Oni koji, permanentno, forsiraju okupacionu Srpsku pravoslavnu crkvu u Crnoj Gori, a u tome se posebno ističe aktuelni klerikalni premijer Crne Gore, kadar SPC, svetosavac, g. Zdravko Krivokapić („popularni“ „rukoljub“ ili „podoljub“), bi hteli, sinhronizovano (to oni i ne kriju, ali to je realno nemoguće), a sve zarad propalog velikodržavnog projekta, spakovanog, u novokomponavanu, oblandu tzv. „srpskog sveta“, da ponovo osvoje, potčine Crnu Goru i izbrišu, asimiluju Crnogorce, kao što su to uradili, recimo, srpske vlasti, ranije, sa Cincarima i Bunjevcima. Ali, Crnogorci se ne daju, nikad ne predaju, i to trebaju znati, opet. No, zaludnja im je to rabota. Što nas, Crnogorce više negiraju, to više pokazujemo da postojimo; što pokušavaju više da nas lome, to se držimo i držaćemo se jače u odbrani Crne Gore i njenih fundamentalnih tekovina i vrijednosti.
Ali, da se vratim, osnovnoj temi. U nastavku, finalu, ovog teksta integralno, vjerodostojno citiram sadržaj dva istorijska dokumenata, koji dokazuju i potvrđuju, u skladu sa istorijskim činjenicama, odnosno,vjerodostojno i pouzdano svjedoče o nespornoj, kanonskoj, autokefalnosti Crnogorske crkve, u istorijskom i pravnom smislu i značenju. Pored premijera svetosavca g. Zdravka Krivokapića, red bi bio, u smislu učenja, saznanja, poduke i pouke (stara, istoriografska priča o pragmatičnoj istoriji/Polibije itd), da ovaj tekst pročita i aktuelni ministar pravde itd., g. tropstaš i povjerenik SPC u novoj Vladi Crne Gore g. Vladimir Leposavić.
Uz napomenu za delegata SPC u Vladi Crne Gore, g. Leposavića, da bi, kao pravnik, bio dužan pročitati i saznati i ono što je dr Baltazar (Valtazar) Bogišić, napisao o autokefalnosti Crnogorske pravoslavne crkve (Crnogorske mitropolije), koju on, zajedno sa svojim šefom g. Zdravkom Krivokapićem, uzaludno, bezuspješno, premda manipulatorski, pokušava negirati, a sa ciljem da bi pokazao servilnost„pravovjernost“ svojim mentorima, koji su ga i instalirali na mjesto ministra, uz podršku kolaboracionističke URE (čast izuzecima) g. Dritana Abazovića i mog, na žalost, rođaka, pobjegulje s megdana, Filipa Adžića, tog Uraša i renegata bratsva i plemena i naših Cetinjana, koji obrću, u znak prezirai stida, glavu od njega. Neće da mu se jave, jer ga veleizdajnikom smatraju. I ja to isto mislim, i javno sam to saopštio.
Samo kratko, prije glavne priče, koja slijedi, evo neoborive činjenice, kako i kada dr Baltazar (Valtazar) Bogišić, (neka nešto nauče svetosavci premijer Zdravko Krivokapić i njemu subordinirani ministar Vadimir Leposavić), piše da je Crna Gora imala svoju, autokefalnu crkvu. O tome Bogišić piše sljedeće: „KAKO I SVE DRŽAVE GDJE GOSPODARI ISTOČNO PRAVOSLAVNA VJERA, TAKO I CRNA GORA IMA SVOJU AUTOKEFALNU CRKVU, BAREM OD KAD JE U XVII VIJEKU BILA PRENESENA SRPSKA PATRIJARŠIJA U SREMSKE KARLOVCE“
(Citat prema: „Crnogorski zakonici 1796-1916“, zbornik dokumenata, knjiga III, priredili dr Branko Pavićević i dr Radoslav Raspopović, Podgorica, 1998, str. 560).
Dopustite mi, da više vjerujem, kao naučnom autoritetu, ali i neposrednom svjedoku istorije Crne Gore poznog XIX vijeka, u ovoj oblasti konkretno, ali i drugima, dakako, dr Baltazaru (Valtazaru) Bogišiću, nego klero-nacionalističkom premijeru g. Zdravku Krivkokapiću i njegovom potčinjenom ministru g. Vladimiru Leposaviću.
U korelaciji s prethodno saopštenim, saglasno metodologiji moderne istorijske nauke, u nastavku teksta, prezentiram dva vrlo važna, kanonsko-pravna dokumenta, primarna istorijska izvora, koji očigledno i notorno svjedoče o istorijskoj autokefalosti Crnogoske crkve. A to je, na žalalost, za njih, zaludu, je kad se o njima radi, ta rabota propada, jerpremijer, o ovome jako neznaveni, g. Zdravko Krivokapić i njegov ministar Vladimir Ljeposavić (inače unuk po majci znamenitog zelenaškog ustanika, komite Đoka Vlahovića i borca protiv velikosrpske okupacije i nasilne aneksije Crne Gore, iz Rovaca/selo Trmanje-Đoko Miljanov Vlahović je kao crnogorski patriota, zelenaš i komita robijao skoro deceniju u zatvoru u Zenici), ne uvažavaju, zato što neće, nesporne istorijske činjenice.
No, nezavisno, od toga, u nastavku teksta navodim nesporne pravno-istorijske činjenice o autokefalnosti Crnogorske pravoslavne ckve, s preporukom da ih makar pročitaju g. Zdravko Krivokapić i njegov ministar g. Vladimir Leposavić.
