Naučna misao, iz oblastidruštvene dinamike, potvrđuje dase geneza političkog zla prvo javlja u glavama patokratskih vođa jednog naroda.
Kada se patokratski autokrata okruži sa „korisnim idiotima“ stvara se infektivno jezgro za masovnu kontaminaciju građana bolesnim idejama, kao što je bio fašizam ili nacizam. Tada narod postaje „rulja“- i potrošni materijal za ostvarenje opasne ideje patokratskog vođe.
Podvala
Osporavanje zločina genocida u Srebrenici, pod maskom da se sačuva dostojanstvo Srba, zapravo je podvala. Nijedan narod i nacija ne mogu biti genocidni kolektivitet.
Socijalizacijom genocidnog ideološkog jezgra sadržanog u ideološkoj viziji velikosrpskog klero-fašizma na cijelu naciju, Vučić pokušava da odbrani promotere ideologije sa genocidnim potencijalom.
Pokušava da maskira ideologiju Zla, pod parolom oslobađanja i ujedinjenja navodno ugroženog „srpskog sveta“ na Zapadnom Balkanu. Lansira obmane, izmišlja konstrukte, oživljava iluzije „srpskog sveta“ i „nebeske Srbije“ i manipuliše domaćom i svjetskom javnošću.
61Apsurdna je činjenica da genocidni zločin u Srebrenici prvaci novog ideološkog zla Vučić, Dodik, Vulin… ne koriste za mentalno ozdravljenje, nego ga koriste kao inspiraciju za novo Zlo.
Lobačevski je pisao da su „realističko shvatanje prošlosti i ponekad bolno razumijevanje grešaka i zla počinjenog u njoj, neophodni preduslov za stvaranje bolje budućnosti“.
Oksimoron
Patokrate velikosrpskog projekta zla ne bave se „razumijevanjem zla“ koje su počinili zločinci inspirisani njihovom ideologijom. Oni se bave izmišljanjem razloga za taj zločin, oni minimiziraju posljedice genocidne prakse, prilagođavaju je vlastitim patokratskim ciljevima, lišenih zdravog razuma i naučne refleksije.
Oni osuđuju zločin, a veličaju zločince Mladića i Karadžića…
Kakav oksimoron!
Oni kolektivitetu sopstvene nacije lijepe genocidni biljeg, ali ne pristaju da se odreknu genocidne ideološke matrice „srpskog sveta“?!
Naprotiv, ona se njeguje, oživljava i nameće izmanipulisanom narodu. Ona postaje toksično jezgro za nove genocide na Zapadnom Balkanu.
Patokratska vladavina beogradskog autokrate čini sve da maskira zloćudnu viziju njegove strategije „Kad-tad“. Strategije ujedinjenja Srbije sa Srbima u regionu, u kome će se rađati „deca sa srpskim genetskim kodom“. Ignorišu činjenicu da na prostorima Zapadnog Balkana žive druge nacije, vjere, etnije u samostalnim i suverenim državama.
Zloćudnu viziju lične patokratske opsesije Vučić sprovodi spin diktaturom, dok su mu diktatura straha i terora rezervne varijante.
Za domaće potrebe koristi najsavremenija sredstva, sadržaje i oblike manipulacija, prevara i obmana, izbornog inženjeringa, podmićivanjem pojedinih struktura građana jednokratnim novčanim uplatama i sl. Za njega opstanak na vlasti, opravdava svako sredstvo.
Za njega je moralno da mu glas izmanipulisanog birača obezbjeđuje legitimitet za simuliranu realnost po mjeri zloćudne ideološke vizije.
Inspiracija
Za destruktivni ideološki konstrukt „srpskog sveta“ na Zapadnom Balkanu u 21. vijeku, Vučić nalazi inspiraciju u srednjovjekovnoj genocidnoj, moralno problematičnoj i osvajačkoj dinastiji Nemanjića.
