Rođena na Medunu 1921. godine, Ljubica Popović stradala je nedaleko odatle – u kučkom selu Orahovo, i to pošto su njen i položaj njenih saboraca Radislava Božovića i Radomira Nikezića otkrili četnici.
Ipak, iako teško ranjeni, njih su troje uspjeli 8. decembra 1942. da probiju četničku opsadu, pri čemu je Nikezić dvoje saboraca nosio na leđima. Prenoćili su u kolibi, no sjutradan su ih pronašli – i to pošto su naišli na krvavi zavoj na putu.
Pošto im je troje hrabrih partizana još jednom pružilo snažan otpor, saradnici okupatora su granatama iz bacača zapalili kolibu.
Vjerujući kako više nemaju izlaza, a ne želeći da padnu u ruke neprijateljima, dogovorili su se da Božović prvo ubije Popović, a onda i sebe. Tako je i bilo.
Radomir Nikezić uspio je da se spasi i, kako se kasnije ispostavilo, ostavi veoma dragocjen trag i o tom i o drugim događajima u kojima su učestvovali i Ljubica Popović i brojni drugi partizani iz okoline Podgorice, i to u knjizi “Gerila u Kučima 1942-1943”.
Ljubica Popović je 1939. godine pristupila KPJ, a kao radnica Monopola duvana, zajedno sa Jelenom Ćetković i Đinom Vrbicom, često je organizovala veoma uspjele štrajkove. Uskoro je postala članica pokrajinskog komiteta SKOJ. Istovremeno je mnogo pomagala i podgoričkim studentima komunistima, u okviru organizacije Studentske samopomoći.
Učestvovala je u pripremama za Trinaestojulski ustanak, u Drugom svjetskom ratu bavila se regrutovanjem mladih partizana, a neposredno prije smrti bila je angažovana na prebacivanju rukovodstva pokrajinskog komiteta KPJ, predvođenog Blažom Jovanovićem, u Albaniju.
Neposredno nakon njene smrti Ivan Milutinović i crnogorska antifašistička omladina predložili su Ljubicu Popović za narodnog heroja, a proglašenje je uslijedilo 1949. godine.
Ime Ljubice Popović nastavlja da živi, a po njoj već decenijama ime nosi jedna od javnih predškolskih ustanova u Podgorici.
