Iz korpusa fanatizovanih sljedbenika fikcije o „srpskom svetu“ i patoloških mrzitelja samostalne slobodarske Crne Gore, propagandno jezgro sveopštih vidovnjaka obogaćeno Haškim osuđenicima, pod patronatom vodeće beogradske političke elite, obmanjuje javnost o postojanju crnogorskog nacionalizma koji postaje prijetnja Srbima u Crnoj Gori.
I ne samo to.
Agresija Rusije na Ukrajinu dala je beogradskim spin majstorima inovativni „argument“ da nepostojeći crnogorski nacionalizam dobije novu terminološku transformaciju. Otkriveni su i „crnogorski nacisti“.
Ova „inovacija“ se bolje uklapa u Velikosrpski Projekat Zla u kome nema mjesta za crnogorsku naciju a samim tim ni za crnogorski nacionalizam. Crnogorcima nije ostavljena šansa čak ni za „protejsko ja“, oni su u velikosrpskoj opciji ostali samo atomizirani pojedinci koji mrze Srbe.
Ruski ideološki konstrukt kao pogodan alibi
Velikodržavnoj propagandnoj mašineriji Beograda odgovara ruski ideološki konstrukt o „ukrajinskim nacistima“, kao opravdanju za agresiju i teror nad Ukrajincima.
Postaje im pogodan alibi za praksu i ciljeve velikosrpske ambicije prema Crnogorcima u Crnoj Gori. Kreatori velikosrpskih podvala bježe od istine, jer, privid, podvala i laž je sadržina njihove ideološke matrice.
Međutim, stvarna istina je od simulirane „istine“ sasvim drugačija.
Ne samo da ne postoji crnogorski nacionalizam nego nema dovoljno jasnog ni odbrambenog rodoljubivog patriotizma ni onog „ od prirode ni od države“ (Ciceron).
Crnogorska politička i intelektualna elita je, nakon obnove crnogorske državnosti, očekivala da je srednjevjekovna mentalna matrica osvajačke dinastije Nemanja daleko iza nas. Više su forsirali građanski identitet i građanski patriotizam kao „poeziju politike“, koji je bio bliži kosmopolitizmu, nego patriotskom nacionalizmu.
Bili su naklonjeniji anglofonskom svijetu - da država predstavlja naciju.
Država uslov za opstanak nacije
U njihovom etosu ponekad je, i neopravdano, dominiralo viteštvo nad junaštvom. Zaboravljalo se pravo prvenstva; da prvo treba odbraniti sebe od drugoga, a onda drugog od sebe. U Crnoj Gori se nacionalni ponos nikada nije zasnivao na mržnji prema drugome i zato nije mogao biti izvor nacionalizama.
I takvoj Crnoj Gori se danas nameće Nemanjin „mač i krst“ ujedinjen sadomaćom „gubom iz torine“, ustoličavaju se vladike svetosavske, na Olimpu crnogorskom, pomoću borbene desantne operacije, patrijarh srpski se krije od vjernika pancir ćebetom, a vladike te crkve pozivaju na oružje protiv Parade ponosa…
„Otadžbina od države“ je zbunjena, institucije neefikasne, normativni sistem postaje anomičan, riječ gubi težinu i značaj, garađani su uplašeni, pojedinac postaje„vox clamantis in deserto“- glas vapajućeg u pustinji…
I kada crnogorskom društvu prijeti raspad vrijednosnog sistema, kada se u institucijama države urušava pravni sistem i pravni red, kada zakoni postaju kontaminirani a na čelne pozicije, umjesto kadrova sa zdravim razumom pravnim znanjem, često, dolaze mazohisti koji više djeluju osvetnički nego meritorno…
Kao jedini spas počinje da djeluje neuništiva snaga „otadžbine od prirode“.
Snaga koja iskonski povezuje generacije milenijumske borbe za Crnu Goru, sa aktuelnom generacijom patriota koja postaje svjesna da su nacije građanima, u moralnom smislu, važnije od države. A da je država uslov za opstanak nacije.
Pod maskom istorijske nauke
Sve to znaju beogradske „tračare“ prošlosti, u liku Antića, Rakovića… Koji pod maskom istorijske nauke, javnosti saopštavaju da, osim geografske odrednice ne postoji nijedan sociološko-politikološki pojam koji označava entitet crnogorskog identiteta.
Ignorišu činjenicu da se kroz milenijumsku kolektivnu istost na istom geografskom prostoru formirala kolektivna svijest o kulturnim, duhovnim, sociološkim i političkim posebnostima koje su postale prepoznatljiv sadržaj jezgra crnogorskog nacionalnog identiteta.
