Nadstrešnica novosadske željezničke stanice ubila je petnaestoro ljudi. U njoj je, umjesto statike ugrađen javašluk, umjesto profesionalnosti korupcija, umjesto savjesti oholost i lakomost, umjesto odgovornosti klijentelizam.
Smrtonosno sredstvo fanatika
Nadstrešnica je bila samo smrtonosno sredstvo patokratskog fanatika na čelu aktuelnog režima Srbije, koji je bio egzekutor slučajnih novosadski žrtava.
Režim u Srbiji, i po formi i sadržaju, dio je ideološkog velikosrpskog projekta „srpskog sveta“ na Zapadnom Balkanu. Projekta na čijem je čelu apsolutista sa Kleklijevom maskom koja treba da prikrije makrosocijalno zlo, koje se ciljano preliva na cijeli Zapadni Balkan. Posebno na Crnu Goru i Bosnu i Hercegovinu.
11Protagonista tog Zla, Aleksandar Vučić, pod tom maskom pokušava da moralizatorskim interpretacijama prikrije moralne i biološke posljedice toga zla.
Parola „Srbija ne sme da stane“, dopadljiva svakom građaninu Srbije, ima smisla sve dok njena ideološka potka ne počne da isključuje zdrav razum i činjenice da „život može da stane“. Vučić čak i novosadsko masovno ubistvo pokušava ublažiti pričama da se nešto tako dešava i u svijetu, plasira strah od atomskog rata i potrebu za izgradnjom prostora za masovna skloništa.
Ideološke fikcije
Potreba da umanji zločin masovnog ubistva u Novom Sadu kao posljedicu sopstvene ideološke fikcije, ide toliko daleko, da se čak i zločin starca Alije prikazuje kao ofanziva mudžehadina i islamskih ekstremista na prostoru Crne Gore, Srbije i Bosne.
To je tipično ponašanje patokrate koji kad god se desi neki događaj koji može da ugrozi njegovu vlast, nastupa sa maskom razumnosti i empatije, prikrivajući sopstvenu izopačenu prirodu, a sve što ugrožava njegovu vladavinu proglašava „duboko nemoralnim“.
A. M. Lobačevski opisuje kako se patokratija održava:„Patokratija opstaje zahvaljujući osjećaju da je ugrožava zajednica normalnih ljudi, kao i druge zemlje u kojima se u različitim oblicima održava sistem normalnog čovjeka. Zbog toga za vladare-patokrate, ostanak na vrhu postaje klasičan problem 'biti ili ne biti'“.
Strah od „glasa razuma“ slobodnomislećih ljudi je najveći neprijatelj tiraniji. Za patokratu je skidanje Kleklijeve maskekraj samoljublja. I politička smrt.
Zbog toga je akcenat beogradskog patokrate da se korpus zdravorazumske javnosti svede na najmanju moguću mjeru. Da se ona marginalizuje, satanizuje i eliminiše. Potpunom kontrolom medija vrši se dehumanizacija populacije, narod se pretvara u vlastite agente, simulira se lažni konsenzus a protivnici se proglašavaju državnim neprijateljima.
Troši se ogromni kapital za angažovanje „kerbera“ i dresiranih „goniča“ za ostvarenje patokratske ideološke fikcije „srpskog sveta“. Umjesto kritičke javnosti dobija se zombirana javnost lobotomiranih pristalica patokrate.
Opsenarski ciljevi
Cilj je da takva ideologija, sa opsenarskim ciljevima, oduzme ljudima mogućnost samokontrole nad sopstvenim mišljenjem i ponašanjem a da ona postane dominantan makrosocijalni proces, na prostoru „srpskih zemalja, srpskog roda“.
Samo manipulacijom, ideološki projekat „srpskog sveta“može postati opijum za lakovjerne o „čistoti srpskog genetskog koda“ (misao bivšeg predsjednika Srbije) na srpskom etničkom prostoru.
Projekat „srpskog sveta“ u svom jezgru sadrži fašističku prirodu - veliča naciju, nacionalizam i „čisti srpski genetski kod“. Te vrijednosti postaju superiornije od pojedinaca, institucija ili njihovih asocijacija.
Vođa koristi populističku retoriku o veličanju izmaštane prošlosti iz istorije Srba, a kult sopstvene ličnosti postavlja na centralno mjesto.
Nije jasno da li je svetosavski jeres SPC afirmisao patokratu i velikosrpskog nacionalistu Vučića ili je Vučić zloupotrijebio parvoslavne vjernike za svoje bolesne ciljeve. Sigurno je da je svetosavlje kao jeres pravoslavlja dalo blagoslov zločincima za genocidne zločine.
Svetosavlje podstiče velikosrpsku ideologiju - jedan narod, jedna religija jedna država od Kupe do Vardara i od Dunava do Jadranskog mora. U spoju svetosavskog etnofiletizma i velikosrpskog nacionalizma dolazi do sakralizacije nacije i nacionalizacije religije. Taj zloćudni spoj u ideologiji „srpskog sveta“ javlja se kao nova stvarnost velikosrpskog klero-fašizma.