Ovi dokumenti, inače, potpuno demantuju, njihovu šuplju, frazeološki otrcanu i apsurdnu političku i pravno-istorijsku naraciju i eksklamaciju.
DOKUMENT BROJ 1:
Pismo Svetog Sinoda Crnogorske pravoslavne crkve knjazu Nikoli I Petroviću Njegošu od 1. maja 1908. godine, koje glasi ovako:
“Njegovom Kraljevskom Visočanstvu Knjazu Gospodaru Nikoli I- Topolica
Bog vjerni čuvar Crne Gore kroz duga i teška vremena očuvao je njenu političku nezavisnost i crkvenu autokefalnost. Za ovo zasluga pripada Vašemu Uzvišenome Domu, iz koga su na kormilo državno i crkveno dolazili veliki muževi, duhovni pastiri i svjetski vladari, koji su vazda znali visoko držati ugled Crne Gore.
Između mnogijeh savremenijeh reforama koje je Vaše Kraljevsko Visočanstvo na sreću i blago Crne Gore blagoizvolilo sankcionisati i sveta crkva bila je usrećena duhovnijem zakonima Pravoslavnih Konsistorija i Svetog Sinoda.
Saglasno Ustavu Svetog Sinoda danas prvi put okupljeni sinodski članovi na prvome mjestu za svoju svetu dužnost smatraju, Vašemu Kraljevskom Visočanstvu i Vašemu Uzvišenome Domu izjaviti svoju vjernost i nepokolebljivu odanost. U isto vrijeme Sinod najponiznije, Vama Uzvišeni Gospodaru najtoplije blagodari za nebrojena dobra, koja ste crkvi svojoj učinili.
Vaše Kraljevsko Visočanstvo, Vaš Uzvišeni Dom i Crnu Goru Sveti Sinod preporučuje promislu Svevišnjga.
Smireni molitvenici:Mitropolit Mitrofan, predsjednik,naim. episkop Kiril Mitrović, član, arhimandrit Mihailo Dožić, član, iguman Prokopije Vračar, član,protođakon Filip Radičević, član, protojerej Aksentije Bojović, član, protojerej Pavle Petrović, član, sekretar Svetoga Sinoda đakon Ivo Kaluđerović”.
(»GLAS CRNOGORCA«, Cetinje, broj 19, od 3. maja 1908, str. 1.).
DOKUMENT BROJ 2:
Knjaz Nikola I Petrović Njegoš proglašen je 1910. godine za crnogorskoga kralja. Između mnogobrojnih čestitki koje je tim povodom primio i čestitku Njegove Svetosti Patrijarha Antiohijskog Grigorija. Ona u prevodu sa arapskog jezika glasi:
“Njegovom Veličanstvu
Preblagočestivom Kralju Nikoli I
Petnaesti avgust, blagosloveni dan, koji mi napominje milosti i obimne blagodati, Našega Gospodara, Boga, jer tog istog dana 1906. godine ja sam uzašao po milosti Svetoga Duha na presto Patrijaršijski Prvoprestolnih Apostola Petra i Pavla, danas postaje izvor radosti i veselja za Sveto Pravoslavlje cijelog svijeta, jer danas vidimo Vašu glavu, obasutu poštovanjem i obožavanjem, a tako i mudrošću ispunjenu, koje Vas je učinila predmetom uvažavanja i divljenja Velikodušnih Ruskih Careva. S kojom ste mudrošću znali upravljati predstojno Vašu Srećnu Knjaževinu kroz čitavo po vijeka, okrunjenu pravoslavnom krunom i kao što to vidi Vaš vjerni narod, radan i hrabar, predan pravoslavlju i gleda svoga omiljenog Knjaza na dostojanstvu Njihovih Veličanstava Kraljeva.
Sasvim je dakle pravedno da danas naše duše veličaju Gospodara a naši duhovi da se raduju u Gospodu, koji je naš spasitelj, i za to Antiohiska crkva uzimlje udjela u velikoj radosti svoje sestre Svete Crnogorske Crkve. Smatrao sam dužnošću da otslužim sa svim mojim patrijaršijskim klirom u prisustvu velikog broja moje pastve svetu liturgiju, namijenjenu Vašem Veličanstvu vozljubljenom u Gospodu.
Ja ovim uzimljem slobodu da podnesem Vašem Kraljevskom Prestolu moja Patrijaršiska čestitanja i moje očinske želje duboko iskrene, moleći Gospoda i Cara Careva, da Vas sačuva još svetom desnicom za dug i presrećan život na korist i na sreću države koju Vam je Svevišnji povjerio, da sačuva Nj. V. Preblagočestivu Kraljicu Vašu uzvišenu Suprugu, Nj. Kr. V. Knjaza Našljednika i cijelu Kraljevsku porodicu, da blagoslovi Vaš Narod i uzdrži i štiti Vašu Slavnu Kraljevinu.
U znak blagoslova slobodan sam poslat V. Veličanstvu ikonu Sv. Bogorodice, zaštitnice naše patrijaršijske katedralne crkve, i kao dokaz moje istinske ljubavi prema V. Veličanstvu i mog velikog veselja za ovaj srećan dan, ja se usuđujem upraviti Vam ovo pismo, sa kojim Vam podnosim moje duboko poštovanje.
Neka je milost Božja s Vama i neka Vas prati.
Čast mi je biti Vašega Veličanstva vrlo vatreni i ponizni molitvenik u Hristu
Damask, 15. avgust 1910.
Grigorije
Patrijarh Antiohiski i cijelog istoka”.
(“GLAS CRNOGORCA”, Cetinje, od 18. decembar 1910, strana 1).