Uz pomoć manipulativne egocentričnosti beogradski spin diktator mentalno anesteziranoj javnosti, blokira percepciju istine. Umjesto istine nudi iluzije, slične onim koje su osamdesetih godina prošlog vijeka, kao motivacioni ritual, nuđene pravoslavlju, nošenjem mošti kneza Lazara da obilježi teritoriju „nebeske Srbije“.
U sistemu patokratije, „građani se štite slijepim poricanjem, skretanjem pogleda i konstruisanjem opravdanja“. Život im se čini lakšim sa iluzijama i kad „znaju šta ne treba znaju“.
Da ne saznaju da im je budućnost neizvjesna!
Autokratska vladavina Aleksandra Vučića, zapravo predstavlja neku balkansku varijantu koktel diktature - spina, straha i terora, začinjenu srpskim inatom i iluzijom o „nebeskom narodu“.
Spin diktaura je njegov dominantan oblik vladanja zasnovan na lažima, obmanama, konstruktima, mitom, korupcijom kako bi građani postali poslušna rulja za realizaciju političke vizije vođe.
U aktivnostima Vučića, uvijek je prisutna „banalnost zla“ koja ima za cilj da narod povjeruje u Laž koju im plasira. Jer, kako je formulisala H. Arnet:
„Cilj laži je da narod ne misli i ne sudi. Ne samo da povjeruje u laž, nego cilj je da narod ni u šta ne vjeruje. Jer takvom narodu nije oduzet kapacitet za akciju, već kapacitet da misli i sudi. Sa takvim narodom možete da radite šta hoćete“.
A „otac srpske nacije“ Dobrica Ćosić bio je još konkretniji: „Laž je državni srpski interes. Laž je u samom biću Srbina…“
Prijateljstva
U odnosu na spoljni svijet, Vučić koristi propagandu, širi cinizam i podstiče podjele. Njegov ritual odanosti srpstvu, sa isforsiranim emotivnim nabojem, u klupama Ujedinjenih nacija, predstavlja lakrdiju palanačkog inadžije na balkanski način, sa ciljem da oblikuje javno mišljenje na srpskom etničkom prostoru.
On se trudi da normalizuje sopstvenu politiku prema Zapadu sa „figom u džepu“. Politiku koja obiluje nemoralnim taktičkim postupcima.
Njegova bratska, tradicionalna ili interesna prijateljstva sa zemljama suprotnih državnih politika, od „čeličnog bratstva“ na dalekom istoku, do tradicionalnog prijateljstva na zapadu Evrope i ruskog bartskog zagrljaja, više liče na piljarsko cjenkanje nego na ozbiljnu diplomatiju.
Vučić na međunarodnom planu nema ideologiju, ponaša se oportunistički, nekoordinisano i neprincipijelno. Obećano poriče, potpisano relativizuje, a za domaću javnost, treatalno izigrava mučenika koji je bogom dan da spasi Srpstvo.
Utilitaristički povodljiv prema fondovima EU kojoj ,šatro, teži,često se koristi koruptivnim metodama prema predstavnicima uticajnih ljudi država koje mu momentalno trebaju. Kao spin diktator, balkanskog tipa, nije mu strano da korumpira političare, plaća lobiranje, hakuje kompjutere drugih država i širi propagnadu po društvenim mrežama.
Posebna je vizija i taktika spin diktatora Vučića, kada su u pitanju zemlje zapadnog Blakana.
Grijeh
Njegov odnos prema suverenoj, građanskoj i sekularnoj Crnoj Gori može biti poučan primjer i za ostale države zapadnog Balkana. Za Vučića je najveći grijeh prethodne vlasti što je pustila (sic) Crnu Goru da ODE!?
Crna Gora koja se četiri vijeka borila sa„slobodu i slavu“ dok su srpski saraori „vodali opanke“, dočekala je da je potomci takvih, „puštaju“ kuda će da ide!?
