M portal je 13. septembra objavio „SKY ECC“ prepisku dvojice pripadnika OKG „Škaljari“, Zorana Mrvaljevića i Milija Bajramovića, u kojoj njih dvojica opširno govore o Božovićevim nezakonitim poslovima i vezama, u kontekstu političke podrške koju bi, kao tadašnji poslanik Demokratskog fronta i član Odbora za bezbjednost, mogao da pruži njihovoj kriminalnog grupi za ostvarivanje uticaja u bezbjednosnom sektoru.
M portal ekskluzivno objavljuje fotografiju na kojoj su zajedno Milo Božović, Radomir Boban Baćović, Vladimir Mandić i njegov otac Momčilo, te Petar Cerović, svi ispred trobojke sa crnogorskim grbom i sa tri podignuta prsta. Mlađi Mandić je inače poznat i u Srbiji i u Crnoj Gori kao osoba zadužena za „prljave“ poslove Aleksandra Vučića, a njegov otac Momčilo bio je ministar pravde u Vladi Radovana Karadžića i desna ruka osuđenog ratnog zločinca. Momčilo Mandić je uhapšen 2003. godine u Budvi i isporučen Bosni i Hercegovini zbog optužbi za organizovani kriminal. Hapšen je i u Srbiji, u akciji „Sablja“, nakon ubistva premijera Zorana Đinđića.
Najkontroverznija osoba na fotografiji svakako je Nikšićanin sa prebivalištem u Srbiji Radomir Boban Baćović (sa kačketom, desno od Božovića). Prema pouzdanim informacijama do kojih je M portal došao, on je sada i formalno novi šef OKG „Škaljari“, nakon što je u Istanbulu 8. septembra ubijen Jovan Vukotić. Baćović je, naime, i do sada važio za neformalnog vođu Škaljaraca, odnosno osobu koja je koordinirala aktivnosti između različitih ogranaka klana iz Crne Gore sa „komandom“ u Beogradu (Škaljarski klan je ključni dio nekadašnjeg Zemunskog klana, koji danas predvodi Filip Korać, dok je vođa Luka Bojović na služenju kazne zatvora u Španiji). Između Baćovića i njegovog partnera Ranka Radoševića Šula (poznatog kao „Ranko Eskobar“), Koraća i Bojovića, te Vukotića nikada nije bilo posrednika iz drugih struktura klana, već su bili direktno povezani, što dodatno potvrđuje informacije da je Baćović već zauzeo Vukotićevo mjesto u vrhu ove kriminalne organizacije.
Prema dosadašnjim istragama, Baćović i Radošević se već godinama bave švercom kokaina i skanka iz Južne Amerike u Evropu, a količine do sada prošvercovane droge se mjere tonama, od čega su zaradili desetine miliona eura. Kako su srpski mediji izvještavali, u poslu je Baćović zadužen za organizaciju, a Radoševićeva grupa se bavi profesionalnim likvidacijama. I dok se Baćović uglavnom trudi da zadrži imidž anonimusa u Srbiji, Radošević je više puta hapšen, pretresan i privođen.
Prilikom jednog od pretresa Radoševićeve kuće u Barajevu, 2014. godine u okviru akcije „Grom“ koju je sprovodila srpska policija, kod Radoševića se zatekao i Baćovićev brat Rajko Baćović Džeger. Džeger je tokom predizborne kampanje za lokalne izbore u Nikšiću privođen zajedno sa bivšim rukometašem Vladimirom Mandićem, dok je upravo Milo Božović bio sa njima, ali se on pozvao na poslanički imunitet. Oni su privođeni pod sumnjom da su novcem iz Srbije kupovali lične karte za Demokratski front. Prema informacijama do kojih je M portal došao, upravo je Džeger osoba koja već godinama održava vezu imeđu svog brata Radomira i Mila Božovića.
Radomir Boban Baćović se već dugo vodi kao bezbjednosno interesantno lice, pominje se u svim operativnim podacima regionalnih službi bezbjednosti o švercu velikih količina narkotika, ali hapšen je samo jednom u Srbiji 2013. godine, i to po Interpolovoj potjernici koju je za njim raspisala Crna Gora zbog izdržavanja zatvorske kazne od šest mjeseci zbog nasilničkog ponašanja. On je tada izručen Crnoj Gori, ali se nakon toga vratio u Srbiju gdje raspolaže brojnim nekretninama.
Njegov put od nekadašnjih nikšićkih „Kvartaša“ do vrha OKG „Škaljari“ mogao bi uključivati i ratni zločin na Kosovu.
