Vuk Karadžić u knjizi "Crna Gora i Crnogorci" objavljenoj u originalu na njemačkom jeziku 1837, a kasnije prevedenoj, jasno govori o jakom živom kultu i uspomeni na crnogorskog vladara Ivana Crnojevića, a književnik i istoriograf Ivo Andrić u "istoriografskom" i literarno-ideološko-političkom esejističkom radu o Petru II Petroviću Njegošu i Crnoj Gori, pod naslovom "Njegoš kao tragični junak kosovske misli" (Beograd, 1935) ovu činjenicu prećutkuje, naturajući i izmišljajući istoriju i istorijski neosnovano govoreći o kosovskom kultu, mitu koji je tada 1837. kod Crnogoraca bio sporedan, efemeran i beznačajan, jedva da je i postojao (Njegoš ga uvodi pod uticajem Sima Milutinovića Sarajlije) u odnosu na kult Ivana Crnojevića, koji i tada, kao i ranije dominirao kod Crnogoraca i to tako kao da je Ivan "juče vladao".
Andrićev cilj pomenutog istoriografski lošeg i u mnogo čemu falsifikatorskog rada sa stanovišta istorijskih činjenica, bio je dakako političko, nacionalno i etničko posrbljavanje Crne Gore i Crnogoraca, odnosno, asimilacija njihova, ali primarno neukusno i netačno u interpretaciji posrbljavanje Njegoša, odnosno, njegovo selektivno i patetično tumačenje, istrgnuto iz konteksta.
Istoričar dr Gligor Stanijević je precizno pisao: "Ova tradicija o Kosovu sve do Njegoša nije imala dubljeg korijena u narodu. Ona će se tek preko Gorskog vijenca i kasnije kralja Nikole i glavarskog sloja raširiti u narod... Da je ova tradicija bila živa u narodu, o njoj bismo svakako našli pomena u istorijskim izvorima, kao i u tradiciji o Crnojevićima" (dr Gligor Stanojević, "Crna Gora u doba vladike Danila", Cetinje, 1955, str. 183-184 i dr Radoslav Rotković, "Velika zavjera protiv Crne Gore", Podgorica, 2001, str. 147).
