Fašistički pokreti imaju brojne karakteristike i konstitutivne elemente. Oni su, između ostalog, i ono što se naziva sekularnom religijom. Kao što je to slučaj sa svakom religijom, i fašistički pokreti kreiraju, a potom sljedbenicima nude “svoje” vitezove i heroje kao dokaze o istinitosti ideoloških postulata na kojima se sami fašistički pokreti baziraju.
Ovi heroji i vitezovi su tradicionalno bivali pretočeni u monumentalne spomenike kroz koje se kolektivizovao narativ o patnji, hrabrosti, i odlučnosti nacije. Zato je originalni fašistički pokret koji je vodio Benito Musolini gradio impozantne spomenike svojim palim saborcima. Ovu matricu su slijedili Hitler, Salazar, Franko, i drugi manje relevantni, ali ne manje brutalni fašistički diktatori i sljedbenici, kakvi su bili Ante Pavelić, Milan Nedić, Dimitrije Ljotić, Korneliu Zelea Kodreanu, ili Leon Rupnik.
Za razliku od pomenutih “tradicionalista”, nosioci savremenih varijanti fašizma, kakav je predsjednik Srbije, Aleksandar Vučić, korigovali su postojeći model projektovanja “svojih vitezova”.
Iako se u Srbiji još uvijek jasno vide tradicionalni obrisi fašističke ideologije (tzv. Heroji s Košara su dobar primjer) fokus sa ovih i drugih “palih heroja” se donekle pomjerio na živog lidera. Aleksandar Vučić je projektovan i samoprojektovan kao esencija svih ideoloških, emotivnih i religioznih temelja savremenog fašizma.
Pokret njegovog uzora (sljedbenika?) u Sjedinjenim Američkim Državama, Donalda Trampa, je otišao korak dalje, i dodao novi elemenat ovoj sekularnoj religiji: lider lično (Tramp) biva ustoličen kao glavni vitez, a prosuta krv postaje svojevrsna hrana za njegovu volju za moć i osnova za njegovo zahtijevanje osvete.
