Svaka politička scena ima svoj Broj jedan, ne mora nužno da bude starčić u kolicima sa dugom bradom i čuperkom kose u obliku rogova, ali mora da bude sve samo ne bezopasan.
Ne mora da bude ni oronulih drvenih kolica sa jednim točkom od automobilske gume i drugim drvenim sa kolica. Ali mora da bude mozak eksplozivne grupe i svih njenih operacija.
Pretpostavimo da mu prijaju prerogativi profesora i da insistira na tom zvanju, možemo mu dodijeliti i matematičke vještine, dok se opušta uz pasijans, jedan od omiljenih hobija. Kažu da je posredno ili neposredno učestvovao u većini istorijskih događaja, o kojima taji u svojoj crnoj bilježnici, vazda spremnoj, kad zatreba.
Priča počinje prije 35 godina, potpuno slučajno
Jednog takvog smo se dotakli u priči ja i moj sagovornik dok mi je govorio o svojoj karijeri. Razlog susreta je nevoljno prihvatio obećavajući da će imati dovoljno strpljenja da još jednom objasni ono što mu ćudi vremena i njegovih nalagodavaca spočitavaju, a lista prigovora, insinuacija i malicioznosti poduža. Kaže - za sve to više nema vremena.
Njegov medij je jedna Antena, kao prijemnik i odašiljač dobrih i loših vibracija, a on je taj koji kreira događaj i kad je bilo mučno vrijeme sastanaka u “Radoju Dakiću”, u mljekari do 4 ujutro, da se smrzneš, a onda montiranje materijala i pravljenje izvještaja.
Govorimo o tome zašto je poslije završenog fakulteta prava odlučio da bude novinar i da i pored vatre žurnalističke radoznalosti još nije uspio da dokuči ko je, u igri Broja jedan, a kao što već rekoh svaka politika mora da ga ima, iza njega ostaju apsurdi izgovorenih rečenica, kojima se načinje besmisao: naložiti, zapaliti i ugasiti plamen.
Dobroćudno lice sa naočarima razgrće slojeve prašine sa pohabanog poslijeratnog “namještaja” i nekako s krivicom djeteta uzima da zapali koju cigaretu uz obavezna izvinjenja i otvaranje balkonskih vrata, dok u pozadini radio prijemnik hvata talase Antene M.
Prva lekcija koju je predavao odnosila se na etički kodeks
Priča počinje prije 35 godina, potpuno slučajno, poslije završenog Pravnog fakulteta sa grupom prijatelja bavio se dvije godine raznim aktivnostima u oblasti studentskog aktivizma, osnovali su Studex, studentski centar u Podgorici, organizovali tribine na političke i istorijske teme, koncerte, pravili predstave, likovne izložbe, sarađivali u omladinskoj emisiji radija Crne Gore… do jednog radijskog konkursa, na koji su ga prijatelji bukvalno odgurali i ugurali u prostoriju, u kojoj su kandidati bili testirani, jer je bio prije svega ubijeđen da će se baviti advokaturom.
Primali su pet kandidata i on je bio jedan od njih, ostali su njegovi prijatelji, koji i dalje plove na medijskim talasima, osim jednog koji je odustao zbog putovanja iz Nikšića.
Tako je kao novinar saradnik, koji pomaže starijim kolegama, ide na pijacu, donosi cijene poljoprivrednih proizvoda, koje se mijenjaju samo sezonski, kreirao izvještaj za Podgoričku hroniku, koji neće biti dosadan.
Urednik emisije je bio Mihailo Miljanić, velemajstor radijske forme novinarstva. Veljko Mićović je bio lektor, nesporni autoritet kad je jezik u pitanju, utičući na stil mladih pisaca, koji je bio novinarsko-literalni, a istovremeno poštujući originalnost njihovog izraza.
To je bilo vrijeme AB revolucije, mitinga istine, gladnih u Nikšiću, podrške Crnogorcima u Kosovu, završna faza pomenuti revolucije u Crnoj Gori, Žute grede, te je kao novinar pripravnik ušao u profesionalnu vatru reporterskog izvještavanja. Svoja iskustva je nesebično dijelio sa novinarima Antene i studentima na odsjeku žurnalistike, Fakulteta političkih nauka, predajući radio novinarstvo desetak godina.
