INFANDUM ME IUBES
To je usud, izgleda, u Crnoj Gori. Istorija nam se ponavlja, prvi put kao tragedija, drugi put kao farsa. Naš nacionalni identitet i državotovorni integritet ponovo je u opasnosti od pošasti velikosrpskog klerikalno-političkog, kulturno-propagandnog i teritorijalno-ekonomskog imperijalizma. Iako smo nezavisna i međunarodno priznata država, vladajući srpski državni i crkveni centri moći ne odriču se svojih pretenzija prema Crnoj Gori. Samo se mijenjaju figure i potezi na šahovskoj tabli, mutiraju sredstva i načini, ali akteri komplota protiv Crne Gore ne posustaju, ne jenjavaju.
Retuširanje istorije: Nema suvišne stranice u istoriji. Kao što i njeno falsifikovanje i retuširanje je osuđeno na propast. Jer, sve što je propalo, propalo je iz valjanog razloga, kaže Hegel. Propašće i iluzorni i neracionalni pokušaji da se od Amfilohija napravi ono što nije i nije nikad bio. Amfilohije nikad svojim djelom nije bio jevanđeoski pastir, već velikosrpski ideolog i barjaktar, koji je sve uradio da Crna Gora bude srpska kolonija, dakle, samo da ne bude Crna Gora.
I njegovom bahatom ponašanju davati podršku krajnje je neprimjereno za najvišu crnogorsku državnu adresu. Klerikalno-politička biografija i grešnost Amfilohija Radovića ne mogu se oprati, čak ni da se peru u sedam mora. Sve je zabilježno što je govorio, sve je evidentirano što je radio. I ne mogu da shvatim što ima lijepo, časno i korisno za Crnu Goru u tome što pojedine državne adrese u Crnoj Gori politički koketiraju sa takvom personom i neukusno ga promovišu.
Predsjednikove greške: U tome ozbiljno zamjeram Predsjedniku Crne Gore, koji od crnogorskih građana nije dobio legitimitet i niti posjeduje ustavni legalitet da diskriminiše CPC, a da favorizuje SPC u Crnoj Gori, koja ne priznaje i ne prihvata ništa što je crnogorsko, ni crnogorske državne institucije ni identitet Crnogoraca. Na taj način daju se klasični autogolovi i nanosi se šteta Crnoj Gori i njenoj budućnosti.
Nadam se da će Predsjednik Crne Gore jednog dana shvatiti da junaci istorije nijesu oni koji su rušili državu, već oni koji su se za nju borili. A svak, iole, upućen u savremenu društvenu i političku isotriju Crne Gore zna da je Amfilohije rušio i prezirao crnogorsku državu, da se nikad i ničim nije borio za nju. I zato je uvredljivo za Crnogorce koji vole svoju domovinu više nego ona njih da im legitimno izabrani predsjednik države podržava Amfilohija Radovića i okupatorsku crkvu na ovim prostorima.
Crna Gora je obnovljena nezavisna država od 21. maja 2006. godine i niko nema pravo da dovodi u pitanje njen unutrašnji suverenitet i međunarodnu nezavisnost. I zaista onaj ko podržava Amfilohijevu SPC u Crnoj Gori, svjesno ili nesvjesno, ponaša se revizionistički u odnosu na političko-pravnu odluku crnogorskih građana o državnoj nezavisnosti Crne Gore. To se ne smije dopustiti.
Različitosti u državnom vrhu: Za razliku do Predsjednika Crne Gore, predsjednik Skupštine Crne Gore i predsjednik Vlade Crne Gore jasno i čvrsto stoje na braniku državnog i nacionalnog dostojanstva Crne Gore, afirmišu cnogorski jezik, jezik, crkvu, kulturu i ničim ne dopuštaju da se rezultati referenduma ni snu dovedu u pitanje. Ali, koliko su oni vrijedni pohvale za državničko ponašanje i mudrost, toliko Predsjednik Crne Gore zaslužuje kritike zbog svog nerijetko nedržavničkog ponašanja.
Mišljenja sam da treba, napokon, dostojno sahraniti Ivana Crnojevića na Cetinju i obezbijediti mu perjaničku stražu, a monahe i svještenike okupatorske SPC, koji u Cetinjskom manastiru drže pod okupatorskim ključevima Svetog Petra Cetinjskog i na Ćipuru, takođe drže utamničene kralja Nikolu i kraljicu Milenu, uposliti da u Njegoševoj ulici čuvaju svoga zaštitnika, “arbitra”, “kanonistu”, koji im suprotno ovlašćenjima ustava Crne Gore pruža besplatnu pravnu zaštitu i političko-ideološko podršku.
