac zvani zamjena teza”, citirajući potom Marovićevu izjavu da bi “pravoslavni narod u Crnoj Gori trebalo da se okuplja u vjeri Božjoj, ako po svom izboru nijesu ateisti, a ne Crkvu dijeliti na nacionalnu pripadnost ili ugrožavati temeljna ljudska prava slobode vjeroispovijesti.”
Vojinović optužuje Marovića ”i njegove” da hoće Crkvi da nametnu klanjanje novopaganskom totemu nacionalnog crnogorstva.
“Pa ko to radi, ako ne rade upravo Marović i njegovi, evo već decenijama, na očigled svega krštenog i nekrštenog svijeta? Ko hoće Crkvi da nametne klanjanje novopaganskom totemu nacionalnog crnogorstva – sama Crkva ili Marović i njegovi?”
Polemišući sa Marovićem, Vojinović navodi da je prije nekoliko dana u Moskvi održano zasjedanje Arhijerejskog sabora Ruske pravoslavne crkve na kojoj su bili predstavnici iz 62 zemlje.
“Marović, međutim, hoće Crkvu ‘koja svoje sjedište ima na Cetinju’. Ako ‘sjedište’ Crkve vjernika iz svih tih zemalja, izuzev Rusije, nije u samim tim zemljama, zašto bi onda ‘sjedište’ ovdašnjih moralo da bude samo na Cetinju, a ne u Peći ili u Beogradu? Najzad, punoća Crkve je tamo gdje je episkop, a na teritoriji Crne Gore trenutno se nalaze dva episkopa: na Cetinju i u Beranama. Tako Crkva na teritoriji Crne Gore trenutno ima dva ‘sjedišta’, od kojih je jedno upravo na Cetinju. A ima i djelove druge dvije pravoslavne episkopije”, piše Vojinović i dodaje i “obrnute” primjere, kada “postoji više pomjesnih Pravoslavnih Crkava koje su dominantno, recimo, „grčke“: Carigradska patrijaršija, Jerusalimska patrijaršija, Atinska i Kiparska arhiepiskopija.”
Vojinović tvrdi da Maroviću, zapravo treba nešto što “nikako ne može biti”, a to je “partijska crkva”.
“Zašto? Zato što se čak i Maroviću pokazalo očiglednim da „crkva“ njegovog koalicionog partnera Ranka Krivokapića nije Crkva. Nije, jer joj glava nije Gospod Isus Hristos, nego cetinjska policija, gdje je i osnovana i registrovana. I to nije i nikako ne može biti Crkva, što više nego jasno, između drugih mnogobrojnih pokazatelja, pokazuje i broj njenih ‘pristalica i simpatizera’. Marovićeva politika, međutim, potrebuje svođenje Crkve na DPS-ovu mjeru i to je motivacioni faktor koji ovog kumrovačkog mislioca pokreće da se bavi pitanjima koja su van njegove nadležnosti”, piše Vojinović.
Autor tvrdi i da Pravoslavna crkva u Crnoj Gori jeste otvorenih vrata, i za Crnogorce i za Srbe, i to oduvijek.
“Po njemu, Crnoj Gori treba Crkva koja neće nositi ime samo jednog, srpskog naroda, a vjernike Crnogorce činiti gostima u sopstvenoj kući. To što najstarija Episkopija Pravoslavne crkve srpske nosi ime crnogorske Mitropolije njemu kao da ništa ne govori... Ali mu zato ime samo jednog, crnogorskog naroda ne bi nimalo smetalo u imenu Crkve. Pošto, međutim, tako nešto nije moguće, odgovaralo bi mu da se zove: Crnogorska - srpska, bosanska, hrvatska pravoslavna crkva koja bi, kao što je to slučaj s istoimenim nastavnim jezikom u ovdašnjim školama, bila samo i isključivo crnogorska.
U svakom slučaju Maroviću treba „Crkva koja će služiti svojoj državi Crnoj Gori“. To veli bez imalo zadrške, iako zna da su savremene sekularne države odvojene od Crkve. Kao što uostalom ni Crkva na zemlji nema, niti je kad u istoriji imala „svoju državu“, jer u Gospodu Isusu Hristu ima kao središte svoj nebeski grad Jerusalim i svoje Nebesko Otačastvo kome jedinome služi”, navodi Vojinović polemišući, na kraju i sa Marovićevom tezom da Crnoj Gori treba Crkva čija imovina neće biti knjižena u zemljišne knjige najbližih, ali ipak drugih država!
“A dobro zna da je crkvena imovina na teritoriji Crne Gore uknjižena u skladu sa zakonodavstvom iste te države Crne Gore i da za titulare, kao i uvijek u prošlosti, ima isključivo Eparhije u Crnoj Gori, njihove crkvene opštine, manastire, zadužbine...”, piše Vojinović.
