„Bojović je u Petom opštinskom sudu 1996. bio osuđen zbog napada na policajca na tri mjeseca zatvora uslovno pod uslovom da godinu dana ne počini novo krivično djelo. Okružni sud u Beogradu je, međutim, 1998. kaznu pravosnažno preinačio na tri mjeseca zatvora, a Vrhovni sud je jula sledeće godine odbio zahtjev za vanredno ublažavanje kazne.
Ipak, on nije otišao u zatvor jer je tadašnji predsjednik Srbije Milan Milutinović 1. februara 2000. donio odluku o pomilovanju, u kojoj je kaznu zatvora zamijenio uslovnom kaznom od četiri godine.
Prvo krivično djelo, koje se može okarakterisati kao ozbiljan kriminal, Bojović je počinio u oktobru 1995. Tada je zbog otmice bio u pritvoru dva mjeseca. Ali, pušten je na slobodu i to bez vođenja postupka. On je 7. aprila 1998. bio uhapšen i zbog nanošenja teške povrede, ali nema evidencija da je za ovaj napad dobio krivičnu prijavu.
Prije zaštite u samom vrhu države, Bojović je i preko porodičnih odnosa uživao naklonost Radomira Markovića, nekadašnjeg šefa DB. Poznato je i da je Bojović bio blizak i Željku Ražnatoviću Arkanu. Inače, Bojović je sklonost ka nasilju pokazao još krajem osnovne škole kada je školskog druga izbo nožem - kaže izvor “Blica” iz policije.
Bojović je bio uhapšen 22. septembra 2007, a tadašnji vrh MUP-a ga je optužio da je pružao utočište odbjeglim „zemuncima“. Ali, suđeno mu je zbog držanja oružja i falsifikovanja isprava. Prvostepeno je osuđen na 15 meseci zatvora 14. aprila 2008, kada je izašao iz pritvora Okružnog zatvora. Ovaj postupak do danas nije pravosnažno okončan. Za Bojovića je javnost ponovo čula juna 2008, kada se pojavio u publici na otvorenoj raspravi Vrhovnog suda povodom presude Miloradu Ulemeku Legiji, Radomiru Markoviću i drugima za ubistvo četiri člana SPO na Ibarskoj magistrali.
- Prvi operativni podaci da je Bojović vezan za zemunski klan dobijeni su 2003, odmah poslije “Sablje”, kada su formirane grupe za nalaženje odbjeglih „zemunaca“. Tada je počelo da se pojavljuje njegovo ime - kaže izvor “Blica” iz policije.
Nakon što je Miloš Simović 8. juna 2010. pucao na Sretka Kalinića i ranio ga u Zagrebu, Bojovićevo ime ponovo izbija u javnost. Kalinić ubrzo počinje da iznosi detalje i optužuje sebe, ali i cio klan i Bojovića kao vođu za više od 20 ubistava. Od tada, novi vođa „zemunaca“ je u bjekstvu. Sve do Valensije gdje je uhapšen sa Vladimirom Milisavljevićem - Vladom Budalom, Sinišom Petrićem Zenicom i Vladimirom Mijanovićem Zubom. Zanimljivo je da je neko štitio Bojovića u prvim godinama poslije demokratskih promjena 5. oktobra 2000. On je zbog nošenja oružja početkom 2001. u beogradskom Trećem opštinskom sudu bio osuđen na šest mjeseci zatvora. Sredinom 2002. sudskom odlukom je bio upućen na izdržavanje kazne, ali nije otišao, pa je za njim bila raspisana interna potjernica 5. maja 2005. Niko ga, međutim, nije uhapsio, iako je živio u Beogradu i imao pekaru na Vračaru. Apsolutna zastarjelost za ovo krivično djelo je nastupila 14. maja 2006, a Bojović je bio - slobodan.
- Njemu je neko tri godine odlagao izvršenje presude. Tada je postojala sumnja da se mjesec dana odlaganja kazne zatvora plaćalo najmanje 1.000 eura”, piše blic.rs.
