Uprkos naporima srpskog autokrate, očigledno je da mladi svijet koji protestuje na beogradskim ulicama i trgovima nije na koljenima i da je spreman da dobije i izdrži pendrek po leđima kako bi smijenio Aleksandra Vučića. Ovo kažem uprkos činjenici da se na protestu, nažalost, ne vijori ni jedna zastava EU. Nadam se da će se ovo promijeniti ubrzo.
Pomenuta spremnost da se žrtvuju, međutim, ne postoji kod onih koji figuriraju kao politička opozicija u Srbiji. Moram reći da sam uvjeren da je štrajk glađu sasvim nefunkcionalan u borbi sa autokratom kakav je Aleksandar Vučić.
Takozvana opozicija, kao što sam odavno tvrdio, nema šta da ponudi građanima Srbije, osim njihove verzije srpskog nacionalističkog raja. Jasno je da je to razvodnjena varijanta onoga što su takozvani demokratski prvaci Srbije zdušno podržavavali tokom kleronacionalističkog udara u Crnoj Gori, poznatog kao “veličanstvene litije”. Njihove političke oči su istovremeno okrenute ka ideološkom istoku i mogućim partijskim dobicima.
Možda je vrijeme da se ovakva opozicija “pomete” jednom metlom na ulicama Beograda, jer je ovo vrijeme za neka nova lica. Ovom kažem u nadi da ovakvih mladih lica ipak ima i da žele da izađu “na crtu” političkim elitama koje već tri decenije drže njihovo društvo u mračnoj apsani mitologizirane istorije što promoviše diskurs apsolutne kolektivne žrtve i njene osvetničke politike.
Ova mlada lica promjene se, međutim, mogu pojaviti jedino ako se broj i odlučnost onih koji protestuju na ulicama Beograda budu uvećavali iz sata a u sat i ako se ta nova lica i oni koji njih podržavaju budu jasnije i direktnije okretali ka Zapadu.
