Konzervativna mišljenja su jedan od najvećih neprijatelja razvoja nauke.Problem se dodatno povećava ako je nosilac konzervativne misli ili stava neko, ko je u tom vremenu, veliki autoritet. Ljudi i institucije, čiji „naučni autoritet“ nije nastao kao posledica znanja i sposobnosti, već kao posledica spleta okolnosti ili na bazi shvatanja koja je vrijeme prevazišlo, po pravilu, vrlo teško prihvataju promjene, jer te promjene ruše temelje na kojima su oni izgradili svoj autoritet.
Dovoljno je da se sjetimo problema koje su imali Galilej i Kopernik, kao i problema koje je su imali drugi veliki umovi u procesu prihvatanja njihovih genijalnih ideja.
Sukob naučnika i naučnih institucija: Drugi veliki problem je u nesaradnji i sukobu između samih naučnika i naučnih institucija, koji su vrlo često posledica razloga koji nijesu za pohvalu, što nepotrebno odnosi vrijeme i energiju i onima koji su u pravu i onima koji nijesu u pravu.
Poznati su primjeri takvih sukoba između Njutna i Lajbnica, Tesle i Edisona i dr.
Posebno interesantan je bio naučni sukob Edingtona i njegovog učenika Čandrasekara u pogledu shvatanja granične mase hladnih zvijezda.
Zahvaljujući neshvatanju rješenja problema od strane tada velikog naučnog autoriteta Edingtona, rezultati Čandrasekara su bili potisnuti i nepriznati čitavih 18 godina, sve do trenutka kada je Čandrasekar dobio Nobelovu nagradu.
Još drastičniji primjer je Anštajnova Hipoteza o relativnosti, koja se skoro po pravilu, neosnovano zove Teorija relativnosti. Zahvaljujući neviđenoj reklami i činjenici da su mnogi „naučnici“, u nemogućnosti da razumiju tu priču i shvate njenu suštinu, zaključke te Hipoteze prihvatili „zdravo za gotovo“ i postali najveći sljedbenici te vrlo atraktivne, ali pogrešne Hipoteze.
Kao posledicu imamo situaciju da čak i veliki i skupi naučni poduhvati, koji su u osnovi bazirani na toj Hipotezi, kao recimo CERN, daju samo sporadične i sumnjive rezultate.
Sve ovo i slično, omogućava da mnoge naučne zablude predugo žive, sa svim štetnim posledicama koje iz tih zabluda proizilaze.
Jedna od takvih naučnih zabluda, koja predugo živi i za posledicu ima ogromne štete, je i dosadašnja Teorija o nastanku zemljotresa.
Zabluda o Teoriji nastanka zemljotresa: Ta Teorija o nastanku zemljotresa je nastala u vremenu kada su saznanja o tom problemu bila površna, pa su i zaključci izvedeni iz posmatranja koja nijesu imala dublju i široku naučnu osnovu.
Osnovni postulat dosadašnje teorije je u pretpostavci da su horizontalna kretanja čvrste zemljine kore glavni razlog za pojavu zemljotresa, tako da se po tom osnovu nametnula sledeća definicija zemljotresa:
Zemljotresi nastaju u procesu iznenadnog loma stijenske mase pod dejstvom velikih pritisaka, koji su nastali njihovom dugotrajnom akumulacijom u široj zoni hipocentra zemljotresa.
Ova Teorija je nastala na osnovu nepobitnih saznanja o pomjeranju tektonskih ploča, pri čemu je to saznanje uzeto kao dominantnan faktor za zaključivanje.
Teorija ne objašnjava pojavu rasjeda: Međutim, ova Teorija ne može da objasni pojavu rasjeda, višestruke oscilacije tla, pojavu Hipocentra u zoni gdje je masa Zemlje u gnjecavom stanju, ne objašnjava kako to da se javljaju navodna pucanja stijenskih masa, kad tih stijenskih masa nema u zoni hipocentra koji je često na dubinama do 100 km, ne objašnjava razloge pojeve zemljotrese u Vadati-Beniof zoni (na dubinama do 700 km), pojavu zemljotresa u zonama daleko od ivica tektonskih ploča, itd.
Da bi se ovi problemi razjasnili, potrebo je naći prave razloge za evidentna pomjeranja globalnih tektonskih ploča, kao dominantnog faktora za nastanak zemljotresa.
Poseban problem za to je što se novi stavovi i mišljenja, bez obzira na naučnu nadmoć nad dosadašnjim, ne prihvataju od strane konzervativnog sloja naučnika, koji su za sada, u ovoj oblasti, u dominantnom broju.
Za sada dominira hipoteza termodinamičke konvekcije, koja kaže da kretanje masa u unutrašnjosti planete Zemlje, a kao posledica toga i na površini Zemlje, je posledica razlika u temperaturi, a samim tim i težini magme, pa toplija magma iz unutrašnjosti Zemlje kao lakša ide ka površini, tok hladnija kao teža, ide ka centru Zemlje.
Ovo objašnjenje bi se moglo očekivati od prosječno intiligentnog gimnazijalca, ali da tako dugo dominira u literaturi iz seizmologije, prosto je neshvatljivo.
Objašnjenje pomjeranja tektonskih ploča: Da bi se objasnio moj predhodni stav, neću se baviti greškama u dosadašnjoj teoriji, već ću reći prave razloge pomjeranja tektonskih ploča.U procesu formiranja planete Zemlje došlo je do sudara većeg broja manjih nebeskih tijela. Kao što je to i sada slučaj kod postojećih tijela u Sunčevom sistemu, ta tijela su imala različite specifične težine elementarnih masa od koje su bila sastavljena.
