Beogradski portal e-novine objavio je tekst o Miloradu Vukojičiću Maci, svešteniku SPC, četniku, koji je tokom Drugog svjetskog rata izvršio brojna zločinačka djela po Pljevljima i okolini. Nakon rata, osuđen je na smrt vješanjem. Srpska pravoslavna crkva proglasila ga je 2005. godine svecem
Piše: Tomislav Marković
Sveti otac naš Milorad Vukojičić rodio se 1917-og leta Gospodnjeg (kada su satanski komunistički nekrsti srušili bogopodobnu vlast u majčici Rusiji i ubili svetog mučenika cara) u gradu Pljevlji, od blagorodnih i bogoljubivih roditelja. Vaspitao se u nauci i strahu Gospodnjem, i izučio Sveto Pismo, što sve odvodi čoveka vrlo brzo k Bogu. Od mladosti je zavoleo Boga, a omrznuo svet, pogotovo njegovo levo krilo. Hristovu nauku izučio je u Bogosloviji u Sarajevu, predan molitvi, postu i proučavanju svetih spisa. Blaženi Milorad beše među drugovima bogoslovima kao neko božansko svetilo, svetleći mnogima svetlošću bogopoznanja. Ali već nastade vreme da se upaljena sveća stavi na svećnjak: da sveti Milorad, koji je svetleo vrlinama, uziđe na stepen đakonstva & sveštenstva, kako bi mnoge prosvećivao i putem spasenja vodio. Za đakona i sveštenika rukopoložen je 1940. godine, u predvečerje jačanja i organizovanja crvene pošasti koja se okupila pod providnim izgovorom borbe protiv okupatora, iako i anđeli na vrhu igle znaju da je bogoborstvo bilo njihov primarni program i cilj. Milorad postade sveštenik u smutna vremena, i pokaza se dostojan svešteničkog zvanja. Ispunjen Duhom Svetim, želeći da umnoži Hristovo slovesno stado, otac Milorad propovedao je Jevanđelje i širio veru pravoslavnu po svojoj parohiji, čuvajući parohijane od zlih neznabožaca i njihove pogubne doktrine o jednakosti, slobodi, bratstvu i antifašizmu.
Crna trojka i prelazak sa riječi na djela: Kada je Drugi svetski rat ušetao na tenkovima i bombarderima i u naše zabačene krajeve, otac Milorad je shvatio da borba za duše propovedanjem Jevanđelja, služenjem svete liturgije, pričešćivanjem na evharistiji i svetim tajnama više nije dovoljna. Došlo je vreme da sluge Hristove pređu sa reči na tela. Prosvećen Duhom Svetim, otac Vukojičić je spoznao da se nad veru pravoslavnu nadnosi opasnost komunističke aždaje koja se nameračila da proguta i crkvu, i relikvije, i svete mošti, i sveštenstvo, i brojanice i lojanice, i celokupno pravoslavlje. O srpstvu da i ne govorimo. Vođen nepogrešivom rukom proviđenja, otac Milorad se pridružio lokalnom četničkom odredu, jer se slatko pravoslavlje više nije moglo uspešno odbraniti u hramu Božijem, na domaćem terenu, već se moralo krenuti patronažno, po neznabožačkim kućama. Ono što neuki ateisti zovu "srećna okolnost", a što je zapravo, kad se pogleda duhovnim okom, božansko proviđenje, uredilo je da italijanski okupatori, Bog im svako dobro dao, imaju iste ciljeve kao četnici – istrebljenje komunističke gamadi. Četnici su se odmah pridružili Italijanima na zajedničkom delu (grčki: liturgija) i stavili se pod okupatorsku komandu da bi zajedničarili sa Bogom kroz uništenje njegovih neprijatelja.
