Tridesetoga avgusta 2020. godine došlo je do mirne demokratske promjene vlasti u Crnoj Gori. Kao što su i indicije govorile, nekadašnje protivnike državne nezavisnosti nije zanimala promjena vlasti, borba protiv korupcije i organizovanog kriminala ili evropski put Crne Gore, nego urušavanje crnogorskih institucija, stopiranje evropskih integracija, stvaranje provizorijuma od državnosti Crne Gore i njenog utapanja u „srpski svet“ zvan Otvoreni Balkan.
Kako smo i svjedočili tokom njihove kratkotrajne ali efektivne vladavine, nijesu promijenili svoje velikosrpske svjetonazore, potvrdivši da predstavljaju ogromni teret za crnogorsko društvo na njegovom putu reformi i evropskih integracija. Nažalost, ne može se računati na njihovu pozitivnu ulogu u ostvarenju evropskih ciljeva, u što su se u krajnjoj liniji i to na veliku štetu Crne Gore, uvjerili i crnogorski zapadni partneri koji pružaju podršku evropskom putu.
Čime su SNP i GP URA zaslužili da im se vjeruje da su na evropskom a ne crkvenom putu
Ko god poznaje istoriju crnogorskoga društva i Crne Gore nije imao dilemu da političke i društvene promjene koje su došle na talasima litija, odnosno kao produkt dominatnog djelovanja Crkve Srbije, ne mogu biti pozitivne i u korist evropeizacije crnogorskoga društva. Zato što Crkva Srbije u Crnoj Gori predstavlja glavno uporište i izvorište velikosrpske, antievropske svijesti i glavni je državni prekogranični institucionalni instrument Republike Srbije za ostvarivanje njenih interesa.
Interesi Republike Srbije prema Crnoj Gori su bili i ostali imperijalistički i pandan su odnosu Rusije prema Ukrajini. Republika Srbija koristi se svim obavještajno-bezbjednosnim, kulturnim i propagandno-političkim metodama u pokušaju potčinjavanja Crne Gore koje koristi Rusija u Ukrajini, izuzev vojne agresije, što je osujećeno članstvom Crne Gore u Śeveroatlantskoj alijansi.
Poznavanje tokova i procesa crnogorske istorije, od koje patetično bježe političari GP URA, daje odgovore i čvrste pretpostavke da Crkva Srbije i sve društvene i političke organizacije koje su u sprezi s njom, ne mogu doprinijeti razvoju crnogorskoga društva i njegove evropske perspektive.
Velikosrpski svjetonazori, odnosno velikosrpska, antievropska svijest koju gaji Crkva Srbije u Crnoj Gori nije strana i nije od juče, ona je prisutna već više od 100 godina i nastala je i održava se permanetnom zloupotrebom srpskog sentimenta u Crnoj Gori od strane srpske državne, kulturne, naučne i crkvene elite, odnosno instrumentalizacijom navedenog sentimenta od strane države Srbije za ostvarenje njenih interesa koji su, kako u prošlosti tako i danas, u direktnoj koliziji s državnim interesima nezavisne i suverene Crne Gore, odnosno sadrže nesumnjive imperijalističke ciljeve i tendencije prema Crnoj Gori.
Po završetku Prvog svjetskog rata zahvaljujući instrumentalizaciji srpskog sentimenta u Crnoj Gori od strane tadašnje države Srbije a uz bezrezervnu podršku velikih sila došlo je do nestanka Crne Gore, njene državnosti a sljedstveno tome ukidanja crnogorske autokefalne pravoslavne crkve, stvaranja današnje Crkve Srbije i rada na asimilaciji i poništavanju autohtonog crnogorskog identiteta.
Zatim, tokom Drugog svjetskog rata već tada ustaljene velikosrpske strukture u Crnoj Gori instrumentalizovane i razvijene na prethodnom srpskom sentimentu bile su ovaploćene u četnički pokret koji je direktno sarađivao s fašističkim i nacističkim okupatorima. Pored kolaboracije, četnički pokret je s okupatorima dijelio i fašističke svjetonazore a njihovo zločinačko djelovanje tokom Drugog svjetskog rata uz dobrovoljnu servilnost okupatorskim vlastima ogledalo se u istrebljivanju nepravoslavnog i nesrpskog stanovništva na teritoriji Crne Gore.
Crnoj Gori preostaje teška i mučna borba za svoju evropsku perpspektivu
Stoga, četnički pokret u Crnoj Gori, zajedno s Crkvom Srbije koja je bila njegov neodvojivi dio, vođen velikosrpskim svjetonazorom, bio je prirodni i neizbježni saveznik fašističkim i nacističkim okupatorima čije savezništvo je bilo uslovljeno netrpeljivostima i istrebljenjem određenih vjerskih i nacionalnih grupa.
Nakon Drugoga svjetskog rata, poražene velikosrpske strukture, nanovo oživljavaju i vraćaju se na jugoslovensku i crnogorsku političku i društvenu scenu devedesetih godina tokom razbijanja Jugoslavije, kao glavni podržavaoci i propagatori zločinačke miloševićevske politike.
Vodeći se istim velikosrpskim svjetonazorima činili su nebrojene zločine u ime te ideologije čiji je glavni generator pored državne vlasti Srbije upravo bila Crkva Srbije. Nasuprot toj ideji, u Crnoj Gori se tokom krvavih sukoba devedesetih godina na javnoj sceni pojavljuje progresivna ideja evropske, suverene i nezavisne Crne Gore koja u konačnici pobjeđuje velikosrpsku ideju krvi i tla na demokratskom referendumu 2006. godine rezultatom 55,5% naspram 44,5%.
