Najprije, treba pomenuti da je Pitras već osvojila Oskar, i to 2015. godine, za dokumentarac o Edvardu Snoudenu (“Citizenfour”). Osam godina ranije, bila je nominovana za Oskar, opet u kategoriji za najbolji dokumentarni film, koji je govorio o Iraku u doba američke okupacije (“My Country, My Country”).
I to će sasvim dovoljno reći o značaju Pitras u oblasti dokumentaristike. No, dokumentarci u Veneciji baš i ne prolaze najbolje – tako da je njen najnoviji film “All the Beauty and the Bloodshed” tek drugi iz tog žanra koji je osvojio Zlatnog lava.
Nagrađeni film govori o američkoj fotografkinji i aktivistkinji Nen Goldin, koja je vodila epske umjetničke, građanske i političke borbe, od kojih je najpoznatija ona protiv kompanije “Purdue Pharma” i porodice Sekler, koju je optuživala za epidemiju opioida.
U dokumentarcu su zastupljeni i intervjui sa Nen Goldin, a priča počinje sekvencom o grupi P.A.I.N, koju je Goldin osnovala kako bi pozvala muzeje da odbace finansijska sredstva koja dobijaju od porodice Sekler. Uslijedili su protesti, a sve kako bi se skrenula pažnja na štetnost plasmana Oksikodona, iza kojeg je stajala “Purdue Pharma”.
U filmu su, pored toga, zastupljeni i radovi Nen Goldin, poput “Balade o seksualnoj zavisnosti”, njene izuzetno popularne izložbe kojom je 1989. godine skretala pažnju na AIDS i drugi.
Kako je to naglasio žiri, ostvarenje “All the Beauty and the Bloodshed” govori i o – prijateljstvima.
Film traje nešto kraće od dva sata, a reakcije kritike su odlične, pri čemu na “Rotten Tomatoesu” ima maksimalnih 100 procenata.
