Alek je malo nervozan…
Od Vašingtona, Brisela, Bona… stižu vakele na račun njegove transvestitske međunarodne političke prakse, a Moskva mu obećava ono što je bliže njegovom velikosrpskom projektu.
Našao se u sukobu dileme „buridanovog magarca“ i egocentričnog palanačkog autokrate. Ostaje mu samo lukrativno diplomatsko šibicarenje i pokušaj da sakrije ciljeve projekta „srpskog sveta“ na jugozapadnom Balkanu..
Arogantna oholost balkanskog autokrate, zbog podaničke ljigavosti pred kreatorima globalnih međusobno suprotstavljenih geopolitičkih sfera uticaja, u ambijentu balkanske palanke dobija napade nekontrolisane pakosti, prema liderima susjednih država, koje bi po Projektu Zla i njegovoj strategiji „kad-tad“(ujedinjenje srbijanstva i srpstva), trebale biti „deo srpskog sveta“ - Velike Srbije.
Poput zle maćehe koja se nakon prijekora od muža sveti pastorčadima, tako i beogradski „silnik“ sa oholom pakošću šalje javne podcjenjivačke uvrede liderima država na jugozapadnom Balkanu.
Naziva ih muvama zunzarama, „prijeti“ im praćkama i konjicom?
Konstrukcijska greška
Zbog umišljene autokratske „veličine“, Vučić previđa da je u jezgru njegove politike konstrukcijska greška iracionalnog političkog cilja; da spoji srednjevjekovno pravoslavlje kao osvetnički inatski „nacizam srpskog sveta“, sasavremenim zahtjevima modernih trendova u Evropi.
U njegovoj politici dominira želja da se u 21. vijeku „reprizira“ osvajačka dinastija Nemanjića, a da se sva ostala naknadna istorijska dešavanja, poslije Nemanjića, ignorišu.
Po svom ćefu pravi istorijski rez i ideološki ga zamrzava, a političke i sociološke entitete nakon Nemanjića pripisuje njima i svetosavlju. Nema novih nacija, novih vjera, novih ideologija…
Zbog toga je Vučićeva politička operativa nekonzistentna, retrogradna, anahrona, raspolućena, nedosljedna i šarlatansko - piljarska.
Oksimoronska mentalna matrica A.V.
Pokušava da, palanačkom alhemijom spoji nespojivo - miroljubivost i agresivnost, vjeru i naciju, humanost i oholost, samilost i gordost, laž i istinu…
Vučić zaboravlja da su se Crnogorci borili uvijek samo za svoju slobodu
Samo, oksimoronska mentalna matrica Aleksandra Vučića dopušta da se on pred liderima Evrope i svijeta pojavljuje sa različitim paketima u celofanima i mašnicama, lažnog sadržaja.
Udvoričkom mimikrijom pokušava da sakrije suštinu zloćudne velikosrpske politike na Balkanu. Maskira „iracionalno-tamno-vilajetsku“ ideologiju „srpskog sveta“ koja, već odavno, ugrožava Crnu Goru i njen državotvorni identitet i dignitet, pod izgovorom zaštite, šatro, ugroženih Srba u Crnoj Gori.
Uz pomoć svetosavskog prozelitističkog etnofiletizma i velikosrpskog nacionalizma, nameću Crnoj Gori falangističku iracionalnu ideologiju.
Vučić je spreman da, poput Hamleta, stavi i ludačku masku da bi prikrio patološku fikciju osvete prema onim, koji mu stoje na putu u zamišljenom prostoru ostvarenja velikosrpskog Projekta Zla.
Takav Vučić bi mogao iz svog „vrča“, poput Pandore, da prospe nova zla na jugozapadu Balkana i dovede do poremećaja ravnoteže globalnih geopolitičkih uticaja velikih sila u ovom dijelu Evrope.
Novi mitovi, nove laži
Umjesto da nove generacije Srba oslobađa mitova i zabluda, zbog kojih su njihovi preci ginuli, danas Vučićeva duboka država stvara nove mitove i laži koji su u funkciji fikcije pogubne agresivne velikosrpske ideologije „srpskog sveta“.
Pomoću različitih sredstava i formi on simulira stvarnost. Manipulacijama simuliranu stvarnost većina građana prihvaća kao istinu i tako lažna daje lažni legitimitet političkoj nomenklaturi da čini zločine za ostvarenje Projekta Zla. Izmanipulisana kolektivna snaga prevarenog naroda, kao materijalnu snaga, dobija rušilačku moć.
Crnoj Gori se otima prošlost, a time i sloboda
Sve je izvjesnije da je vodeći politički establišment Evrope na tragu da otkrije prevaranta balkanske palanke i uoči zloćudnu razornost njegove politike.
Na potencijalnu opasnosti od takve politike, u tamnom vilajetu balkanske palanke, još prije više od pedeset godina upozoravao je R. Konstantinović:
„Zlo do koga srpski nacizam neizbežno dolazi na makrokosmičkoj ravni jeste zlo ovog sukoba sa istorijom, zlo od pokušaja istorijske regresije, linijom nasilnog povratka u vanvremenost prošlosti…“
Pokazna vježba za potrebe „srpskog sveta“
Diplomatska ekvilibristika beogradskog autokrate o ruskoj agresiji na Ukrajinu pokazala je više lica beogradskog Janusa. Dok se podanički savija u Briselu, Vašingtonu ili Bonu, njegovi propagandni i pseudo-naučni timovi duboke države, zapravo, podržavaju specijalnu vojnu intervenciju Rusije, izbjegavajući da je nazovu agresijom ili invazijom.