Zajedno sa svojim duhovnim čedima Vojislavom Kovaljskim i Milisavom Jestrovićem, sveti Vukojičić formira crnu trojku po uzoru na Svetu Trojicu koja daje i uzima život. Uzevši za svoju ideju-vodilju izreku na koju se pozivao i sveti vladika Nikolaj Velimirović "Ko se ne osveti, taj se ne posveti", crna trojka predvođena svetim Miloradom kreće u krstaški rat za veru bez večere po partizanskim kućama. Tada dobija i nadimak Maca, koji nema nikakve veze sa životinjama, zverima pogotovo, već sa macolom, oruđem Gospodnjim za prevaspitavanje zabludelih ovčica. Umesto krstom, služio se kamom, što nije nimalo slučajno, jer ako malo pažljivije pogledamo kamu jasno je da se radi o stilizovanom krstu. Klao je žrtve za njihovo dobro, zarad večnog života u rajskom naselju, da bi spasao njihove zabludele duše sablažnjene levičarskom prelesti. "Ako je Avram bio spreman da zakolje rođenog sina Isaka i prinese ga kao žrtvu Jahveu, zašto mi ne bismo klali otpadnike od svete vere i prinosili ih na trpezu Gospodnju", često je sveti Maca postavljao retoričko pitanje u propovedima svojim sugrađanima kojima je um ogrezao u materijalno i očigledno, pa nisu bili u stanju da u klanju civila vide bogougodno delo.Svete tajne i neizlečivi marksistvujušči neznabošci: Maca je prilagodio tradicionalne svete tajne Srpske pravoslavne crkve, prilagodivši ih potrebama poslednjeg doba, kao pravi reformator, ali sve u duhu pravoslavlja i svetosavlja. Broj svetih tajni je ostao isti – sedam – ali su one, primenjene na neizlečive marksistvujušče neznabošce, izgledale ovako: krštenje bezbožničkom krvlju, pričešće svetom kamom ili svetim metkom krvotočivim, pokajanje pod udarcima macolom, miropomazanje sopstvenim telesnim tečnostima, jeleosvećenje suzama, brak sa smrću. Poslednju svetu tajnu – sveštenstvo, sveti Milorad je sačuvao za sebe postavši sveštenoslužitelj Svete Crne Trojice.
Pošto su partizani obično obitavali u šumi, gde ruka Gospodnja još nije kročila, sveti Vukojičić je bio prinuđen da se za krst časni bori po kućama, hapseći žene partizana i simpatizere pokreta otpora fašizmu & pravoslavlju. Najveću akciju spasavanja zabludelih duša pop Maca sa saslužiteljima izveo je u martu i aprilu 1944. godine kada je više osoba otpravljeno Bogu na istinu, pa nek Tvorac vidi ko je vera a ko je nevera. U to vreme je u okupiranim Pljevljima stolovala nemačka uprava, ali sveti Milorad je bio spreman da se udruži i sa crnim đavolom da bi porazio crvenog đavola. Čuvena je blagočestiva akcija izvedena noću, između 6. i 7. aprila 1944, kada su uhapšene i privedene Bogu Ocu Savaotu Zora Karamatijević, Ljubica Stojkanović, Savka Matović, Milica Janketić i Mileva Žugić. Prelazak iz ove doline plača na onaj svet, u tzv. Nebesku Srbiju, izveden je na Dajevića Hanu kroz svetu tajnu streljanja. Neoboženom umu, pogruženom u tamu ovoga sveta i prolazna zemaljska zadovoljstva, Macina borba za veru može izgledati surova, ali je svakom iskrenom verniku jasno da se sveti Milorad rukovodio jevanđelskom idejom da je duša pretežnija od tela, i da je bolje da čitavo telo propadne, nego da duša bude bačena u pakao gde su plač i škrgut zuba. Ako se pitate otkud duši zubi, znači da vam je zapadnjački racionalizam nagrizao ostatke mozga zaklanog poluvekovnom komunističkom vladavinom, krajnje je vreme da se bacite na Isusovu molitvu!
Spisak duša „spasenih” od Mace: Duhovna borba svetog Mace kamom, ognjem i puškom nije bila dugog veka. Krajem 1944. godine Gospodnje samozvani Narodno-oslobodilački pokret predvođen crvenim demonima proterao je fašističke mučenike i odmah krenuo u progon poštenih hrišćana koji su se tokom rata borili za neznabožačke duše, ne birajući sredstva. Sveti Vukojičić se neko vreme skrivao od novih bogoboračkih vlasti, ali pošto se grad, po rečima Jevanđelja, ne može sakriti kad na gori stoji, to se i blaženi Maca nije mogao sakriti od kneza ovog sveta u obličju komunističkih komesara. Ne shvatajući presvetu Macinu misiju, zemaljska komisija ga je osudila na smrt i utvrdila da je Vukojičić, sa saučesnicima Vojislavom Kovaljskim i Milisavom Jestrovićem "učestvovao u hapšenju i strijeljanju mirnih građana grada Pljevalja u 1944. godini". U odluci se navodi da je Vukojičić kriv za smrt Dika Stamenića, zemljoradnika, Ljuba Stamenića, automehaničara, Jule Stamenić, domaćice, Ljubice Stojkanović, studenta, Zore Karamatijević, domaćice, Mileve Žugić, domaćice, Savke Matović, domaćice, Miladina Božovića, penzionera, Božane Mišović, domaćice i Živka Kontića, penzionera. Spisak duša spasenih od propasti u ateizmu je mnogo duži, ali svetitelju nije padalo na pamet da se hvali dobrim delima pred neprijateljima Boga, srpstva i pravoslavne filijale hrišćanstva.