Možda je na sličnu oholost mislio Ćosić kad je konstatovao da „u srpskom etosu postoji neka egzistencijalna nemoć za racionalnost prema sebi i svetu, neka samodestrukcija i tragizam u istorijskom bistvovanju“.
Znaci
Analiza političkog stanja u Crnoj Gori najbolje oslikava kako velikosrpski nacionalizam i svetosavski etnofiletizam destruktivno i remetilački djeluju na razvoj građanskog sekularnog crnogorskog društva. Crna Gora je mini labaratorija i lakmus papir gdje se jasno vidi zloćudnost ideologije „srpskog sveta“.
Na primjeru Crne Gore se najbolje odslikava opasnost od ideološke homogenizacije jedne nacije na genu i dogmi, pod parolom „srpski svet“.
U Crnoj Gori se može jasno identifikovati politička dinamika u kojoj su prepoznatljivi znaci velikosrpskog Projekta Zla.
Crnogorska građanska slobodarska država je danas najugroženiji entitet u Evropi. Angažovanjem kvazi naučnika iz Srbije i plaćenih izdajnika Crne Gore, dnevno se lansira na stotine sadržaja koji negiraju, otimaju, falsifikuju i prisvajaju sadržaje iz državotvornog milenijumskog kulturnog i duhovnog nasljeđa Crne Gore.
Sprovodi se etnocid i kulturocid nad identitetskim entitetima crnogorske nacije. Građanska Crna Gora pretvara se u genetsko dogmatsku laboratoriju „srpskog sveta“ u kojoj se pod uticajem vjerskog fanatizma i ideološkog iluzionizma jasno manifestuje svetosavski fundamentalizam i velikosrpski hegemonizam.
Organizovanom i brutalnom propagandom iz Beograda, uz pomoć vazala iz Crne Gore, razara se kolektivno znanje Crne Gore potvrđeno istorijskim iskustvom. Umjesto njega nameću se falsifikati koje konstruišu „reditelji“ velikosrpstva.
I postepeno, takvi falsifikati zamjenjuju istorijsku istinu Crne Gore.
Ugroženost
Beogradski spin diktator svim manipulativnim sredstvima i sadržajima dehumanizuje, delegitimizuje i demonizuje sve što nosi predznak crnogorsko. A sam Vučić, tvrde neki analitičari, nikada nije izgovorio riječ Crnogorac.
On je Srbe u Crnoj Gori proglasio ugroženim, sve dok im nije obezbijedio da oni ugrožavaju druge. Srbi su ugroženi samo onda kad ne mogu da ugrožavaju druge!?
Potvrda te tvrdnje su aktuelna crnogorska dešavanja. Srbi u Crnoj Gori su prestali biti ugroženi kad su počeli urušavati crnogorski državni suverenitet i nacionalni identitet.
Možda, Vučić, kao vodeći patokratski autokrata „srpskog sveta“, priželjkuje ostvarenje bolesnih želja mrzitelja Crne Gore, svoga trabanta Dodika, da „treba vratiti srpski predznak Crnoj Gori, a onda će nas ona sama zamoliti da se ugasi - zgažena, ponižena i identitetski amnezirana“.
Ako su lideri jedne ideologije spremni na mentalni, etnički, kulturni i duhovni genocid nad jednom slobodarskom nacijom kao što je crnogorska, zar nije realno očekivati da će takvi patokrate biti spremni i na fizičku likvidaciju jedne nacije koja hoće da ima svoj identitet, integritet i dignitet.
Zar se u takvoj političkoj praksi beogradskog autokrate ne može naslutiti neka nova Srebrenica. I spriječiti! Dakle, ne narod, ne nacija, genocidna je ideologija patokrate na čelu nacije koji je sprovode.
A Radomir Konstantinović je čuvenu studiju Filosofija palanke, još prije više od pola vijeka završio konstatacijom: „ Ako srpski nacizam nije našao svog pesnika, to je samo zato što je jedini njegov jezik mogao da bude ovaj jezik zla…“
