„Na današnji dan 1997. godine počeli obračuni u DPS-u u kojima je Milo Đukanović nadjačao struju Momira Bulatovića i učvrstio apsolutnu vlast“, piše list u tekstu naslovljenom „Veliki prasak kumovskih šema“.
„U praskozorje današnjeg dana, prije 15 godina, završen je Glavni odbor Demokratske partije socijalista kojim je i formalno počeo raskol u partiji nasljednici Saveza komunista Crne Gore.“
U tekstu se iznosi stav da su „događaji koji su uslijedili nakon te noći, inicirani borbom između klanova oko plijena od šverca, doveli su do nezapamćenih podjela u društvu, čije je brazda vidljiva i na današnjem licu Crne Gore“.
Članovi GO na sjednici koja je počela u popodnevnim časovima 24. marta izjašnjavali su se o dva zaključka – da li ste za Jugoslaviju bez preduslova i alternative, kao i o odgovornosti tadašnjeg ministra kulture Gorana-Sita Rakočevića i šefa Službe državne bezbjednosti (SDB) Vukašina Maraša.
„Prvom je tadašnji šef DPS-a i države Momir Bulatović tražio glavu zbog izjava da Jugoslavija nema budućnosti sa Miloševićem, a drugi je bio na udaru zbog navodne povezanosti sa firmom ASI preko koje se švercovala nafta.
Glasati za ove zaključke značilo je glasati protiv tadašnjeg premijera i potpredsjednika DPS-a Mila Đukanovića i njegovog okruženja, iako po naknadnom sjećanjima to nije bilo jasno velikom broju članova.
Tada je uz Đukanovića stalo samo sedam članova GO, iako neki akteri tih rasprava, ostavljaju mogućnost da je ta podrška bila i manja.
To su tadašnji predsjednik Skupštine Svetozar Marović, inače kum Momira Bulatovića, ministar policije Filip Vujanović, generalni sekretar Vlade Duško Marković, vicepremijer Savezne Vlade Vojin Đukanović, gradonačelnik Nikšića Blagoje Cerović i direktor Vladine Agencije za prestrukturiranje privrede Milutin Lalić.
Zbog rijetkih nezavisnih medijskih izvještaja iz tog perioda, ali i selektivnog pamćenja aktera sjednice, teško je tvrditi da li je sam Đukanović tokom javne prozivke bio taj sedmi glas ili je riječ o tadašnjem direktoru Budvanske rivijere Đorđiju Pribiloviću ili o direktoru Fonda PIO Mihailu Banjeviću, mada je vjerovatnije da je bio sa Draganom Đurovićem, Željkom Šturanovićem, Danilom Vuksanovićem..., među onima uzdržanima.
Njih je bilo, opet prema različitim podacima, između onih 11 do 22“, navodi list.
U tekstu se navodi da je i tadašnji DPS je bio poznat po rođačkim, kumovskim i prijateljskim vezama.
„Đukanović je tada podnio ostavku na mjesto potpredsjednika DPS-a, ali je zadržao premijersku fotelju, po nagovoru Svetozara Marovića. Marovića mnogi vide kao ključnu figuru u pobjedi protiv Bulatovića, što zbog ideoloških temelja koje je postavio u unutarpartijskoj borbi, što zbog načina na koji je vođena bitka u opštinskim odborima.
Samo nekoliko mjeseci ranije, početkom jeseni 1996. godina, dio te ekipe naizgled je disao jednim plućima u beogradskoj hali „Pionir“ gdje su odigrali fudbalski i košarkaši meč protiv timova SPS-a Slobodana Miloševića. U istom košarkaškom timu bili su Đukanović, Bulatović, Veselin Barović...dok su fudbal zajedno igrali tadašnji šef podgoričkog odbora i poslaničkog kluba DPS-a Momir Bulatović, Marović, Marković, tadašnji gradonačelnik Podgorice Zoran Knežević..."
Te utakmice bile su, ocjenjuje list, „manifestacije međusobne podrške za lokalne izbore u Srbiji, odnosno za parlamentarne izbore u Crnoj Gori, gdje je narastala snaga Narodne sloge!.
"U DPS-u su drhtali od opozicionih slogana 'Lopovi, lopovi' i 'Srbi i Crnogorci jedno i zajedno', što će, kao paradoks toga vremena, biti matrica za podjelu u samoj vladajućoj partiji“, ocjenjule podgorički dnevnik.
(foto: javniservis.me)
