Oni su takođe bili trijumf za njegovu pogrešno nazvanu Srpsku naprednu stranku (SNS), koja je pobijedila ubjedljivo. Ali, OEBS je imao drugačiji stav.
U izvještajima OEBS-a navodi se da su izbori održani u „nepravednim uslovima“, praćenim „pristrasnošću u medijima, pritiskom na zaposlene u javnom sektoru i zloupotrebom javnih resursa“.
Uočeni su slučajevi zastrašivanja i „ozbiljnih nepravilnosti“, uključujući kupovinu glasova i ubacivanje glasačkih listića.
Iznijete su i druge tvrdnje da su bosanski Srbi masovno dovođeni autobusima da lažno glasaju u Beogradu.
Kršenje demokratskih normi i vladavine prava u Srbiji postepeno se ubrzava otkako je SNS preuzeo vlast prije više od jedne decenije – školski primjer „zauzimanja države“, koji je nadgledao predsjednik od 2017. godine.
Autokratski nacionalista čiji su politički instinkti iskovani u Miloševićevo doba, Aleksandar Vučić koristi moć i uticaj da podstakne razdor na zapadnom Balkanu, gdje Beograd podržava secesionističke kampanje etničkih Srba.
Ali, ambicija da se Srbija uvuče u orbitu EU – i dalje od ruskog uticaja – ugušila je zapadne kritike u kompromitujućem stepenu, posebno od invazije na Ukrajinu.
Ovaj pristup bi uskoro mogao da prestane.
Poslije spornih izbora uslijedili su dani demonstracija, nadovezujući se na rastući anti-Vučićev protestni pokret koji je počeo u ljeto.
Prošlog vikenda, desetine hiljada okupljenih na jednom beogradskom trgu – na kome su se građani suprotstavljali i vlasti Slobodana Miloševića – pozvali su Evropu koja u velikoj mjeri ćuti, da podrži njihovu stvar.
Gdje leže instinktivne simpatije vlade možda govori i to što je Vučićeva premijerka Ana Bnrabić zahvalila Rusiji na tome što je pružila navodne dokaze da su protesti orkestrirani na Zapadu.
Nagovještaji ponovnog regionalnog sukoba obećavaju da će se u Briselu i Vašingtonu nametnuti čvršći stav.
Vučić je u novembru zloslutno predvidio da će 2024. donijeti „mnogo više sukoba i nemira“ i na Kosovu i u Republici Srpskoj.
U potonjem, separatistički lider bosanskih Srba, Milorad Dodik, zaprijetio je da će prekinuti Dejtonski mirovni sporazum iz 1995. godine u ime srpskog nacionalnog ujedinjenja.
Na Kosovu – čiju nezavisnost Beograd i dalje odbija da prizna – nekoliko ozbiljnih konflikata na sjeveru izazvali su strah od budućeg pokušaja secesije.
Nade da će izgledi za članstvo u EU ubijediti vladu Srbije da se pridržava demokratskih normi kod kuće i da se uzdrži od podrivanja susjednih država, pokazale su se neosnovanim.
Ali strateški cilj izolacije Rusije – takođe neispunjen – znači da Zapad nastavlja da previše dozvoljava Vučiću da slijedi svoju autoritarnu, etnonacionalističku agendu.
Kao jedan od glavnih investitora u rastuću privredu Srbije, EU je nešto na šta veći dio stanovništva gleda blagonaklono, tako da ona ima i ekonomsku i diplomatsku polugu koju može da upotrijebi ako želi.
Do sada je odlučila da to ne učini, zbog razumljivog straha – koji dijeli administracija Džoa Bajdena – da će Balkan ostaviti još otvorenijim za uticaj Moskve i Pekinga.
Ali kako se on još više učvršćuje u istočnom dvorištu EU, tretiranje Vučića kao neke vrste rasipnog sina koji će se na kraju popraviti ne funkcioniše.
