Priče o majčinstvu oduvijek su bile primamljive režiserima, scenaristima i fanovima filma kao globalnog umjetničkog izraza. Iako smo od malena učeni da je majčinska ljubav jedna i jedina, prava i bezuslovna, svjedoci smo kopilizacije ovog pojma u raznim žanrovima iz ovog ili onog razloga.
Jedan od skorašnjih prikaza majčinske priče, „A life like any other“ belgijske režiserke Fostin Kros, prikazan je na 14. UnderhillFestu u Podgorici. Dokumentarna drama ujedno i „rekapitulacija“ života kreatorke, priča je o bezbrižnom djetinjstvu, lijepim trenucima, onim krucijalnim u prekretnici njenog života, ali i tihoj patnji Valeri, njene majke u pozadini životnih tokova. Godinama kasnije, obraća se publici, shvativši žrtvu sopstvene majke i svih tih momenata u kojima se gubila njena sloboda.
Fostin je počela sa snimanjem dokumentarca sa 30 godina, u tom dobu ju je i Valeri rodila, a njen svijet se mijenja onog trenutka kada saznaje, preko Skajp poziva, da je njena majka pokušala da izvrši samoubistvo. Nespremnost i nemogućnost u pronalasku izvora problema, za koje ni sama Valeri nema rješenje, ključni su pokretač priče ove dokudrame.
0Prikaz stadijuma depresije „najmoćniji“ i najiskreniji je adut ovog ostvarenja. Kada su djeca mala Valeri se smije, energična je i zadovoljna, iako joj karijera filmske šminkerke stagnira. Kako odmičemo u dalje etape života protagonistkinje, uviđamo (ili se pak trudimo da osjetimo) koliko ta bolest oduzima i ruši životnu kulu, otkrivajući fragilnost njene realnosti. Dok Fostinin otac, filmski reditelj, snima dječji rusvaj po kući, Valeri se, sa glavom u šakama, gubi u tami.
Kao rezultat svega, nemogućnosti pronalaženja stabilnog izvora zarade i prihoda, Valeri kreira „alter ego“ koju simbolično kruniše kao vješticu „La Valére“ ne bi li odvojila tamu od majčinskih instikta. Baš u tom segmentu svjedočimo ultimativnoj, roditeljskoj žrtvi. U separaciji majke od mađioničarke, zaštitnice od „zlobnice“ (Valeri sebe u filmu oslovljava sa Mrziteljkom), svjedočimo najhrabrijem činu majčinstva, spasenju djeteta od nekontrolisanog gnijeva, tuge i naviranja osjećanja koja bi mogla imati tragičan završetak.
No, vrhunac priče desi se onog momenta kada Fostinina majka konačno odluči da progovori. O svemu… O životu i položaju žene u savremenom, patrijarhalnom društvu. Između ostalog i o „propasti“ psihologije devedesetih godina prošlog vijeka koji je, veoma evidentno, postpartum nazvala „baby blues-om“ i gdje porodični psiholog poručuje Valeri da mora da bude srećna „jer ima porodicu koja je živa i zdrava“ – odnosno privilegiju koju neke žene mogu samo da sanjaju.
Sve u svemu, „A life like any other“ je veoma delikatna i senzitivna priča u kojoj Fostin Kros na najintimniji način prikazuje ljepotu i tjeskobu majčinstva. Studija karaktera u kojoj nema satanizacije žene, niti pretjerane mistifikacije njene porodične uloge. Fabula o ljubavi koja, uprkos svemu, opstaje i nadmašuje fizičku realnost.
