Ponovo crnogorsku i širu javnost aktuelni uzurpator trona Svetog Petra Cetinjskog (Crnogorskog), okupacioni, helikoptersko-desantni mitropolit Crkve Srbije u Crnoj Gori g. Joanikije Mićovic pokušava da alarmira pozivima, pokličima i obećanjima da će se Aleksandrova kapela iz 1925. ponovo podići na Lovćenu. Od toga neće, naravno, biti ništa.
To je samo propagandno-agitaciona floskula, koju velikosrpski asimilatori i denacionalizatori (kojima smeta nezavisna i suverena Crna Gora, i koji bi je, da mogu, rado srušili i ukinuli i anektirali Srbiji, ali, eto, na njihovu žalost ne mogu) dugo vremena uzaludno plasiraju.
U pitanju je klasična zabluda, skup pustih političkih želja, snova i opsjenarstva vrha Srpske pravoslavne crkve, odnosno, Crkve Srbije i njenih brojnih episkopa i sveštenika, koji o tome trube i telale decenijama bezuspješno i šire istorijske neistine oko rušenja autentične Njegoševe kapele.
Mitropolit Crkve Srbije ponovio je " tezu" da su komunistička vlast u Jugoslaviji i njen lider Josip Broz Tito naredili da se "sruši Njegoševa kapela i razori Njegošev grob", što je istorijski netačno.
Uz to, on veli da se "Njegoševa kapela umnožava u srpskim zemljama" što je opet nonsens i dokaz plitkoće razmišljanja i rezonovanja ovog beogradskog crkvenog poklisara na specijalnom zadatku u Crnoj Gori.
14Jer Njegoševa kapela (čiji je on ktitor bio) je bila samo jedna i jedina na Lovćenu i ona je srušena 1925. godine voljom vrha vlasti Kraljevine SHS u Beogradu i podignuta je tada na njenom mjestu sasvim druga i drugačije simbolike kapela Aleksandra Karađorđevića, koju je vlast SFRJ, odnosno, preciznije Republike Crne Gore kao njenog integralnog dijela, uklonila, legalno i legitimno, davno sa Lovćena i podigla velelepno zdanje, dostojni Mauzolej Njegošu po projektu čuvenog kipara Ivana Meštrovića, u čijoj kripti se nalazi Njegošev grob.
Kako se originalna Njegoševa kapela, srušena 1925, dakle, kapela-crkva koja odavno ne postoji može "umnožavati" g. mitropolit Joanikije nije uspio da nam objasni, kao što nam nije objasnio na koje je to "srpske zemlje" mislio, budući da su nam poznati međunarodni pravni poredak, ustavni sistemi i imena međunarodno priznatih nezavisnih država na prostorima bivše Jugoslavije.
Nijedna od njih se ne zove "srpska zemlja" već su nam poznata svima njihova službena imena kao nezavisnih država. U pitanju je, dakle, jako čudna formulacija ovog episkopa biranog u Beogradu u centru Patrijaršije, koja upućuje na to da je, poput srpskog patrijarha Porfirija Perića i njemu hijerarhijski podložni episkop-mitropolot g. Joanikije zagovornik sulude i opasne, u novijoj istoriji ponovo pokazane kao realno katastrofične, "ideje" o "promjeni granica na Balkanu".
Red je da kažemo nešto u kratkim crtama o istorijatu nekadašnje Njegoševe kapele, odnosno, crkve koja je postojala na Lovćenu.
Petar II Petrović Njegoš je na Lovćenu 1845. ili 1846. podigao kapelu posvećenu Svetom Petru Cetinjskom (svom stricu i prethodniku na državno-mitropolitskoj stolici Crne Gore). Njegoš, odnosno, vladika Rade bio je poglavar autokefalne Crnogorske crkve, i on izričito pominje crnogorsku naciju u službenim aktima Crne Gore njegovog vremena, kao i Crnogorsku pravoslavnu crkvu čiji je bio poglavar, noseći pritom bijelu pan-kamilavku.
To velikosrpski nacional-klerikalni i agresivni negatori Crne Gore i Crnogoraca svjesno prećutkuju. Naravno, to pokušava negirati i mitropolit Crkve Srbije g. Joanikije, ali se utvrđene istorijske činjenice ne mogu negirati, ni halabukom, ni obmanama, ni podmetanjima, ni indoktrinacijom, ni falsifikatima itd. Jer, istina se pobiti ne može. Još manje zatrti, koliko god trpjela udare.
Njegošev zavjet nije bio da se sahrani u kapeli na Lovćenu, ali ima posrednih svjedočenja da je saopštio da bi želio da se sahrani na Lovćenu, ali ne u kapeli, crkvi koju je podigao, nego pored nje.
Dakle, Njegošev amanet da se sahrani u spomen crkvi na Lovćenu jednostavno istorijski ne postoji.
U njegovom testamentu (zavještaju, oporuci), nema niđe nikakve njegove zapovijesti, amaneta,da se sahrani u kapeli Svetog Petra Cetinjskog na Lovćenu.
Knjaz Danilo I Petrović-Njegoš je, ipak, iz državno-političkih, idejnih razloga, sahranio Njegoša u kapeli Svetog Petra 1855. godine, a ne u izvan, odnosno, pored kapele. Do tada je Njegoš počivao u grobnici u Cetinjskom manastiru - od smrti 1851. godine. Njegoševu zadužbinu iz 1845. nijesu srušili 1916. Austrijanci (kapela na Lovćenu bila je tada oštećena i mogla se popraviti), ni komunisti 1972.
Njegoševu kapelu su namjerno srušili Srbi 1925, odnosno velikosrpske vlasti monarho-unitarne države SHS da bi se iste godine podigla na Lovćenu nova i drugačija kapela,ne od lovćenskog no od venčačkog kamena, kapela različitih dimenzija i simbolike i kapela kralja Aleksandra Karađorđevića, podignuta tada "u slavu" dinastije Karađorđević i koja je predstavljala čin i znak velikosrpske okupacije i nasilne aneksije (anšlusa) Crne Gore.
Kralj Aleksandar Palikuća je svoju 1925. podignutu kapelu posvetio Svetom Đordju, a Njegoš 1845 svom stricu Petru Prvom-Svetom Petru Cetinjskom. To je bitna razlika.
Aleksandrova kapela na Lovcenu je bila okupatorsko zdanje-objekat. Ona je bila simbol ukidanja Crne Gore, svrgavanja dinastije Petrović sa prijestola Crne Gore i ukidanja autokefalne Crnogorske crkve. Njegošev mauzolej na Lovcenu je simbol vječnosti Crne Gore i on će tu biti zauvijek, dok je Crne Gore, Crnogorki i Crnogoraca, dok je Cetinja i dok je Lovćena. Dok je, riječju, samosvjesnih i rodoljubivih građana Crnen Gore.
Zato velikosrpski klero-politički i ideološki, verbalni napadači na Lovćen treba da se okanu ćorave i zaludnje rabote, jer se Aleksandrova kapela neće na Lovćen vraćati.
Crna Gora nije "srpska zemlja", kako nam to veli klero-nacionalistički mitropolit i agitator g. Joanikije, niti je ikada bila srpska zemlja, već je istorijski država crnogorskog naroda i ustavno definisana građanska država, odnosno, država u kojoj je građanin nosilac suvereniteta, te država svih ravnopravnih i jednakih nacija i vjera koji u njoj žive i kojima jednako pripada. Dakle, Crna Gora je država svih nas koji u njoj živimo, koji smo njeni građani i državljani, bez obzira na to kojemu etnosu ili naciji pripadamo i kako se izjašnjavamo.