Pohod na crnogorsko nacionalno biće, inspiriran i generiran u Srbiji, nastavlja se. Združena armija predstavlnika civilnih vladajućih struktura u Srbiji i svetosavskih militantnih episkopa i popova opet maršira na Crnu Goru. I ništa novo. Za svoje nakane, kao i uvijek, nailaze na plodno tlo u Crnoj Gori. Patrijarh Irinej vrijeđa Crnu Goru i Crnogorce, nasrće nam na državu i naciju, a guverner beogradske Patrijaršije iz ulice kralja Petra Karađorđevića-mitropolit Amfilohije sve više atakuje na crnogorsko državno i nacionalno dostojanstvo.
Tragovima Nikolaja Velimirovića: Kune se Amfilohije u Nikolaja Velimirovića, episkopa i sveca SPC, onog istog Nikolaja koji je vazda negirao i osporavao Crnu Goru i Crnogorce, te koji je podržavao srpsku naci-fašističku organizaciju “Zbor Dimitrija Ljotića”, onog Nikolaja koji je 1935. godine napisao odu Adolfu Hitleru, (i bio nosilac gvozdenog krsta Trećeg Rajha); onog Nikolaja koji je u osvojenoj i okupiranoj Crnoj Gori 1925. godine na Lovćenu sa kraljem Aleksandrom Karađorđevićem-Palikućom, nakon rušenja Njegoševe kapele, osvještao novu Aleksandrovu kapelu, koja je simblizovala ukidanje crnogorske države, CPC, tamničenje naše časti, postojanja i slobode i zabranu Crnogorcima da budu Crnogorci; onog Nikolaja koji je tada na vrh Lovćena kao tuđinac i osvajač-okupator našu svetu, tada zarobljenu, planinu i oltar slobode proglasio “krovom srpstva”.
Srpski Patrijarh Irinej iz Beograda dolazi u Bijelo Polje i proglašava Crnogorce “nerazumnim i bezumnim”, negira nam državu i naciju; srpski minister spoljnih poslova Vuk Jeremić to isto učinje, a dođoše oni u domovinu našu na poziv Amfilohijevog pomoćnika Joanikija, i dočeka ih, bez ikakve potrebe i sa odsustvom mudrosti, gradonačelnik Bijelog Polja.
Tu se ne završi ova, za nas uvredljiva i porazna priča, nego ni manje ni više predsjednik Crne Gore, umjesto da prvi, po Ustavu države čiji je poglavar, to osudi i distancira se od svega toga, pohvali SPC i njene kolovođe, rekavši da u Crnoj Gori jedino njih priznaje i nikog drugog, a oni ne priznaju ni Ustav Crne Gore, ni Crnu Goru kao državu, ni crnogorsku naciju, ni istitucije naše zemlje.
Satanizacija crnogorskih patriota: Crnogorske patriote, rodoljubi koji državi i naciji iskreno pripadaju i stoje na braniku crnogorskog napadnutog identiteta, nijesu izloženi samo medijskoj satanizaciji četničkih eksponenata, nego i uvredljivim atacima pojedinih članova redakcije jednog ovdašnjeg privatnog dnevnog lista koji zbog svojih ličnih animoziteta i privatnih interesa, ni manje ni više za brojne crnogorske intelektualce, napisaše da su tobože kreatori “razgoropađene burleske”, te da su na “Pokaznoj vježbi”, pa shodno tome “izmanipulisani” i “izvršioci tuđih naloga”, te da su napokon, ni manje ni više nego “ološ koja je svoje utočište našla u patriotizmu”.
Ovo potonje napisa bez imalo zadrške i crvenila u licu, jedan medijski tajkun, koji je na domovinu i identitetska pitanja gledao kao sredstvo za zgrtanje i tezaurisanje ličnog bogaćenja i kapitala i koji je uobrazio da je slobodno novinarstvo psovati i vrijeđati ljude. Zaboravio je ravnatelj tog privatnog lista, koji se osilio ni manje ni više kao da posjeduje autoritet i uticaj, kolumniste New York Times-a, da je pravo na slobodnu riječ jedno, a njegova zloupotreba nešto sasvim drugo. Rimski pravnik Kulpijan rekao bi:”pravo prestaje tamo, đe počinje njegova zloupotreba”.
Novak ADŽIĆ