Lažljivi komunistički pseudoistoriografi beleže da je sveti Maca, nakon izricanja presude, počeo da plače i traži milost, što je ordinarna laž. Sveti Vukojičić je sveštenomučenik, a sveštenomučenici (pogotovo sveštenomučenici srpske veroispovesti) ne plaču, nego umiru pevajući "Srb je Hristov, raduje se smrti/nema lepše vere od hrišćanske". Pošto je duhovnik Milorad kanonizovan kao mučenik, jedina prihvatljiva verzija je da se Maca đavolovim komesarima nasmejao u staljinistički brk i odbrusio im: "Kada krv svoju budem prolio za Boga mog, prineću mu je na žrtvu. Time ću, iako ne potpuno, a ono delimično uzvratiti Bogu mom što je za mene prolio krv svoju. Jer me Hristos, car moj, iskupi svojom skupocenom krvlju". To izusti, pa kamu ispusti.
Srpska pravoslavna crkva proglasila je 2005. godine Milorada Vukojičića Macu za sveštenomučenika koji je postradao za živu veru. Zli jezici koji zanose ulevo tvrde da je Sabor SPC na čelu sa patrijarhom beatifikovao Macu samo zato što su ga streljali partizani. Međutim, istina je negde drugde. Sabor SPC je sačinjen od episkopa koji su tu dospeli po apostolskom prejemstvu, što ih čini sposobnim da prepoznaju božje ugodnike koji su se upodobili Hristu. Čak i da nije mučenički usnuo u Gospodu, u Maci bi Sabor svakako prepoznao svetiteljski potencijal i štof. Samo bi oreol koji mu blista nad glavom bio svetiteljski, a ne sveštenomučenički zlatan. Nakon kanonizacije protestovali su članovi porodica žrtava, i dalje ne shvatajući da ih je sveti Maca pobio za dobrobit njihovih besmrtnih duša. Neverničkom svetu se ne može ugoditi.
(Milorad Vukojičić (1917-1945), zvani Maca (deminutiv od “macola”) ili Pop koljač, je bio crnogorski četnik i sveštenik SPC, proglašen za sveca 2005. godine. Rođen je 1917. godine u Pljevljima. Posle Bogoslovije u Sarajevu rukopoložen je za đakona i sveštenika 1940. godine. U Drugom svjetskom ratu je bio pripadnik četničkih snaga, koje su bile u službi okupatora, prvo fašističke Italije, a potom nacističke Njemačke.
Noću, između 6. i 7. aprila 1944, u vrijeme njemačkog garnizona u Pljevljima, Vukojčićeva "crna trojka" je krenula u hapšenje žena partizana i simpatizera pokreta otpora. Tada su uhapšene Zora Karamatijević, Ljubica Stojkanović, Savka Matović, Milica Janketić i Mileva Žugić, priča sin jedne od žrtava. Zajedno sa ostalim ženama tada je ubijena i majka poznatog glumca Miše Janketića, Milica. Ipak, navodi se da su najveći zločini počinjeni u martu i aprilu 1944. godine kada je ubijeno više osoba. Nakon oslobođenja, presudom vojnog suda u Pljevljima, osuđen je kao neprijatelj naroda na smrt. Jedan od očevidaca govori: "Sjećam se njegovog dovođenja u grad. Bila je neka radna akcija, a građani su, kad su čuli da su doveli popa Macu, nagrnuli na njega. Jedva ga je obezbjeđenje uspjelo spasiti, htjeli su da ga linčuju." Pop koljač je osuđen na smrt. "Počeo je da plače, tražio je milost. Tada je čitava ta dvorana, koja je bila prepuna, više se tu stajalo nego sjedjelo, skoro eksplodirala. Tražili su javna vješala", navodi očevidac. Kazna mu je ipak preinačena u kaznu strijeljanja. Presuda je izvršena 1945. godine. godine.)
