Zamislite da Božićno jutro provodite u društvu slikara sklonog kapljici, Džeksona Poloka koji, nakon što je sručio bocu Bejlisa, zapne za božićnu jelku, obori je, pa vam nakon svega održi lekciju o tome da ste „prevarant“.
Vinsent van Gog je još jedan s Džonsonove liste loših „druškana“ za praznično druženje. Nakon što bi vrlo emocionalno svima zaželio srećan Božić, pošteno omastio brk tokom obilnog prazničnog ručka, negdje nakon svega, u napadu tjeskobe, odrezao bi sebi uho i svima upropastio Božić, zaključuje Džons.
Van Gogov savremenik Pol Sezan, ukoliko su zapisi o njegovom teškom karakteru tačni, „bijeli Božić“ bi zacrnio žustrim govorancijama o suludosti i besmislu slavlja.
Ipak, prema mišljenju Džonatana Džonsa najgori izbor bi bio Mikelanđelo. Pjesnik, arhitekta i umjetnik koji je oslikao svod Sikstinske kapele, bio je religiozna osoba, ali ne i čovjek od slavlja. Jedne zime zamolili su ga da napravi Snješka za djecu, a čak deceniju kasnije taj događaj je spominjao kao trenutak poniženja i sramote. U starijoj dobi živio je asketskim životom, pa bi Božić s njim, sigurno, bio sveden na sjedenje u tišini uz skromnu porciju toskanskog sira i večernju meditaciju, zaključio je Džons.
