Kakva je to bitka bila, poštovani gledaoci, godinama i vjekovima koji su pred nama, šest stotina godina od danas pričaće se o njoj! Jedanaest srpskih div-junaka, jedanaest vitezova Svetoga Save, jedanaest braće Jugovića predvođenih selektorom Jug Bogdanom Stojkovićem izašlo je na široko kosovsko polje Lusail Stadiona usred turske zemlje Arabije, na brdima oko polja kosovskoga osamdeset, bezmalo sto hiljada, možda i cijelih dvjesta, idemo na petsto, na brdima oko polja kosovskoga pet stotina hiljada ljudi iz cijelog svijeta okupilo se da svjedoči majci svih bitaka, a nasuprot jedanaestorici Srbalja stalo stotinu i četrdeset miliona krvožednih Papinih vitezova križara iz daleke zemlje Brazilije predvođenih arhanđelom Gavrilom i samim Isusom Hristom, ali čekajte malo poštovani gledaoci to nisu arhanđel i Gospod naš Hrist, to su brazilski Latini poveli u svoju konkvistu nekog crnog Barabu i dali mu sveto ime Gabriel Jesus neverovatno čime se služe svjetske vatikanske agenture.
Tako će se ogled Srbije i Brazila, prva utakmica srpske reprezentacije na Svetskom fudbalskom prvenstvu u Kataru, pamtiti u istoriji svijeta. Ili barem istoriji kakvu su počeli da pišu beogradski tabloidi, senzacionalno i ekskluzivno otkrivši da je – nakon neuspjeha u kvalifikacijama selekcija Gruzije, Bjelorusije, Grčke, Rumunije i Bugarske te krvavog baraža u kojemu su ispale Ukrajina, Severna Makedonija i sama Majka Rusija – Srbija ostala jedina pravoslavna zemlja na Mundijalu u Kataru, jedna jedina između trideset dva učesnika na pravoj strani istorije, posljednja koja je ostala da brani Svjetsko Pravoslavlje.
"Srbija u Kataru brani pravoslavlje!”, urlali su tako ove nedjelje srpski tabloidi, “Srbija na braniku pravoslavnog svijeta!”, vrištali su naslovi sa trafika, “Sveti Savo, ti pomozi!”, zazivali su ulični prodavci novina, “Notr Dama zvona zvone da pozdrave šampione!”, pjevali su Srbi ispraćajući svoje Jugoviće u Katar i Metohiju, “Ko večni plamen u našim srcima, Katarskog boja ostaje istina”, pjevali su navijači ispraćajući selektora Piksija na blagoslov u manastir Ostrog, “kud god da krenem tebi se vraćam ko sanjar, ko da mi uzme iz moje duše moj Katar!”
Odveo je tako Jug Bogdan srpske junake, ol-star selekciju pravoslavnog svijeta, u sveti rat protiv svjetskog krivoslavlja, gdje ih čekaju križarski vitez Kristijano Besni Orlando i zloglasni Mesi Kesedžija, poveo je Piksi nakon blagoslova u Ostrogu svoje sinove Jugoviće u pustinju u daleki Katar baš kao što je Gospoda našeg Isusa Hrista nakon krštenja u reci Jordan Duh Sveti odveo u pustinju kraj grada Jerihona. Pa čekaju naše pravoslavne junake u katarskoj pustinji tri iskušenja Đavolova, jednako kako je Đavo u pustinji iskušavao Hrista.
A onda je Piksijeve svetosavske vitezove na širokom Katarskom polju odmah na početku Mundijala, u četvrtak, na dan Svetog kralja Stefana Dečanskog, sačekalo prvo Đavolovo iskušenje, ni manje ni više nego moćna armija peterostrukog svjetskog šampiona Brazila, selekcija najveće katoličke države na svijetu, zemlje sa ravno stotinu i četrdeset miliona katolika! Stotinu i četrdeset miliona svirepih katoličkih konkvistadora, sunce ti jebem, naspram šačice od jedanaest neustrašivih vitezova na straži svetskog pravoslavlja!
Kako je ovo, razumjeli ste, srpski Srednji vijek, i vesti sa istoka sporo pristižu, u času kad sastavlja ove redove piscu hronike još nije poznat rezultat boja na Kataru, ali kad čovjek ovako gleda jedanaest neustrašivih srpskih div-junaka braće Jugovića naspram stotinu i četrdeset miliona crnih brazilskih križara, ko je mogao i smio da sumnja, kako je drugačije uopšte i moglo da završi?
Zvone zvona pariskog Notr Dama, slave veličanstvenu, istorijsku pobjedu pravoslavnog Srpskog Sveta protiv brazilske katoličke alijanse na Kataru Polju, a već u ponedjeljak, na dan Svetih mučenika Gurija, Samona i Aviva, preživele stražare svetosavlja na stadionu Al Janub u dalekoj Al Vakri, u srcu Katara i Metohije, čeka drugo Đavolovo iskušenje, megdan i veličanstvena pobjeda protiv mrkog Kameruna, Bezbožne alijanse i same reprezentacije svjetske nevjere, države sa sedam miliona katolika, sedam miliona protestanata, sedam miliona muslimana i sedam miliona afričkih pagana, u svemu dvadeset osam miliona svega i svačega sem čestitih pravoslavaca!