I kada Antić tvrdi da se termin crnogorska nacija pominje tek dvadesetih godina prošlog vijeka, on zanemaruje činjenicu da su pojave i pojmovi i entiteti postojali mnogo prije nego što su dobili ime. I ugalj i kosmos i klasa, pa i narod, postojali su prije nego što su dobili ime. I sam Čedomir Antić je, vjerovatno, postao prije nego što je dobio ime i postojao bi kao entitet i da nema imena?
Možda se termin - crnogorska nacija - ni tada ne bi pomenuo da nije bilo nasilnog „bratskog“ kidanja kontinuiteta istorijske kolektivne datosti Crnogoraca od kraja 10. vijeka. Od vladara Predimira do knjaza-kralja Nikole i episkopa-mitropolita, njih 41, od Ilariona do Gavrila.
Crnogorci nijesu pristajali da budu saraori, borili su se da sačuvaju fizički opstanak a gubitak kolektivnih i pojedinačnih posebnosti osjetili su tek kad su im se počele negirati prepoznatljive moralne i ljudske vrijednosti Čovječnosti i Čestitosti.
Izvođači radova na denacionalizaciji Crnogoraca i razdržavljenju Crne Gore, dio su globalne politike Beograda koju više otkriva glasno ćutanje beogradskog autokrate i radovi u „pacovskim kanalima“, od galame njegovih terenskih „instalatera“.
Od kada je na spomeniku u ruke Nemanji umjesto krsta dat mač uz blagoslov čelnika SPC, bilo je jasno da je na djelu simbioza autokratske svetovne vlasti sa teokratskim svetosavljem u funkciji oslobađanja „srpskih zemalja i srpskog roda“ po odabiru velikosrpskih ideologa.
Vraćanje srednjem vijeku i osvajačkoj dinastiji Nemanjića bilo je jasno upozorenje i regionu i Evropi, da nije pametno drijemati a ne čuti, ne samo ono što se govore, nego i vidjeti štarade i šta prećutkuju dirigenti zloćudne beogradske simfonije mača i krsta..
A poznato je, kada se ujedini parareligiozno i pseudonaučno kao državni projekat, tamo ni za demokratiju ni za teoduliju nema mjesta.
CG poligon velikosrpskih autokrata i svetosavskih teokrata
Očigledno je, da je Beograd, zbog problema sa Kosovom, BiH i odnosom prema ratu u Ukrajini, Crnu Goru prepustio drugom „borbenom“ ešelonu velikosrpskog projekta, sa zadatkom da zavadi građane Crne Gore. Da im, za početak, umjesto štapa (mača) ponudi šargarepu (svetosavski krst), da propagandnim oblicima uz pomoć pete i šeste kolone, parališe imuni i represivni sistem države, a da za sve to okrive suvereniste koji su, navodno prevarom, dobili legitimitet za obnovu samostalne i slobodne Crne Gore.
Crnogorska država je već duže vrijeme postala poligon na kome „simfonija“ velikosrpskih autokrata i svetosavskih teokrata sprovodi različite oblike; propagandne, političke i duhovne agresije, sa ciljem da mrziteljima slobodne Crne Gore iz srpskog nacionalnog korpusa u Crnoj Gori, pomogne da Crnu Goru vrate u podanički položaj beogradskom velikodržavnom hegemonizmu.
U Crnoj Gori žele da stvore socijalni i mentalni haos u kome će narod usmjeravati za onima koji viču „držite lopova“, samo da ne primijete one druge koji se bave veleizdajom Crne Gore.
Vakat za buđenje patriotskih snaga Crne Gore
Vidljivi aktivisti tih namjera su legalna opozicija državi u institucijama države (sic) okupljena oko DF (u SAD ako si protivnik države ne možeš biti njen državljanin) i prvaci svetosavske organizacije SPC, koji po ugledu na krstaške inkvizitore obilježavaju teritoriju „nebeskog naroda“ na prostorima crnogorskim od „Dunava do mora sinjega “.
Prostoru na kome, neki dan patrijarh SPC „promovisa“ „mediteranske Srbe“ i srpski Kotor i Herceg Novi.
Razvlašćeni premijer razvlašćene Crne Gore, prisustvom tom dogođaju, pomalo osvetnički, pokaza svu veličinu niskosti na račun autoriteta države Crne Gore.
A bilo je toga i „onda“, zna Dritan, kad je ista fela iste vjerske sekte nosila Lazareve mošti da obilježi prostore „srpskog sveta“. Na tim prostorima danas Majke Srebrenice predvode jauke zbog zločina koji su počinjeni iuzblagoslov svetosavaca.
Vakat je za buđenje patriotskih snaga Crne Gore, za slogu, za akciju, za udar u kamen crnogorske Crne Gore.
Za lojalnost najboljim tradicijama njenih generacija u istoriji crnogorskog slobodarstva.