Međutim, ni nakon šesnaest godina od crnogorske nezavisnosti poražene velikosrpske strukture, odnosno velikosrpska svijest u crnogorskome društvu nije se reformisala i promijenila svoj odnos prema Crnoj Gori, što je potvrdilo djelovanje Vlade Zdravka Krivokapića. Ona danas svoje najjače uporište i izvorište nalazi upravo u Crkvi Srbije koja je duboko anticrnogorska, protiv suverene i nezavisne Crne Gore građene na antfašističkim vrijednostima.
Koristeći svoju društvenu moć Crkva Srbije u Crnoj Gori – kako u prošlosti tako i danas – izlazi iz okvira vjere i vjerskih sloboda i bavi se politikom u njenom najširem značenju. Podražava i slavi sve negativne tradicije iz crnogorske istorije – pravi skupove i manifestacije u znak proslavljanja Podgoričke skupštine, odnosno nestanka crnogorske države 1918. godine, veliča i slavi četnički pokret iz Drugoga svjetskog rata, štiti i slavi ratne zločince iz posljednjih ratova devedesetih godina – što izlazi iz domena vjere i vjerskih sloboda.
Crkva Srbije u Crnoj Gori negira postojanje crnogorskoga jezika, crnogorske književnosti, crnogorske kulture, crnogorske crkve – što izlazi iz domena vjere i vjerskih sloboda.
Crkva Srbije u Crnoj Gori permanentno radi protiv evroatlantskih intergracija prateći vanjsku i bezbjednosnu politiku Rusije što je i potvrđeno Deklaracijom Evropskog parlamenta od 9. marta 2022. godine koja se odnosi na strane uticaje na demokratske procese u zemljama EU i regiona. U toj je deklaraciji Crkva Srbije označena kao ustanova koja sprovodi antievropsku agendu pod ruskim uticajem čije djelovanje izlazi iz domena vjere i vjerskih sloboda.
Imajući u vidu istorijski i svjetonazorski kontinuitet Crkve Srbije bilo je suludo vjerovati i nadati se da će političke i društvene promjene čijim procesima ona upravlja rezultirati razvojem crnogorskoga društva na njegovom evropskom putu.
Da naše „evropske“ političare iz GP URA zanima prošlost možda su mogli znati kuda će Crnu Goru i crnogorsko društvo odvesti paktiranje s Crkvom Srbije i svim političkim i društvenim organizacijama koje su u sprezi s njom.
Za SNP Crkva Srbije je iznad suverene i nezavisne Crne Gore
Ali pošto ih ne zanima prošlost danas svjedočimo još jednom u nizu pokušaja da se instrumentalizacijom Crkve Srbije destabilizuje Crna Gora i skrene s evropskog puta. Da se tzv. Temeljnim ugovorom s Crkvom Srbije, prije svega sruši evropski put crnogorske Vlade. Da Vlada u ime Crne Gore, kad već crnogorsko društvo ustoličenjem Joanikija Mićovića nije pristalo na simbolično pokoravanje, sada faktički pristane na pokoravanje potpisivanjem akta koji bi crnogorsko pravoslavno sakralno kulturno nasljeđe, ali i ono što pripada hrišćanskome nasljeđu prije šizme, koje je neraskidivo vezano za crnogorsku državnost, suverenost i nezavisnost predala u ruke Crkvi Srbije, odnosno Republici Srbiji, potpisavši crnogorsku kulturnu i povijesnu kapitalaciju koja neminovno vodi i državnoj.
Istorijska, kulturna, svjetonazorska i politička agenda Crkve Srbije u Crnoj Gori je sasvim jasna i neskrivena ali nakon nedavnih javnih istupa GP URA, koja nedvosmisleno staje na stranu Crkve Srbije, a samim tim se nalazi i na anticrnogorskim i antievropskim pozicijama, saznajemo i agendu njenih lidera i predstavnika.
Za agendu SNP-a dileme nikada nije ni bilo i nema je - za SNP Crkva Srbije je iznad suverene i nezavisne Crne Gore. Postavlja se pitanje naivnosti ili neznavenosti DPS-a, SDP-a, stranaka manjinskih naroda i zapadnih partnera i njihovo povjerenje u evropsku a ne crkvenu agendu SNP-a i Abazovićeve Ure. Čime su SNP i GP URA zaslužili to povjerenje da im se vjeruje da su na evropskom a ne crkvenom putu, treba da objasne crnogorskoj javnosti. Dok je na Crnoj Gori, ukoliko želi da ostane suverena i nezavisna, s vjerom u evropsku perspektivu, da ne pristane na potpisivanje tzv. Temeljnog ugovora već da suverenističke snage i partije bez dileme obore Abazovićevu Vladu.
Da je obore i ukoliko ne dođe do odlaganja potpisivanja tzv. Temeljnog ugovora jer smo svjedoci nakon posljednjih istupa da su GP URA i SNP odustali od evropske perspektive i okrenuli se Otvorenom Balkanu.
Da im je nemoguće vjerovati, da prate agendu Crkve Srbije, odnosno Republike Srbije kojima bi ulazak Crne Gore u Evropsku uniju predstavljao jednako težak poraz kao i obnova crnogorske nezavisnosti i ulazak Crne Gore u NATO. Crkva Srbije i srpske vlasti koje pod kontrolom drže dio izvršne vlasti u Crnoj Gori to sigurno neće dozvoliti.
Zato Crnoj Gori preostaje teška i mučna borba za svoju evropsku perpspektivu đe mora napraviti strategiju i pripremu za sljedeće izbore s jasnom demarkacionom linijom i opredjeljivanjem birača između evropske Crne Gore i Crne Gore trećega svijeta predvođene nacionalističkim poglavicama.
