Skupštinska rasprava prekjuče je pokazala svu agresivnost DF i servilnost njegovih uslužnih servisa (Ura, Crno bez Bijela, SNP, Prava CG, M. Lekić, Demokrate…) u nastupu i namjeri da po svaku cijenu dođu do zacrtanog i zadatog cilja, bez obzira na činjenicu da time potpuno razgrađuju pravni okvir na kojem počiva država.
Nakon preksinoćnjeg poražavajućeg skupštinskog ućumeta, država je, čini se, zaista ostavljena da „počiva“, a od njenog pravnog okvira su „ostali samo dugmići”.
Takođe, jasno je pokazana nemuštost i uzaludnost nastupa poslanika tzv. suverenističkog bloka (šta god to sada značilo) u verbalnoj odbrani vladavine prava. Ona zajedljiva referenca o papagajima nije baš daleko od dobrog opisa njihovih nastupa tokom prekjučerašnjeg skupštinskog zasijedanja.
Pokazala se i raskošna impotentnost i besmislenost tvrdnji poslanika tzv. suverenističkog bloka da se bore u okviru institucija sistema u državi u kojoj te institucije postoje samo kao forma bez suštine.
Institucije u koje su se, pored ostalih, preksinoć pred skupštinom patetično zaklinjali onih dva-tri poslanika DPS-a su šuplja tikva kroz koju već duže vrijeme zarazni vjetar srpskog kleronacionalizma svirucka grozomorne ali omamljive tonove “Veseli se, srpski rode”.
Očajni suverenistički glasači, i oni koji su preksinoć došli pred skupštinske stepenice to odlično znaju, ali još uvijek ne odgovaraju glasno na ove poslaničke iluzije i manipulacije. Mislim da će njihov odgovor na narednim izborima biti još oštriji od onog na upravo završenim lokalnim izborima, i da neće prijati DPS / SDP / SD / LP liderima i poslanicima.
Ćutanje partijskih lidera o potrebi da se obrate građanima kojima je još uvijek stalo do vladavine prava i pravnog okvira države može da vodi samo u još dublje razočaranje građana ponašanjem suverenističkih političkih elita i njihovim odbijanjem da organizuju vaninstitucionalnu odbranu pravnih okvira.
Sve je izglednije da se ne radi o nekoj majstorskoj šahovskoj završnici koju javnost nije sposobna da vidi, nego o nedostatku hrabrosti da se brani ono u šta se vjeruje (ako se vjeruje?) i da se prihvate posljedice odluke o toj odbrani koja je danas “s životom skopčana”.
Vjerujem da je ovaj “inventar tužnih stvari” konačna potvrda mojeg ranijeg prijedloga o katarzi tzv. suverenističkog političkog izraza, odnosno, o odlasku stare i kompromitovane liderske ekipe u političku penziju.
To je, takođe, potvrda da se mora raditi na definisanju /osnivanju novog političkog izraza i partije koja bi bila sposobna i voljna da s ovog savremenog bojišta pokupi raskomadane ostatke suverenističke ideje i diskursa, i rekreira taj željeni okvir bitisanja, štiti ga, unapređuje i promoviše kao održiv sistem i pravac razvoja Crne Gore.
Najnovija skupštinska hajdučija je pokazala da stare političke elite nijesu sposobne / spremne/ dovoljno hrabre / zainteresovane, da taj okvir zaista brane.
