„U ’Času anatomije’, eseju dužine knjige objavljenom 1978. godine, jugoslovenski pisac Danilo Kiš podijelio je istoriju kratkih priča u dvije ere – prije Borhesa i poslije Borhesa. Imajući ovo na umu, posljednje dvije zbirke priča koje je Kiš objavio tokom života, ’Grobnica za Borisa Davidoviča’ i’Enciklopedija mrtvih’, predstavljaju zadivljujući doprinos fikciji poslije Borhesa, smještajući se negdje između imaginacije i zacementirane realnosti dokumentovanog“, navodi Kris Pauer.
U članku se posebno ističe način na koji Kiš obrađuje realnost i sirove, istinite činjenice, zbog čega ga porede sa Džemsom Džojsom, Brunom Šulcom i Francom Kafkom, koji su i sami imali uticaj na Kiša, prenosi b92.
Navodi se da je Kiš vjerovao da književnost mora „ispraviti“ istoriju, jer je ova druga suviše uopštavajuća. Posebno mjesto zauzima analiza djela „Grobnica za Borisa Davidoviča“ kao i predstavljanje piščeve biografije.
Kišovu opčinjenost realnošću, autor teksta nakon detaljnog objašnjenja ilustruje citatom iz knjige„Savjeta mladom piscu“: „Ne vjeruj u statistike, u cifre, u javne izjave: stvarnost je ono što se ne vidi golim okom.“
Pauer Kiša predstavlja kao jednog od najznačajnijih evropskih pisaca poslije Drugog svjetskog rata, objašnjavajući da je njegova reputacija u anglosaksonskim zemljama na nezavidnom nivou.
Zanimljivo je i da trećina stanovnika Srbije ne zna ko je Danilo Kiš, niti su čitali njegove knjige!
Ovaj podatak rezultat je istraživanja „Kulturne prakse građana Srbije“, čiji su rezultati krajem prošle godine saopšteni u Zavodu za proučavanje kulturnog razvitka u Beogradu, piše B92.
Gardijanov književni serijal o kratkim pričama, u kojem je svoje mjesto našao i Kiš, predstavio je brojne klasike svjetske književnosti, od Đovanija Bokača do Ernesta Hemingveja, Džemsa Džojsa, Reja Bredberija...
