Slušam pažljivo ambiciozni intervju predśednika Jakova Milatovića dat Javnom servisu u petak 28. decembra. Dakle, u vrijeme kad gospodin predśednik može da sumira plodove svoga učinka za relativno kratak period od sopstvenog ustoličenja i, prirodno, najavi ne samo svoje buduće korake. Tim prije što gospodin Jakov ne brine mnogo o poštovanju vlastitih ovlašćenja nego se pleka i u oblasti koje su izvan njegovih ustavnih ingerencija.
Najznačajniji dio pomenutog intervjua odnosi se na predśednikovu omiljenu i izuzetno aktuelnu temu, a tiče se brzine reformi koje će približiti Crnu Goru Evropskoj uniji. Nije više riječ o navodno predvidljivoj tridesetoj godini, nego sve češće o dvadeset osmoj, što ne samo u predśednikovoj interpretaciji može izgledati čak i dostižno.
Može, naravno, ali nas gospodin predśednik ne upozorava na glavnu opasnost i prepreku koja, kao aždaja u bajkama, stoji na crnogorskom reformskom putu do željenog članstva u evropskoj emancipovanoj porodici. Riječ je o mogućoj dozvoli Srbije, tačnije srpskog establišmenta koji će se, posebno poučen dosadašnjim iskustvom, iz petnih žila upinjati da pošto-poto spriječi ne samo prijem Crne Gore u Evropsku uniju, nego i njeno moguće čak i simbolično reformsko približavanje pomenutom cilju.
Da Srbija raspolaže moćnim sredstvima za zaustavljanje današnje Crne Gore na putu za Evropsku uniju uvjeravamo se iz sramotne prakse predśednika dosadašnje vlade Dritana Abazovića koji je besprijekornu poslušnost Srbiji i Aleksandru Vučiću podjednako ispoljavao u toku trajanja i legalnog i vladinog tehničkog mandata.
Srbija, tačnije srpski diktator Aleksandar Vučić zajedno sa nacionalističkom tevabijom oko sebe, pažljivo su Dritanu diktirali poteze koji će još u najavi temeljno spriječiti svaki reformski naum Crne Gore i posebno kompromitovati državu Crnu Goru u briselskim krugovima. Crna Gora više od godine nije imala ovlašćenog pregovarača sa Evropskom unijom, dakle instituciju bez koje nije moguće razgovarati ni o kakvim potencijalno reformskim potezima koji se daju zabilježiti u Briselu. Osim toga, Crna Gora je pod Abazovićem temeljno uništila svoju diplomatiju bez koje nije ni teorijski moguća nikakva vanjskopolitička djelatnost, tačnije nikakav međunarodni subjektivitet države Crne Gore.
Spisak oblasti u kojima je Dritan, ispunjavajući naredbe oficijelnog Beograda, rovario i solirao protiv crnogorskih nasušnih interesa predug je da bi mogao biti pobrojan u jednoj novinskoj kolumni. Što je sve uradio sa crnogorskom Agencijom za nacionalnu bezbjednost (ANB), kako je uspio da iz nje odstrani sve provjerene ljude, (Savo Kentera), a dovede što sa ulice, što osobe afirmisane kao srpskoruski špijuni koji čak i ne pokušavaju da se od sličnih sumnjičenja odbrane.
To što je Dritan čuo na sastancima osoba povjerljivih NATO alijansi, a što je bio dužan da sprovodi u svojoj političkodržavničkoj djelatnosti najčešće je ignorisao do mjere kada su NATO službe definitivno prestale da Crnoj Gori kao članici Alijanse dostavljaju ikakve povjerljive podatke. Namjerno je, glumeći dušebrižnost za navodno netaknutu prirodu, ignorisao Sinjajevinu kao moguće artiljerijsko vježbalište crnogorskih NATO vojnika, iako i osnovci znaju da mimo Sinjajevine nema u Crnoj Gori povoljnijeg lokaliteta za sličnu namjenu.
Sve što je Dritan Abazović činio u smislu zagorčavanja crnogorskog puta prema Evropskoj uniji spremno je referisao beogradskom gazdi. Bilo je planirano da gospodin Dritan finalizira svoju jednoipogodišnju djelatnost zamišljenim falsifikatorskim popisom, ali, nažalost, nije baš stigao.
Danas Srbiji, to znači prije svega diktatoru Vučiću, u odnosu na raspojasanu Dritanovu vladavinu, kad je riječ o sprečavanju Crne Gore da se približi Evropskoj uniji stoje na raspolaganju, u odnosu na Dritanov period, znatno šire mogućnosti. Paradom u Crnoj Gori danas bez ograda komanduje vojvoda Andrija Mandić, dobro pomognut od prema Vučiću iskompleksiranog predśednika Jakova. Spajić ne bi bio toliko poslušan, ali se nalazi između čekića i nakovnja, dakle između Andrije i Jakova koji ga u ime gospodara Vučića danonoćno stežu za grlo.
Da najzad jasno kažemo što zamjeramo gospodinu predśedniku Milatoviću u intervjuu pomenutom na početku teksta. Zbog čega nije jasno rekao da li će Srbija uopšte dozvoliti Crnoj Gori ne samo potencijalno članstvo u Evropskoj uniji, nego i jedan reformski potez koji bi vodio sličnom cilju? Neka samo gospodin predśednik ne pokuša da ustvrdi kako je opasnost od Srbije precijenjena. Ako to kaže ozbiljno je teško da može ikada opravdati svoj, bez obzira na koliko slučajni, visoki položaj!