I tek šta posjeku afričke krivoslavce, samo četiri dana kasnije, u petak, na dan Prepodobnog Porfirija Kavsokalivita, eto iscrpljenih i izranjavanih Piksijevih mučenika u Dohi pred trećim Đavolovim iskušenjem, da veličanstveno pobijede i u boju protiv selekcije Šiptarske, bezbožnog švajcarskog trokatnog Vavilona u kojemu su trećina stanovnika katolici iz Papine Švajcarske garde, trećina povampireni protestanti, a trećina, poštovani gledaoci, uopšte i ne veruje u Boga – selekcije Troroge jevropske alijanse kojoj je, šta dalje da pričamo, najbolji strelac bosanski musliman Haris Seferović, a kapiten i dokapiten su Granit Đaka i Đerdan Šaćiri, obojica katarski Albanci!
Da, pardon, kosovski.
Kako god završile bitke Piksijevih vitezova u Kataru i Metohiji, završiće – razumjeli ste do sad – pobjedom, jer ni 1389. ni 1999. niti ikad prije ili poslije nije srpski pravoslavac izgubio bitku: bitku može da izgubi vojnik, policajac ili političar, može da je izgubi i fudbaler, ali ne može pravoslavac. Pravoslavac čovjek ne vodi bitke, već on vodi pobjede.
Onaj Piksijev orao iz spota Fudbalskog saveza Srbije, tek sad ste shvatili, zapravo je mitski soko koji je iz Jerusalima sleteo caru Lazaru pred kosovsku bitku, prenijevši mu poruku i izbor između Zemaljske Srbije – one u kojoj za pobjedu treba da se odsiječe glava i zabije gol više – i one druge, Nebeske, u kojoj je svaki rezultat veličanstvena pobjeda.
To je Katarski zavet: Katar je nova najskuplja srpska riječ.
Vascio pravoslavni svijet danas tako gleda srpske “orlove”, stotinu dvadeset miliona ruskih pravoslavnih vernika i svih dvesta pedeset miliona svjetske pravoslavne braće i sestara, četvrt milijarde vernika od Đevrsaka do Krasnojarska sva svoja nadanja i sve istorijske ambicije uložilo je u fudbalsku reprezentaciju Srbije. Zvone tako zvona saborne crkve svetog Vasilija Blaženog u Moskvi, zvoni sa zvonika Petropavlovskog sabora u Sankt Petersburgu, zvone hramovi Svetoga Duha u Minsku i Blagovesti Presvete Bogorodice u Atini, zvone i Aleksandar Nevski u Sofiji i Sveti Kliment Ohridski u Skopju i Sveta Sofija u Kijevu, pozivaju zvona svjetskog pravoverja ljude da se pomole za srce junačko i mirnu nogu pravoslavne braće Jugovića iz mučeničke Srbije, koja u Kataru brani samo suštastvo i žiće pravoslavlja.
I šta će biti poštovani gledaoci ja ne znam šta se dešava evo javljaju mi iz režije da je upravo stao rat u Ukrajini, Vladimir Putin i Volodimir Zelenski potpisali su primirje dokle god je Srbija u Kataru, nevjerovatne slike stižu sa južnog fronta, ukrajinska i ruska pravoslavna braća položila su oružje i zagrljeni bez daha gledaju prenos sa Lusail Stadiona, ali šta to vidimo, da li je to položila oružje i Gruzija, jeste, evo vidimo zasjela i pravoslavna Gruzija na kauč sa pravoslavnom braćom iz Abhazije i Južne Osetije, išarala braća sa Kavkaza lica u bojama srpske zastave, čekajte to nije sve, javljaju da su oružje položili i braća Makedonci i Grci i Bugari, a eno tamo dole kraj korner zastavice trobojčice gledamo istorijsko pomirenje crnogorske pravoslavne braće sa srpskom, pomirili se i crnogorski Srbi sa crnogorskim Crnogorcima, eno bogumi vascijela Crna Gora položila oružje, cio omanji lovćen pušaka, revolvera, kalašnjikova, uzija, džeferdara i kubura u dolini Bjelopavlića, svih dvesta pedeset hiljada dugih i kratkih cijevi iz crnogorskih štekova leži pod slavnim Ostrogom, a izmirena pravoslavna braća, dva oka u glavi, pred televizorom pevaju “Orlovi lete preko svijeta”.
Cijeo pravoslavni svijet poštovani gledaoci pomiren sam sa sobom u Gospodu našem Isusu Hristu gleda u Srbiju, svoju posljednju uzdanicu, plaču od sreće Vasilije Blaženi i Vasilije Ostroški, plaču Aca Nevski, Sofija i Kliment, plače Sveti Sava posmatrajući idilični šizmilend na Kataru polju.
Mirno spavaj, pravoslavni svijete, čuvaju te fudbaleri Nebeske Srbije.
