Kako je saopšteno Portalu Analitika iz Ministarstva kulture, žiri kojim je predsjedavao prof. dr Dragan K. Vukčević, a činili su ga još prof. dr Predrag Ivanović, prof. dr Dragan Koprivica, Andrej Nikolaidis i prof. dr Milenko Popović, na današnjoj sjednici je donio odluke i o ostalim dobitnicima.
Trinaestojulska nagrada za 2012. godinu pripala je filmskom režiseru Branku Baletiću, Ženskom rukometnom klubu "Budućnost" iz Podgorice i kompaniji "13. jul – Plantaže AD", takođe iz Podgorice.
Umjetnica Marina Abramović već od početka karijere, ranih 70-ih, krčila je put performansu kao vidu vizuelne umjetnosti, koristeći tijelo i kao subjekt i kao medijum. Istražujući fizičke i mentalne granice svog bića, izdržavala je bol, iscrpljivanje i opasnost, u traganju za emocionalnom i spiritualnom transformacijom.
Slikanjem i crtanjem počela je da se bavi 1960. godine, a 1970. završila je Fakultet likovnih umetnosti u Beogradu. Počela je da istražuje zvučno okruženje za vrijeme postdiplomskih studija koje je završila 1972. godine na Akademiji umjetnosti u Zagrebu, kod profesora Krsta Hegedušića. Od 1970. do 1973. godine radila je zvučne instalacije i učestvovala na izložbama u Studentskom kulturnom centru u Beogradu sa Rašom Todosijevićem, Zoranom Popovićem, Erom Milivojevićem, Nesom Paripovićem i Gergeljem Urkomom. Od 1973. počela je da predaje na Akademiji umetnosti u Novom Sadu, a istovremeno se bavila filmom, videom i ritualnim, pročišćavajućim performansima.
Sredinom 70-ih napustila je zemlju i odselila se u Amsterdam, gdje je 1975. godine upoznala Ulaja (Ulay), profesionalnog i ličnog partnera narednih 20 godina. Zajedničkim performansima i “relacionim radovima”, kao sto su “Breathing In/Breathing Out” (1977), “Rest Energy” (1980) i “Nightsea Crossin” (1981-87), istraživali su parametre snage i zavisnosti izmedju njih i publike. Posljednji zajednički rad, “Setnja velikim zidom” (The Great Wall Walk) (1988), podrazumjevala je 2.000 kilometara dugo pješačenje Kineskim zidom, pri čemu su pošli sa suprotnih strana i sreli se u sredini. Nakon toga, Marina Abramović počela je da radi i izlaže samostalno.
Od 1997. godine profesorka je na Visokoj školi za likovnu umjetnost u Braunsvajgu u Njemačkoj. Od 1998. članica je Upravnog odbora Centra za savremenu umjetnost u Kitakjusuu u Japanu, a od 2001. radi i kao umjetnik u Ateljeu Kalde u Saseu u Francuskoj. Za rad “Kuća sa pogledom na okean” (The House with the Ocean View) - 12-dnevni performans u njujorskoj Galeriji “Son Keli” (Sean Kelly) dobila je 2003. godine nagradu “Besi” (The Bessies) grada Njujorka za igru i performans. Nagradu Udruženja americkih umjetnickih kritičara dobila je 2004. godine, kada je dobila i počasni doktorat Škole instituta za umetnost u Čikagu. Samostalnu izložbu u njujorškom muzeju Gugenhajm imala je 2005. godine.
Ideja Marine Abramović je da se fabrički kompleks Obod pretvori u međunarodni multidisciplinarni kulturni centar, koji bi bio sastavljen od objekata za stvaranje i prezentaciju različitih vrsta umjetnosti – filma, pozorišta, plesa, video i muzičke produkcije, operske i dr.
„Mislim da je došlo vrijeme da nakon prestanka proizvodnje u Obodu, zajedno odmrznemo Cetinje i spremna sam da dam svoj lični doprinos. Želim da u Crnoj Gori zažive dobre ideje i da Cetinje postane savremeni centar umjetnosti“, rekla je Marina Abramović, jedna od najznačajnijih konceptualnih umjetnica današnjice.
Projekat „Obod i bistre vode“ Marina Abramović je predstavila i na Bijenalu u Veneciji.
(Foto: nightlife-belgrade.com)