Njegov medij je jedna Antena, kao prijemnik i odašiljač dobrih i loših vibracija
Prva lekcija koju je predavao odnosila se na etički kodeks, na odricanje od mogućnosti uništavanja života ljudima, da bi se u savremenoj praksi sve više uvjeravao u moć senzacionalizma i novinske patke, obračuna ad hominem sa ljudima, kad su sva sredstva opravdana tim ciljem.
Emisija Mozaik 240, po broju minuta koliko je trajala, bila je uređivana od petorice prijatelja sa početka priče i bila je jako popularna. Bilo je to vrijeme kad je radio bio popularniji medij od televizije, kasnije dolaze nezavisna glasila: Krug,devedesete godine, sa jedanaest izdatih brojeva u vrijeme, kad je Darko bio urednik, uz bezrezervnu podršku Dragoslava Joksimovića, kada finansijske prilike nijesu pogodovale objavljivanju nezavisnog magazina. Nakon prvih parlamentarnih izbora kada je DPS ubjedljivo pobijedio, Krug je bio meta, tada je objavljen i poslednji broj.
Ekipa pomenutog časopisa je postala okosnica Monitora, pokrenutog nekoliko mjeseci nakon početka rada nezavisnog magazina Krug. Darko se pita da li je Monitor trebao da bude ugašen kao i Krug u trenutku kad su ljudi žalili za njim.
Vraćajući se na hronološki tok zbivanja pominje da je izbio rat nakon prvih parlamentarnih izbora, a ekipa emisije Mozaik 240 je bila antimiloševićevski, antibulatovićevski i antiđukanovićevski orjentisana, pa samim tim i “elegantno” sklonjena u noćni termin umjesto jutarnjeg na državnom radiju, kao prvi tog tipa, osvijetlivši Podgoricu.
Emisija zabavnog sadržaja nije se slagala sa izvještajima sa ratišta u jedan posle ponoći kada su se čitali izvještaji o mrtvima. Tako je emisija ugašena uz ubjeđenje da takve okolnosti neće dugo trajati a potrajale su četiri godine.
Prekretnica je bila 96. godina
Do 94. godine je bio u Radiju Crne Gore, a onda slijedi osnivanje prvog nezavisnog elektronskog glasila. Miodrag Perović, Đuro Vučinić i ekipa njima bliskih ljudi su osnovali Antenu M. Firma Montenegro public i Prevalitana su zajedno djelovale u pravcu osnivanja ekipe, koja će se baviti programskim dijelom kao i da tehnički opremi radio. Počela je sa radom 18. jula 1994.
Darko slovi za zamjenika urednika iako je bio glavni urednik, dok Miško Perović formalno slovi za glavnog urednika opozicionog kritičkog medija, što je željeni prerogativ.
I pored njegovog nepovjerenja u ljude, oko Antene M se okupila grupa pravih entuzijasta. Frekvencije su se čule u Podgorici i Danilovgradu, 87,6 megaherza, što je bilo teško dostupno starijim radio aparatima, a bilo je i čestih nestanaka struje. Tako su uz uslov slabije dostupnosti došli do radio slušalaca u uslovima opšteg siromaštva, kada su na jelovniku bila najčešća jela od brašna, vode i ulja. Disidentska strast je bila razbuktana i Antena je širila te vibracije.
Prekretnica je bila 96. godina, kada je Darko smijenjen sa mjesta glavnog urednika, što je bila odluka Glavnog odbora zajedno sa de iure glavnim urednikom. Redakcija se solidarisala sa de facto glavnim urednikom i većina je napustila Antenu.
Nakon toga je uslijedila nepristojna ponuda, kojom je Darko trebalo da otpusti polovinu zaposlenih, a od te sume koja se uštedi otpuštanjem, prisvoji polovinu (ukupno je bilo 40 zaposlenih i platni saldo do 5.000 maraka). Većina je primala simbolične honorare, plata urednika je bila 350 maraka, daleko od nekog bogastva. Borba protiv ostataka komunizma završila se na ostacima od čovjeka.