Velikosrpski nacionalistički korpus Srbije na čelu sa Vučićem, rusku agresiju koristi kao pokaznu vježbu za potrebe strategije „srpskog sveta“ na jugozapadnom Balkanu.
Čak se istureni udarni „naučni“ odred sa tumačima Vučićeve politike, na čelu sa Rakovićem, Bokanom, Antićem, Bećkovićem… vrše uporedne analize dešavanja u Ukrajini sa mogućom agresijom Srbije na Crnu Goru.
Dva čina velikosrpske agresivnosti na Crnu Goru neuspješno završena
Te kvazinaučne debate prikazuju se u udarnim TV emisijama i terminima, sa kulisama Mladićevih murala po beogradskim fasadama, grafitima podrške Rusima i majicama sa likom Putina.
U ambijentu ostrašćene zluradosti kvazi naučnici raznih fela, uz obavezno učešće po nekog kupljenog crnogorskog eksperta, ističu, navodnu ugroženost Srba i slabljenje ukupnog demografskog korpusa Srba samim postojanjem Crnogoraca i crnogorske države.
Te fanatizovane lakeje Vučića ne interesuju ni činjenice ni istina. Za njih je ugroženost Srba u Crnoj Gori i činjenica da je procenat, šatro, ugroženih Srba u Crnoj Gori porastao od oko 3% 1961. na skoro 29% 2011. godine, a procenat Crnogoraca u Srbiji je za isti period smanjen za skoro četiri puta.
Otimanje prošlosti Crnoj Gori
Taj trend je začinjen i paljenjem i strijeljanjem crnogorske zastave na ambasadi Crne Gore u centru Beograda.
Očigledno je da su Vučićevi propagandno ekspertski timovi tako brifovani da u deficitu elementarne ljudskosti ne osuđuju očigledan trend posrbljavanja Crnogoraca. Da ne osude velikosrpski kulturocid u Crnoj Gori koji otuđuje, prisvaja i razgrađuje supstancu kulturnih i duhovnih entiteta crnogorskog identiteta.
Crnoj Gori se otima prošlost, a time i sloboda.
Nemoćni, pred pojedinačnim činjenicama, Vučićevi svetosavci pribjegavaju globalnom „naučnom despotizmu“ i proglašavaju da je Crnogorska nacija i crnogorska država fikcija - da ne postoje.
Oni bi bili spremni da se u ime Velikosrpskogprojekta zakunu da ne postoji kosmička svjetlost ili kvantna energija?
Za njih, sve koji štrče izvan velikosrpskog neonacizma treba smjestiti u „Prokrustovu postelju“ srpskog sveta. A postojanje crnogorske države i nacije, štrči, i slabi etnički korpus Srba na Balkanu koji treba da se proširi tamo gdje su sadašnji i bivši Srbi, po tablici „genetskog srpskog koda“.
Fanatizovane lakeje Vučića ne interesuju ni činjenice ni istina
Automatski, za „srpski genetski kod“, postojanje Crnogoraca kao nacionalnog entiteta i priznanje viševjekovne crnogorske državnosti ugrožava velikosrpski Projekat Zla.
Dva cilja klero-nacionalističke politike
Može se pouzdano dokazati da agresija na Crnu Goru od strane velikosrpske klero-nacionalističke politike odavno traje. Propagandno i kvazi naučno.
Ona u ovoj fazi ima dva cilja. Da lažnim informacijama ostvari manipulativni masovni uticaj naSrbe, da usvoje ideološki konstrukt da postojanje nacionalnog kolektiviteta Crnogoraca šteti srpstvu, a drugi cilj je da se sa krstaško-inkvizitorskim pohodom svetosavske sekte na građane Crne Gore oslabi i razjedini suverenističko-patriotski korpus u Crnoj Gori.
Moglo bi se reći da događanja u Crnoj Gori posljednjih godina ukazuju na konzistentnu prisutnost „Čehovljevog pravila“, prisustvo puške u prvom činu nagovještava da će se u trećem činu upotrijebiti.
Dva čina velikosrpske agresivnosti na Crnu Goru su neuspješno završena. Pokušaj državnog udara u saradnji sa Rusijom i 42. svetosavska vlada Crne Gore, sa desantnim igrokazom svetosavskih popova u jezgru crnogorskog identitetskog Olimpa, se urušila.
Predstoji li treći čin u kome je moguć Ukrajinski scenario?
Ili će, možda, u trećem činu glavni scenarista, pušku upotrijebiti za politički suicid?
Podcjenjivanje snage identitetske svijesti Crnogoraca
Očigledno je da Vučićeva agresivna politika prema Crnoj Gori potcjenjuje snagu kolektivne identitetske svijesti milenijumskog državotvornog trajanja. Previđa snagu istorijske inercije slobodarske tradicije Crnogoraca i crnogorskih patriota. U odsustvu tog spoznanja, na djelu su budalaštine prizemnih metafora o praćki, konjici, muvi zunzari, što pokazuje mjeru njegovog mentalnog posrnuća.
Vučić zaboravlja da su se Crnogorci borili uvijek samo za svoju slobodu i da su imali državu i onda kada su Vučićevi preci bili sultanovi vodonoše, i kad su ubice kneza Lazara dobrovoljno „častili“ osmanskog sultana Bajazita, njegovom 16-godišnjom ćerkom.
Danas i Vučić slijedi tu tradiciju i prihvata podaničku udobnost podrepne muve, čas ovom čas onom predsjedniku velikih sila, krijući prave namjere novog „balkanskog kasapina“.
A može mu se desiti, ako izbjegne sudbinu „buridanovog magarca“, da ostane, metaforički rečeno, bez jedne bale sijena i da ubuduće gricaka samo onu koju mu gazde ponude!
