Olivera Todorović u savremenoj, crnogorskoj obradi Mita o Sizifu navodi tri istinita crnogorska paradoksa: “...Ono što Filip Vujanović osjeća, želi, navija, priželjkuje nikoga od nas ne interesuje. Ali predsjednik, e to je obavezujuće. Građani od njega treba i da uče i da ga komentarišu ali i da se čude, koga smo mi to birali za predsjednika? Je li moguće da su mu interesi crkve preči od interesa države? Nije li prva njegova obaveza da poštuje Ustav, đe smo svi jednaki pred... Đe je ono: ni pedalj više ni pedalj manje Crne Gore! Liči li vam ovo na apsurd?...“
Branko Jokić objašnjava neke fenomene savremenog crnogorskog novinarstva: „...Mediji i novinari, koji su se svojevremeno (samo)proglasili za “patriote”, nakon što im je presahla poprilično obilata apanaža, postali su najžešći kritičari vasti koje su ih osnovale. Hoće upravo glavu glavnog i veoma darežljivog daradavca. Posebno su u tome žestoki urednici koji su se, nakon što su debelo podmićeni, preušili u brižne gradjane (za sudbinu Crne Gore), a 90-tih su svom snagom huškali na rat, kao izvještači državnih medija, ili pisali za razne “mirovne” publikacije, tipa “Rat za mir”.
