Jedan od viceva koje često prepričava Žižek kaže ovako...
Čovjeka zatvore u ludnicu zato što je mislio da je zrno kukuruza. Nakon godina terapije, čovjek saopšti da sada zna da nije zrno kukuruza. Doktori procijene da je pacijent izliječen. Međutim, kada ga puste van, on se u panici vrati u bolnicu. Na pitanje »zašto?«, kaže da je na putu sreo kokoš i shvatio da bi ga ona mogla pojesti. »Ali zašto bi vas pojela«, pitaju ga doktori, »i sami ste nam rekli da sada znate da niste zrno kukuruza?«. Čovjek tada kaže: »Naravno da znam, ali zna li to kokoš?«.
Držim kako ovaj vic govori mnogo o posljednjim, lokalnim izborima održanim u Crnoj Gori. Opoziciju su (spin)doktori, naime, na kraju ubijedili, i ona je napokon saznala, da nije unitaristička, da nije okupljena u Tadićevom kabinetu za račun Srbije, da nema namjeru tražiti promjenu državnog statusa niti se baviti identitetskim pitanjima. Ai izgleda da to nisu znali građani, pa je opozicija ipak izgubila izbore.
Situacija je, zapravo, bila vickastija nego u Žižekovom vicu. Jer: naravno da su opoziciju predvodile tri unitarističke partije; naravno da je opozicija okupljena u Tadićevom kabinetu; naravno da je opozicija imala jasnu, kako bi se popularno reklo, »identitetsku agendu«. Naravno da su to građani znali. To su znali čak i (spin)doktori koji su sve ubjeđivali u suprotno.
Pri tome (spin)doktori nisu štedjeli riječi prekora i prezira za sve one koji odbijaju da povjeruju u bajkovitu priču o opozicionom žapcu koji se pretvorio u princa kojem niti jedna poštena djevojka-glasač ne može odoljeti. Sa visoke etičke busije, bez brige o kolateralnim žrtvama (jer nema nevinih), ispaljivali su plotune uvreda po svima koji ne kupuju ono što oni pokušavaju prodati. Njihove moralne poduke nisu za cilj imale samo da pokažu moralnu niskost drugih, nego istovremeno i njihovu vlastitu moralnu uzvišenost: jer što su drugi niži, jasno, to su oni viši. Na koncu su se građanima obraćali živi sveci, koji se nisu libili da onima koji žive u nemoralu i grijehu proreknu starozavjetne pošasti, šaljući kletve i na potomstvo bijednika. Takava se pravednička intonacija nije čula još od Svetoga Pavla, ili barem od Luthera.
Ali avaj... proklete kokoške od građana, koje možeš kupiti za šaku žita, i prokleti kokoti, ti umjetnici kokošjeg roda, koji podanički poju uvijek istoj vlasti, uvijek istom suncu.
S vremena na vrijeme, neko bi od opozicionara, na primjer Andrija Mandić, izašao iz uloge i progovorio vlastitim glasom i pameću, kao onda kada je predvidio da će nakon izbora u Crnoj Gori Srbi činiti više od pedeset odsto stanovništva. Ali bi ga (spin)doktori brzo smirili. Neki su se, sa druge strane, previše unijeli u ulogu: Nebojša Medojević je, na primjer, u »Živoj istini« Darka Šukovića saopštio da »ovdje nastupa kao budući premijer«.
Srceparajući trenutak predizborne kampanje desio se onda kada su opozicionari pozvali (spin)doktore da im se pridruže, da zajedniči sruše vlast, i bili brutalno odbijeni, uz neizgovoreno »ne, hvala, mi zapravo ne bismo da učestvujemo u vlastitoj fantaziji«. Ovo je cinično vrijeme, ko još vjeruje o ono practice what you preach, praktikuj ono što provijedaš?
Vicevi i analogije na stranu... Ujedinjenje opozicije bio je važan politički čin, koji nosi važne pouke. Oni, i iz vlasti i iz opozicije, koji izvuku pouke iz tog poraza, biće budući pobjednici.
Prvo: i na ovim izborima građani su se opredjeljivali »protiv«. I opozicija i vlast malo su toga osvojili »za«: jedni su glasali protiv vlasti, drugi protiv onoga što je stajalo iza opozicione retoričke maske. Uspjeh SDP-a u Podgorici rezultat je sinergije dva »protiv«. Glasajući za SDP građani su dobili jedinstvenu priliku da glasaju i protiv vlasti personifikovane u Miomiru Mugoši, a ujedno i protiv opozicije. Rezultat izbora u Podgorici markira značajan politički prostor u koji je SDP tek zakoračio.
Zbirna politička snaga koja bi zaista bila ono što ova ujedinjena opozicija nije, dakle ne-unitaristička, nezainteresovana za identitetsko re-kodiranje Crne Gore, ne-kreirana u Srbiji, iskreno posvećena jačanju države i socijalnoj pravdi - zbog koje je, a ne iz nacional-romantičarskih razloga važna država - posvećena borbi protiv korupcije koja, ne dozvolite da vas komični i kontraproduktivni način na koji se mnogi bave tom temom zavara, ne dozvolite sebi da se smijete pred opasnošću i gadošću – jeste problem Crne Gore...
Takva politička snaga imala bi sve šanse da predvodi doista prioritetne društvene procese u Crnoj Gori. Tu leži vrijednost, velika, opozicionog ujedinjenja: ne u onome što je učinjeno, nego u otvaranju perspektivu o tome šta treba biti učinjeno.