Politika glasila je počivala na konceptu multikulturalnosti, građanskog, sekularnog društva, u pravcu razvoja Crne Gore kao nezavisne članica NATO i Evropskih integracija sa sopstvenim identitetom. Cilj je takođe bio objektivno izvještavanje sa ratišta i po cijenu prijetnji.
Kvalitet programa nakon 96 je opao i sistem kontrole nezavisnog glasila Antene M je primijenjen i na Monitor od strane profesora Perovića. U tom smislu je pokušao da onemogući prelazak Nebojše Redžića i Darka sa Antene M u Monitor, zaposlenih u istom preduzeću, a to je Montenegro public, koji je osnivač oba glasila. Međutim Monitor je pokazao nepokolebljivost.
Borba protiv ostataka komunizma završila se na ostacima od čovjeka
Darko je ostao do 1998, s tim što je paralelno počeo da radi za Ćuruvijin dnevnik Telegraf, bio je šef dopisništva iz Podgorice i na toj poziciji je ostao dok nije prešao na Televiziju Crne Gore.
Na političkoj sceni u krupnom kadru tih godina je Đukanovićev zaokret ka poziciji nezavisnosti, uz svijest da je Miloševićev projekat osuđen na propast, postoji jasna odioznost i nepovjerenje Beograda prema njemu, njegovo odbijanje da bude samo 27 izborna jedinica.
Na makro planu je dio američkih interesa bilo rušenje Miloševića uz pomoć Crne Gore, kao što aktuelna politika u sprezi sa njemačkim interesima nameće rušenje Đukanovića i autokratske vlasti oličene u njemu, omogućujući da se 2020. Srbija brutalno umiješa u unutrašnju politiku Crne Gore i da kreira izborni rezultat 30 avgusta, a Zapad je ćutanjem ili blagom podrškom, kad je to bilo potrebno, podsticao politiku prevage srpskog velikodržavnog nacionalnog projekta, obesmišljavajući projekat nezavisnosti Crne Gore kao antisrpsku interesnu sferu male grupe ljudi koja se obogatila u vrijeme Đukanovićeve vlasti.
Poštovanje državnih simbola je obesmišljeno stavljanjem ruke u državnu kasu, u svijetlu plaćeničke ljubavi prema domovini u vidu privilegija ili novca.
U nastavku novinarske karijere slijedi prelazak na mjesto zamjenika glavnog urednika Televizije Crne Gore do 2001, kada je jedan tenzični period smjenjivao drugi, rad u vanrednim okolnostima pod prijetnjama Miloševićevog režima. Programsku šemu je činilo 88 % programa RTS-a, što je ukinuto, pokrenut je i treći kanal i satelitski.
Zbog sve manje realizovanih dogovora, Darko se vratio u Antenu, koja nije imala redakciju i elementarne uslove za rad. Sljedeće godine proslavlja 30 godina postojanja, nakon drugog rođenja u sinergiji radija i portala.
Elem, moja početna namjera razotkrivanja projekta Visećih glava na Tablji, kojima aktuelni režim upozorava, opominje i pravda sječu visokopozcioniranih kadrova, među kojima je i Darkova, zbog milionskog iznosa uplaćenog na račun sportskog kluba u čijem Upravnom odboru je bio, kao i zbog dvogodišnjih primanja u iznosu od oko 6.000 mjesečno, prikazanih u bruto iznosu, ostala je negdje u drugom planu, u pozadini ljudskih napora samoodržanja u svijetu onih koji gravitiraju ka broju jedan, jednako obesmišljeni u svojoj namjeri, dok moj profesor književnosti, Petar Mićović u sjećanju crta na tabli koncentričnu kružnicu, pitajući nas da li je put glavnog junaka romana Čiča Gorio od periferije ka centru ili obrnuto, pitanje jednako diskutabilno kao i ko je ko u igri Broja jedan.
