Dio klana čije je „poslovno područje“ preuzeo Šarić, a koji se obično označava kao „crnogorski tajkunski lobi“, učestvovao je u brojnim privatizacijama u Srbiji. Najčešće preko posrednika, fizičkih lica (poput Jerkovića) ili firmi koje su za te potrebe, sa 250 eura uloga, osnivali anonimni 18-godišnjaci, oni su kupovali uglavnom preduzeća u kojima je zbog velikog obrta gotovine, našim institucijama teško da prate porijeklo i dalji tok novca, piše list.
U klanu Šarića i vojvođanski funkcioneri: Poslednjih dana govori se i da su u čitavu priču umiješani i neki bivši i sadašnji visoki funkcioneri iz Vojvodine, kao i da je preko jedne od banaka sa sjedištem u pokrajini, oprano više od milijade eura dobijenih iz poslova sa drogom i cigaretama, a koje posle „Memfisa“ pokušava da rasvijetli i sadašnja međunarodna policijska istraga nazvana „Balkanski ratnik“.
Za poslove Antona Stanaja, koje je naslijedio Darko Šarić, najpogodnije su bile firme iz primarne poljoprivrede i autotransportna preduzeća, koja su, uz to, služila i za rasturanje robe. Najviše interesovanja pokazali su za firme locirane u opštinama koje se graniče sa Kosovom, preko kojega idu glavni švercerski kanali, ali i po Vojvodini, zbog velikog finansijskog potencijala kroz koji su mogli da provuku svoje poslove, kao i zbog lakšeg prodora ka tržištu Evropske unije.
Samo Jerković je na svoje ili na ime članova najuže porodice (uglavnom u Vojvodini) kupio čak 17 preduzeća čija je djelatnost ili prevoz ili poljoprivreda. On je, kad je o saobraćaju riječ, kupovao većinski kapital (najčešće oko 50 odsto, ali se u tim firmama ponašao kao jedini vlasnik) u preduzećima Sremekspres iz Sremske Mitrovice, Severtrans iz Sombora, Autosaobraćaj 7. juli iz Šapca, Topolatrans iz Bačke Topole i Autobanat iz Zrenjanina.
U mrežu su bile uvučene i brojne državne institucije, pa je u grani saobraćaja (gdje je inače stopa poništenih privatizacija viša nego u drugim djelatnostima) mnogo veći broj raskinutih kupoprodajnih ugovora sa vlasnicima koji nisu bili dio ovog klana. Najčešći metod bio je zatvaranje „nepodobnih“ autobuskih stanica, kojima je raspolagala većina autosaobraćajnih preduzeća, sa obrazloženjem da nemaju potrebnu visinu dolaznog perona od 4,5 metara (prema izvještaju Privredne komore Srbije, rijetko koja stanica u zemlji ispunjava taj uslov). Za novog vlasnika, to je značilo da mora da ulaže velika sredstva u održavanje stanice koja nema pravo da naplaćuje takse od autoprevoznika koji je koriste, pa se finansijsko stanje firme brzo pogoršavalo, ona bi prestala da ispunjava svoje obaveze i raskid ugovora postajao je samo pitanje dana.
Fingiranje stečaja: Najgore je u toj priči prošao kupac ATP Vojvodine, koji je u Novom Sadu u izgradnju nove autobuske stanice uložio oko 30 miliona eura, ali ona nije proradila jer uprkos ugovorima i dozvolama vlasti nisu obezbijedile i preusmjeravanje autobuskog saobraćaja na tu lokaciju. Još se početkom 2008. godine govorilo da je ta stanica na meti crnogorsko-albanske mafije, koja je željela da je kupi zbog dobre lokacije i visoke frekvencije saobraćaja, naruku im je išlo i to što je krajem te godine privatizacija ATP Vojvodine, zbog zastoja u plaćanju, poništena, a čitava firma, sa 502 zaposlena, otjerana u stečaj, zaključuje list.