Ideologija velikosrpskog patokrate, u liku Aleksandra Vučića, je, zapravo, odvratna priča koja prikriva novu stvarnost od kritične svijesti razumnih ljudi.
Tu odvratnu priču je onomad potvrdilo priznanje osuđenog ratnog zločinca generala srpske vojske Radoslava Krstića, da je počinio genocid u Srebrenici. To je u Vučićevoj Srbiji izazvalo muk i gromoglasnu tišinu!
Crna Gora kao lakmus papir
Aktuelna socio-politička situacija u Crnoj Gori, kao lakmus papir, najjasnije detektuje kako se destruktivni subverzivni virusi patologije socio-političkog zla iz Beograda ciljano šire i podstiču u svim sferama i institucijama države.
U Crnoj Gori se dugotrajno, i uspješno, „proizvode“ ideološki Srbi, po liku i djelu Sava Fatića. Njihov broj je od 2,98% 1961. godine, porastao na 32,9% 2024. godine. Veliki procenat tako „proizvedenih“ ili kupljenih Srba, uz manipulativne izborne tehnike i koruptivne transakcije, omogućio je da glavne institucije države zaposjednu neprijatelji Crne Gore. Negatori njene milenijumske državotvorne tradicije.
Uz njihovu pomoć država Crna Gora se simbolno kastrira i moralno anestezirana. Njene svetinje i simboli se potcjenjuju, vrijeđaju, ignorišu. Anomija u pravnom sistemu dovodi do raspada pravnog reda i vladavine prava.
Državne institucije su toliko kontaminirane, da ne razlikuju kleptokratiju od meritokratije.
Možda je najveći udarac crnogorskoj čovječnosti i čestitosti učinila degradacija crnogorske riječi, koja sve više gubi sadržaj i značaj. Data riječ je bila osnov i oslonac normativnog i moralnog digniteta nacije crnogorske.
Neko ispravno primijeti, „Crnogorci su dozvolili da im se ubije ono što su bili i sada postaju ono što nijesu bili“.
Ideološka radionica „srpskog sveta“
Ideološki i politički mentori većine aktuelnih nosilaca vlasti u Crnoj Gori su na direktnoj vezi sa beogradskim patokratom. Ideološka radionica „srpskog sveta“ je mentor za njihovo subverzivno djelovanje u Crnoj Gori.
A Vučić je rijetko kad izgovorio riječ crnogorska nacija i Crnogorac. On ne podnosi da postoji slobodna Crna Gora i crnogorska nacija.
Nakon godina urušavanja svih imunih i odbrambenih mehanizama u državnim institucijama Crne Gore, koje velikosrpski klerofašizam podstiče preko izdajnika u sistemu države, Vučić sa dozom osione zluradosti, onomad, saopšti „Srbija je pretekla Crnu Goru u BDP“.
Možda se u ovom bjelosvjetskom potrčku, a domaćem dikatatoru javlja infatilni demon da će jednog dana moći da saopšti zombiranoj javnosti da crnogorska država više ne postoji?!
Crna Gora nije Vučićeva „nadstrešnica“
Vučić, sa svojim opsenarima, previđa da Crna Gora nije njegova „nadstrešnica“, pa da se sama od sebe tragično uruši. On zaboravlja da je armatura temelja crnogorske države ojačana kostima generacija njenog milenijumskog trajanja u borbi protiv osvajača Crne Gore. Pa i kostima rodoljuba u borbi protiv „nemanja“ i njegovih potomaka. Te kosti su srasle sa kamenom crnogorskim.
Crnogorsku istorijsku državu nijesu gradili saraori i „šetači opanaka“, nego junaci koji su „svikli mrijet“ za slobodu. Noseću državotvornu konstrukciju nije gradio Vučićev bjelosvjetski koruptivni fušeraj nego majstori čovječnosti i čestitosti i oni će je sačuvati od ideološke zaraze „srpskog sveta“.
Nadstrešnica u Novom Sadu je pala i ugasila 15 života. Da je patokratska nadstrešnica Aleksandra Vučića pala ranije, nadstrešnica u Novom Sadu ne bi pala.
A koliko će tek ideološka nadstrešnica velikosrpskog klero-fašizma, koja pritiska Zapadni Balkan, na čelu sa Vučićem, koštati nevinih života i u Srbiji i regionu Zapadnog Balkana - pokazaće vrijeme.
Nadajmo se daglas razuma savremene Evrope neće dozvoliti da makrosocijalno zlo ideološkog projekta velikosrpskog klero-fašizma, za sobom ostavi pakao sprženih zemalja, kao što se to dešavalo nakon sloma prethodnih fašističkih režima patokratskih vođa.