Naime, prema pouzdanim informacijama do kojih je M portal došao iz regionalnih službi bezbjednosti, Baćović je bio jedan od učesnika masakra u zatvoru Dubrava, kod Istoka na Kosovu između 19. i 23. maja 1999. godine tokom NATO bombardovanja, kada je ubijeno oko stotinu zatvorenika albanske nacionalnosti, a oko 160 ranjeno (prema kosovskim izvorima duplo više ubijenih i ranjenih). Zbog tog zločina je Fond za humanitarno pravo iz Beograda podnio krivičnu prijavu Tužilaštvu za ratne zločine Srbije 28. maja 2010. godine, protiv 34 osobe. Danas pokojni Miloš Vasić, vodeći istraživački novinar u Srbiji i regionu, koji je imao uvid u dokumentaciju i izvještaje službi bezbjednosti o ovom zločinu, u tekstu „Pokolj u zatvoru Dubrava“, objavljenom u nedjeljniku „Vreme“ 28. aprila 2011. godine, između ostalog piše:
„ ...Kao prvo, doznalo se da je u kritično vreme iz KPD Zabela kod Požarevca u KPZ Istok premeštena grupa osuđenika za najteža krivična dela, njih najmanje trinaest (većina na po 20 godina). Uz njih je išla i pošiljka oružja: 39 automatskih pušaka, 12 puškomitraljeza i veća količina ručnih bombi i streljačke municije, sve iz zaliha KPD Zabela, namenjena straži u Istoku, uredno zavedena i popisana. Zašto su baš ti osuđenici i pod kojim izgovorom premešteni – pokazaće istraga koja je u toku. Bilo kako bilo, toj trinaestorici podeljeno je pomenuto oružje i njime su bili uredno zaduženi, na reverse i potpise. Onda je počeo pokolj: po saznanjima Tužilaštva za ratne zločine, najmanje 93 zatvorenika iz KPZ Istok ubijeno je u periodu 19–21. maj 1999. hicima iz streljačkog naoružanja i ručnim bombama. Bila su, kažu u Tužilaštvu, dva pristupa: jedne su okupili u trpezariji da im podele cigarete; podelili su im cigarete i onda ih pobili; nije im bilo žao ni cigareta, ni municije. Druga grupa postrojena je na igralištu i pokošena rafalima. Sahranjeni su u bar jednoj masovnoj grobnici, a NATO je okrivljen za njihovu smrt. Osuđenici iz Zabele onda su uredno razdužili naoružanje, vraćeni su u Požarevac i dobili su po dvadeset dana dopusta; neki su se vratili, a neki nisu; još ih hapse po Evropi po našim poternicama za odsluženje ostatka kazne; jedan je čak dogurao do važnog egzekutora izvesnog kokainskog kartela koji vam se čini poznatim; jedan, neki Simić, uhvaćen je pre oko mesec dana“.
Ispostaviće se da krivična prijava FHP nije prva koja je stigla u Tužilaštvo za ratne zločine, već da su ranije, 2008. godine, prijavu naslovljenu kao „Krivična prijava za ratni zločin i krađu naših plata“ podnijeli zatvorski stražari iz Dubrave zbog – neisplaćenih zarada. Stražari, koji su vidjeli i znali šta se dešavalo 1999. godine, javili su se tek devet godina kasnije i u prijavi, između ostalog, napisali:
„Zato što su u martu mesecu 1999. godine, pre početka rata… pokupili po zatvorima Srbije 50 zatvorenika Srba, osuđenih za ubistva, drogu i silovanje, premestili ih u KP dom u Istoku… naoružali ih sa 39 automatskih pušaka i 12 mitraljeza, uz to svakom su dali po 4 bombe i 4 tromblona. Oružje-automatske puške, bombe, tromblone i municiju iz Beograda doneli su savetnici ministra… uz pratnju Legijinih vojnika koji su do rata sa Legijom bili smešteni u Istok… Pod komandu osuđenika stavljeni su svi stražari a osuđenici su zaduženi da posle bombardovanja ubiju osuđenike Albance… zbog zasluga u akciji pustili 5 osuđenika osuđenih na po 20 godina zatvora da pobegnu…“.
Kosovske vlasti zločin u zatvoru Dubrava smatraju jednim od najvećih tokom ratnih sukoba 1999. godine i nazivaju ga genocidom. Prošle godine je u Dubravi podignut spomenik žrtvama masakra, na čijem otvaranju je govorio vrh kosovskih vlasti – predsjednica Vljosa Osmani, premijer Aljbin Kurti i predsjednik Skupštine Glauk Konjufca.
Regionalne službe bezbjednosti tvrde da je upravo Radomir Baćović jedan od ljudi koji su poslati u Dubravu da izvrše zločin, nakon čega su vraćeni u Srbiju, te da je to jedan od razloga zašto Baćović tamo lagodno živi – on je tada pomogao službi, sada služba pomaže njemu. Fotografije sa mjesta masakra u Dubravi, na kojima je navodno tada 27-godišnji Baćović, jedan su od dokaza kojima službe raspolažu. Mada su neke od njih javno dostupne i već objavljivane u srpskim, regionalnim i svjetskim medijima, a sličnost očigledna, Baćović zbog masakra u Dubravi nikada nije privođen.