Kako težina neke elementarne mase zavisi od njene specifične težine i sile gravitacije, nakon tih sudara, počeo je proces premještanja masa u unutrašnjosti novonastalog nebeskog tijela, tj. planete Zemlje.
Osnova tog principa je bila da su teže elementarne mase išle ka centru planete, potiskujuci lakše elementarne mase ka površini planete.
Posledica toga je da danas imamo da su specifične težine elementarnih masa planete Zemlje raspoređene tako da njihova veličina raste kako se ide od površine planete ( gdje iznose prosječno 2,3 -3 gr/cm3 ), ka centru planete ( gdje se predpostavlja da iznose oko 14 gr/cm3 ).
Međutim, činjenica je, da bez obzira na veliku starost planete Zemlje, taj proces premještanja još nije završen.
Granice globalnih tektonskih ploča na površinskom sloju planete Zemlje su nastale tamo gdje su se u procesu njenog stvaranja, ispod njene površine, nalazili ostaci manjih nebeskih tijela sa bitno rezličitim prosječnim specifičnim težinama elementarnih masa od masa u okruženju.
U zonama gdje su se ispod površine, tj. u unutrašnjosti Zemlje, nalazile elementarne mase prosječno manjih specifičnih težina nego u okruženju, tu je dolazilo do tendencije da te mase idu ka površini planete Zemlje i dolazilo je do razmicanja površinskog sloja planete, tj. do divergentnog kretanja susjednih tektonskih ploča.
U zonama gdje su se ispod površine, tj. u unutrašnjem sloju Zemlje, nalazile elementarne mase prosječno većih specifičnih težina nego u okruženju, dolazilo je do tendencije da te mase idu ka centru planete Zemlje, pri čemu su tim kretanjem ostavljale prostor koji je popunjavan od okolnog materijala, tj. konvergentnim kretanjem susjednih tektonskih ploča.
Kao posledicu toga imamo da tektonska ploča, koja je sastavljena od elementarnih masa prosječno većih specifičnih težina, podilazi pod drugu tektonsku ploču sastavljenu od masa manjih specifičnih težina.
To podvlačenje mase tektonske ploče može da ide i do 650 km u dubinu planete, a da ta masa i dalje ostane u čvrstom stanju.
Zemljotresi se dešavaju u zoni konvergentnog kretanja ploča: Preko 90 odsto tektonskih zemljotresa se desi u zoni konvergentnog kretanja tektonskih ploča.
Mehanizam nijovog nastanka je sledeći: Podvlačenjem jedne tektonske ploče pod drugu, tz. subdukcijom, unose se u unutrašnjost planete elementarne mase čija je specifična težina manja od specifične težine mase u njenom okruženju.
Rastapanjem te mase dolazi do njenog odvajanja od mase tektonske ploče koja je još u čvrstom stanju.
Ako se u toj zoni, koju zovemo Vadati-Beniof zona, odvoji neki veći komad, javlja se potres.
Ta odvojena i djelimično ili potpuno rastopljena masa, čija je specifična težina manja od specifične težine mase u okruženju, podiže se prema površini planete.
Na tom putu postoje prepreke, tj. diskontinuiteti, koje može da savlada samo masa koja je veća od neke granične mase za taj slučaj.
Taj proces traje stotinama i hiljadama godina i tek se u nekom periodu neposredno pred nastanak zemljotresa, manifestuje u jačoj mjeri.
Kako nastaje zemljotres: Zemljotres nastaje onda kada ta masa koja se kreće iz unutrašnjosti planete kroz zonu planete koja se nalazi u tečnoj ili gnjecavoj fazi, u toku svog kretanja ka površini Zemlje, udari u donju površinu čvrste zemljine kore.
To mjesto udara je Hipocentar zemljotresa.U divergentnoj zoni kretanja tektonskih ploča dešava se oko 5 odsto zemljotresa, koji su po pravilu, manje snage od onih u konvergentnoj zoni.
Mehanizam njihovog nastanka je u principu isti kao u konvergentnoj zoni.
Oni nastaju kada se u zoni gdje je masa planete Zemlje u tečnoj ili gnjecavoj fazi, kritična količina mase manjih specifičnih težina od specifičnih težina mase u okruženju, pokrene u smjeru površine planete i tokom tog kretanja izazove udar sa donje strane u čvrstu zemljinu koru.
Kao najači dokaz za ovu tvrdnju da zemljotrese izazivaju vertikalna kretanja mase u Zemljinoj unutrašnjosti je i promjena trajanja dana nakon zemljotresa i pomjeranje ose rotacije nakon svakog zemljotresa, pogotovu nakon onih jačih.
Te dvije činjenice sam obradio u okviru poznate Teorije o konstantnoj veličini obrtnog momenta za izolovani sistem koji rotira i dobio egzaktnu matematičku potvrdu mog stava po tom pitanju.
Da bi se na kvalitetan i uspješen način moglo baviti proučavanjem zemljotresa, sa težnjom za pronalaženjem mogućnosti njegovog preciznog prognoziranja i sprečavanja njegovih katastrofalnih posledica, potrebno je, bez obzira na uticaj konzervativne struje u ovoj nauci, uraditi sve potrebne radnje, kako bi se sadašnja teorija nastanka zemljotresa korigovala i definisala nova Teorija bazirana na validnim naučnim osnovama.
Jer, neko je rekao: Treba biti spreman, gdje je jednom bilo zemljotresa, biće ga i opet. (Autor je pronalazač)
